Διαβάζοντας εδώ και λίγο καιρό απ’ ευθείας τις ομιλίες του Χρυσοστόμου από τους τόμους της σειράς Έλληνες Πατέρες της Εκκλησίας (ΕΠΕ) σημείωνα τα λόγια που μιλούσαν ιδιαίτερα στην καρδιά μου. Μου πέρασε όμως η σκέψη να κάνω και άλλους μετόχους σ’ αυτόν τον θησαυρό της σοφίας, κι έτσι θα τα παρουσιάζω λίγα κάθε φορά. Εγώ σημείωνα μόνο το αρχαίο κείμενο, εδώ όμως θα έχω μόνο την ερμηνεία παρουσιάζοντας όσο μπορώ καλύτερα αυτά που νομίζω ότι εννοεί ο άγιος.
Αυτός που θρηνεί καθημερινά τον εαυτό του (για την κατάντια του) θα έχει την ψυχή του δυνατή σε γαλήνιο λιμάνι και θα βγάζει από μέσα του όλα τα πάθη.
Όπως το πλοίο που δεν έχει κάποιο προορισμό για να πάει, θα βρεθεί σε μύριους ανέμους και γρήγορα θα καταποντιστεί, έτσι και η ψυχή που ζει χωρίς να πονάει (που ζει όπως ο πολύς κόσμος) θα παγιδευτεί σε μύρια πάθη (όταν ξεκίνησα το 1988 να εργάζομαι σε μια φαρμακευτική εταιρία πήραν τα μυαλά μου αέρα και πριν το καταλάβω είχα πιαστεί στα δίκτυα της τηλεόρασης των ξενοδοχείων και ούτε να κοιμηθώ λίγο δεν με άφηνε το πάθος να ψάχνω τόσα πολλά κανάλια).
Αυτός που αγωνιά και τρέμει και ταράζεται (για την κατάσταση της ψυχής του) σε γαλήνη έχει τον νου του. Ενώ αυτός που κοιμάται «τον ύπνο του δικαίου» ούτε που φαντάζεται που θα βυθιστεί η ψυχή του (έλεγε ο άγιος Σιλουανός ο Αθωνίτης : «όποιος είναι σε πλάνη δε φοβάται τον εχθρό, ενώ όποιος δεν είναι σε πλάνη φοβάται τον εχθρό, ξέρει ότι ο εχθρός μπορεί να τον καταστρέψει»).
Επειδή είναι τόσο επικίνδυνη η φάλαγγα των εχθρών (της ψυχής μας) πρέπει για πάντα να οπλιζόμαστε (με τα πνευματικά όπλα) και να φεύγουμε από τις εφόδους των αμαρτημάτων.
Όταν η αμαρτία σε στραπατσάρει, με την μετάνοια ανακαίνισε τον εαυτό σου.
Βλέπε με πόση υπερβολή ο Χριστός απαιτεί από εμάς να ξεκόβουμε απ’ αυτούς που μας είναι τόσο αναγκαίοι όσο το μάτι και το χέρι μας, όταν η συναναστροφή μαζί τους ζημιώνει την ψυχή μας.
Και αυτός (νομίζω ο Δαβίδ) όχι μόνο δεν επιδίωκε τέτοιες συναναστροφές (των κακών), αλλά και τους έδιωχνε από κοντά του.
Ο άνθρωπος που ζει με μετάνοια και τον ακούει ο Θεός, εύκολα κι αυτό το καλό μπορεί να κατορθώσει, να αποφεύγει τις συναναστροφές των πονηρών.
Αυτό και εμείς να κάμνουμε και να ξεκόβουμε την κακία που υπάρχει μέσα μας με ταχύτητα, επειδή όσο χρονίζει αυξάνονται τα τραύματα των αμαρτημάτων, και δεν θα είναι πάντα τραύματα, αλλά θα γεννήσουν τον αθάνατο θάνατο (της ψυχής), κι αν ξεκόβαμε από την αρχή τα μικρά ούτε στα μεγάλα θα φτάναμε.
Γι αυτό και ο Χριστός δεν ξεκόβει μόνο την πορνεία και την μοιχεία, αλλά και το πονηρό βλέμμα («Εγὼ δὲ λέγω ὑμῖν ὅτι πᾶς ὁ βλέπων γυναῖκα πρὸς τὸ ἐπιθυμῆσαι αὐτὴν ἤδη ἐμοίχευσεν αὐτὴν ἐν τῇ καρδίᾳ αὐτοῦ»), ώστε να ξεριζώσει την ρίζα της αμαρτίας και να μας είναι ευκολότερο να ξεφύγουμε από την αμαρτία.
Να μην αδιαφορούμε για τα μικρά αμαρτήματα, αλλά να τα ξεκόβουμε με μεγάλη σφοδρότητα, για να ξεφύγουμε από τα μεγαλύτερα αμαρτήματα και να πετύχουμε των μελλόντων αγαθών (πόσους πολέμους και πόσα αδιέξοδα θα είχα γλιτώσει αν ακολουθούσα αυτή την συμβουλή του Χρυσοστόμου !).
