Αναζητώντας το κυρίως θέμα της σημερινής στήλης, δεν μπήκα σε δίλημμα αφού στο άκουσμα του θανάτου του 19χρονου Χανιώτη αθλητή Μουάι Τάι, οτιδήποτε άλλο δεν είχε σημασία…
Το χρυσό μετάλλιο του Εμμανουήλ Καραλή… θάμπωσε μπροστά στην τραγική αυτή είδηση.
Ένα παιδί μόλις 19 ετών έχασε τη ζωή του, μετά από χτύπημα που δέχθηκε σε προπόνηση πριν λίγες ημέρες και αφού η νοσηλεία που ακολούθησε, στην ΜΕΘ των Χανίων, δεν είχε την προσδοκώμενη κατάληξη.
Ένα νέο παιδί, που προφανώς αγαπούσε την άθληση, χάθηκε με τον πιο τραγικό τρόπο γιατί κάτι δεν πήγε καλά ; Γιατί ήταν η κακιά στιγμή; Αυτό δεν είμαστε σε θέση να το γνωρίζουμε, γι΄αυτό και δεν μπορούμε να πούμε κάτι παραπάνω. Δεν θα πρέπει να ξεχνάμε άλλωστε ότι υπάρχει και ο συναθλητής του άτυχου νέου, που στα πλαίσια της προπόνησης τον χτύπησε άσχημα άθελα του και βέβαια και η θέση του ίδιου, υπό το βάρος του γεγονότος, είναι οδυνηρή…
Οι συνθήκες λοιπόν κάτω από τις οποίες τραυματίστηκε ο άτυχος νέος, είναι δουλειά άλλων να διερευνηθούν.
Εκείνο που είναι βέβαιο είναι ότι το περιστατικό αυτό δεν θα πρέπει να έχει αρνητικό αντίκτυπο στο χώρο των πολεμικών τεχνών γενικότερα… Ένα χώρο που περιλαμβάνει μία μεγάλη γκάμα αθλημάτων, η πλειονότητα των οποίων προάγουν την ευγενή άμιλλα, περισσότερο ίσως και από τα πιο δημοφιλή σπορ! Στην πλειονότητα των πολεμικών τεχνικών άλλωστε, η φιλοσοφία αφορά στο σεβασμό του «αντίπαλου» αθλητή, εξ ου και ο χαιρετισμός στο ξεκίνημα και το τέλος ενός αγώνα.
Θα ήταν άδικο λοιπόν να θεωρηθεί ότι οι πολεμικές τέχνες στο σύνολο τους ενέχουν αυξημένο κίνδυνο, έναντι άλλων αθλημάτων. Θα πρέπει να γνωρίζουμε ότι οποιοδήποτε άθλημα με επαφή έχει κίνδυνο αν και εφόσον δεν τηρούνται στον βαθμό που πρέπει οι κανόνες ασφαλείας. Όπως και να έχει, εκείνο που προέχει πρώτα και πάνω απ΄όλα είναι η ασφάλεια των αθλούμενων.
Επαναλαμβάνω ωστόσο, ότι δεν είμαστε σε θέση να γνωρίζουμε ποιες ήταν οι συνθήκες κάτω από τις οποίες τραυματίστηκε ο άτυχος Χανιώτης αθλητής…
Και επειδή αρκετοί χθες θέλησαν να μάθουν τι είναι το Μουάι Τάι, να πούμε επιγραμματικά ότι πρόκειται για την Ταϊλανδέζικη πυγμαχία, το εθνικό άθλημα της Ταϊλάνδης. Ονομάζεται και τέχνη των οκτώ άκρων (χέρια, αγκώνες, γόνατα, πόδια). Η φιλοσοφία του είναι να μετατρέψει το σώμα σε ένα πολυμήχανο όπλο και να μιμηθεί όλα τα όπλα των αρχαίων μαχών. Τα χέρια γίνονται το σπαθί και το μαχαίρι, οι κνήμες και οι βραχίονες σκληραίνουν με την προπόνηση και λειτουργούν ως πανοπλία ενάντια σε χτυπήματα, οι αγκώνες χτυπούν τους αντιπάλους ως σφυριά, ενώ τα καλάμια και τα γόνατα γίνονται το τσεκούρι και το κοντάρι. Όλο το σώμα λειτουργεί ως μια ενιαία μονάδα και αναζητά με τα χτυπήματα και τις πτώσεις να κερδίσει τον αντίπαλο.
Source link
