Οταν ξεκινούσαμε – σαφώς νεότεροι πριν από πολλά πλέον χρόνια – το πολιτικό ρεπορτάζ, ενίοτε αναζητούσαμε την αφετηρία πίσω από κάποια παρέμβαση, κάποιο μέτρο, κάποιο νομοσχέδιο, μια αφετηρία που δεν ήταν πάντα προφανής. Πάρα πολλές φορές η απάντηση που παίρναμε από τους πολιτικούς – όλων δε των κομμάτων – ήταν ότι «η Κρήτη βγάζει κυβέρνηση». Τι μας απαντούσαν δηλαδή; Οτι η παρέμβαση γίνεται με το βλέμμα στραμμένο στις ψήφους των κρητικών ψηφοφόρων.
Πολύ κυνικά μας αποκάλυπταν τη «συναλλακτική», «πελατειακή» σχέση που οι πολιτικοί επεδίωκαν να έχουν με τους πολίτες της Κρήτης. Να σου δώσω για να μου δώσεις. Αυτό δεν το έκαναν μόνο οι βουλευτές της ΝΔ, αλλά και του ΠαΣοΚ και του ΣΥΡΙΖΑ, και πάει λέγοντας. Διότι από όλες τις παθογένειες, που κατά καιρούς έχουν βολικά χαρακτηριστεί από τα κόμματα ως «διακομματικές», αυτή είναι η μία που πραγματικά είναι και διαχρονική και διακομματική, με την ευθύνη βεβαίως να είναι βαρύτερη για τα δύο κόμματα που κυβέρνησαν τη χώρα για πολύ περισσότερα χρόνια.
Σε κάποιες περιπτώσεις η συναλλαγή είχε να κάνει με παροχές (βλέπε αγροτικές επιδοτήσεις ΟΠΕΚΕΠΕ – καθώς μεγάλο κομμάτι του σκανδάλου εξελίσσεται στην Κρήτη), σε άλλες πάλι η συναλλαγή είχε να κάνει με την ανοχή. Με μια λογική ότι την Κρήτη δεν την ακουμπάμε. Μια συναλλαγή που κρυβόταν πίσω από έναν δήθεν σεβασμό στα ιδιαίτερα πολιτισμικά χαρακτηριστικά της Κρήτης. «Ετσι είναι οι Κρητικοί» και τέλος.
Ελα μου όμως που αυτή η διαχρονική πολιτική στάση, αντί να ευνοήσει τους Κρητικούς, στην πραγματικότητα τους έβλαψε και μάλιστα βαθιά. Γιατί η Κρήτη μπορεί πράγματι να βγάζει κυβέρνηση και πρωθυπουργούς και πολιτικούς αρχηγούς και δεκάδες βουλευτές, αλλά η Κρήτη είναι επίσης εκείνη που χάνει ανθρώπους και πληρώνει με αίμα την κουλτούρα της ανοχής. Διότι στο τέλος της ημέρας οι Κρητικοί είναι αυτοί που χάνουν τα παιδιά και τους πατεράδες τους, οι κανονικοί νομοταγείς κτηνοτρόφοι και αγρότες της Κρήτης είναι αυτοί που χάνουν τις επιδοτήσεις τους. Οι πολιτικοί κάνουν τη δουλειά τους, οι πολίτες την πληρώνουν.
Μέχρι να χαθούν προ ημερών οι άνθρωποι στα Βορίζια, ποιος πολιτικός δεν γνώριζε τι γίνεται στην Κρήτη με τα όπλα; Ολοι γνώριζαν. Τι έκαναν; Τίποτε απολύτως. Επρεπε να βουίξει ο τόπος και να μιλήσουν και όλοι μαζί για να μοιραστούν το κόστος. Δεν μπήκα στη διαδικασία, αλλά αναρωτιέμαι πόσα βίντεο και φωτογραφίες υπάρχουν βουλευτών που παρίστανται σε κρητικά γλέντια – αν δεν είναι και νονοί ή κουμπάροι, που συνήθως είναι – στα οποία πέφτουν μπαλοθιές και δεν έχει βρεθεί ένας να πει ότι «αν δεν μαζέψετε τα όπλα εγώ θα αποχωρήσω!». Αντιθέτως χειροκροτήματα και εβίβα, όχι ξερό. Οσοι λειτούργησαν διαχρονικά με αυτόν τον τρόπο απέναντι στην Κρήτη δεν την ευνόησαν, αντιθέτως την έβλαψαν.
Source link