Δεν ήταν ευκαιριακός φίλος (ο σύμβουλος του Δαβίδ, ο Χουσί), ούτε επειδή ήταν βασιλιάς ο Δαβίδ, αλλά ήταν φίλος εξ αιτίας της αρετής. Γι αυτό και όταν ο Δαβίδ ξέπεσε από την βασιλεία του, παρέμεινε φίλος του (πόσοι φίλοι είναι τέτοιοι ;).
Ο Χουσί υπάκουσε στην εντολή του Δαβίδ και μπήκε μέσα στο στρατόπεδο του εχθρού, χωρίς να δώσει σημασία στις σκέψεις δειλίας που του ερχόντουσαν, και αφήνοντας τα πάντα στον Θεό έριξε τον εαυτό του μέσα στους κινδύνους (πόσο όμορφη είναι αυτή η εμπιστοσύνη στον Θεό !).
Επέλεξε (ο Χουσί) να είναι όχι με την συμμαχία των ισχυρών, αλλά με την συμμαχία αυτών που είχαν αρετή, κι έτσι ο Θεός ήταν μαζί του (δυστυχώς εμείς συνήθως επιλέγουμε το αντίθετο).
Η κακία, ακόμα κι αν την υποστηρίζει όλη η οικουμένη, είναι αδύναμη, ενώ η αρετή, ακόμα κι αν ένας μόνο την υποστηρίζει, είναι πιο δυνατή από τα πάντα, επειδή έχει μαζί της τον Θεό.
Ο ανόητος άνθρωπος πιστεύει ότι και να του πουν (δυστυχώς αυτό με πιάνει και μένα).
Για όλα όσα πετυχαίνουμε είτε μόνοι μας είτε με την βοήθεια των άλλων, να ευχαριστούμε τον Θεό.
(Ο άνθρωπος του Θεού) και όλη η οικουμένη να τον υποστηρίζει το θεωρεί τίποτα αν δεν τον υποστηρίζει ο Θεός, και στην έρημο να είναι μόνος του δεν τον νοιάζει, αν ο Θεός είναι μαζί του.
(Νομίζω ο Αβεσσαλώμ) με την κακία του έδιωξε μακριά του την συμμαχία του Θεού.
Αν προσέχουμε τον εαυτό μας, αυτός ο νοητός λέοντας και δράκοντας (ο Σατανάς) θα είναι αδύναμος σαν να είναι φτιαγμένος από λάσπη, και ούτε θα τολμάει να μας πολεμήσει απ’ ευθείας, κι αν το κάνει θα ξεφτιλιστεί.
Αυτά είναι που φέρνουν τον Θεό μαζί μας : θρήνοι, δάκρυα, στεναγμοί, και το να φεύγουμε μακριά από τους πονηρούς, και το να φοβόμαστε και να τρέμουμε την απόφαση του Θεού για εμάς (ποιος τα θυμάται αυτά την στιγμή που μας ελκύουν τα πάθη μας ;).
Ας σταματήσω εδώ για σήμερα τα λόγια του Χρυσοστόμου και δεν αντέχω να μην πω κάποια λόγια του άλλου «μεγίστου φωστήρα της τρισηλίου Θεότητος» του Γρηγορίου του Θεολόγου : «Θεέ μου, σε παρακαλώ, ελάττωσε λίγο τα βάσανά μου σ’ αυτή την ζωή, κι ας έχω λιγότερη καθαρότητα στην αιώνια ζωή».
Πω, πω ! Φανταστείτε τι βάσανα περνούσε ο άγιος για να παρακαλάει έτσι τον Θεό. Κι εμείς θέλουμε ξαπλωμένοι στους καναπέδες και με βαριεστιμάρες να κερδίσουμε την αιώνια ζωή. Ο Γέροντας Γεώργιος Αλευράς λέει συχνά ότι για αυτή την κατάντια μας φταίει ότι μας βάπτισαν όταν ήμασταν νήπια και μας έκαναν Χριστιανούς. Είμαι σίγουρος ότι αυτοί οι δυο μεγάλοι άγιοι βαπτίστηκαν σε ώριμη ηλικία και όχι όταν ήταν νήπια.
* Χαράλαμπος Παπαδόπουλος – εκπαιδευτικός
Τα άρθρα που δημοσιεύονται στην κατηγορία «Απόψεις» εκφράζουν τον/την συντάκτη/τριά τους και οι θέσεις δεν συμπίπτουν κατ’ ανάγκην με την άποψη του ekriti.gr
ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΕΠΙΣΗΣ:
“Γεύση” από την σοφία του Χρυσοστόμου. Tου Χαράλαμπου Παπαδόπουλου*
Οι δύο Αναστάσεις. Του πατρός Δημητρίου Μπόκου*
Source link
