«Το κράτος ηττάται κάθε μέρα…»

«Το κράτος ηττήθηκε στα Τέμπη». Έτσι μας είπε από βήματος Βουλής στη συζήτηση της προ ημερησίας διάταξης χθες κατά την πρωτολογία του ο Κυριάκος Μητσοτάκης. Και φυσικά έχει δίκιο. Το κράτος που ο ίδιος και η πλειοψηφία όσων βρίσκονται στη Βουλή “έχτισαν” τα τελευταία 51 χρόνια ηττήθηκε στα Τέμπη. Γιατί δεν κατάφερε να αποτρέψει τα “Τέμπη” και κάπως έτσι αποκαλύφθηκε σε όλο της το μεγαλείο η πραγματικότητα που ζούμε και το μέγεθος της “δυστυχίας” που βιώνουμε όλοι εμείς που αποτελούμε τον λαό. 

Γιατί το κράτος ηττάται κάθε μέρα και σε κάθε πεδίο. Κι εμείς – ο λαός εμείς – χρόνια τώρα δίνουμε άλλοθι (“καταπίνοντας” κάποιοι και κάποιοι υιοθετώντας) τις αστείες δικαιολογίες που μας πλασάρουν μετά από κάθε ήττα αυτοί που αποτελούν το κράτος – ως εξουσία. Και συνεχίζουμε τις ζωές μας, δίνοντάς τους το δικαίωμα να συνεχίζουν το… “θεάρεστο” έργο τους. 

Ηττάται το κράτος κάθε μέρα παντού. Ηττάται στην Υγεία για παράδειγμα. Όταν τα παιδιά της Κρήτης, που κατέχουν – γιατί άραγε – την πρωτιά σε ό,τι αφορά τις απόπειρες αυτοκτονίας, δεν έχει μια δημόσια δομή Ψυχικής Υγείας που να λειτουργεί σωστά, όπως προβλέπεται προκειμένου να προσφέρει ποιοτικές υπηρεσίες στο “και καλά” (πόση υποκρισία, Θεέ μου!) μέλλον του τόπου. 
126,09% η πληρότητα χθες της Ψυχιατρικής Κλινικής ενηλίκων στο ΠΑΓΝΗ… έξι νοσηλευόμενοι πέραν των δυνατοτήτων της κλινικής. Κι αυτό είναι καθημερινό φαινόμενο. Εκεί. Στα ράντζα της Ψυχιατρικής ηττάται το κράτος κάθε μέρα… 

Όπως ηττάται και στις λίστες των χειρουργείων (αυτών που θα μηδενίζονταν τύπου). 337 περιστατικά χθες – σύμφωνα με τα επίσημα στοιχεία της 7ης Υ.ΠΕ. – στη λίστα χειρουργείων της κλινικής της Χειρουργικής Ογκολογίας του ΠΑΓΝΗ. 396 στη λίστα της Ορθοπαιδικής του Βενιζελείου. 166 στη Χειρουργική του ΓΝΑΝ… 

Ηττάται το κράτος όταν ψάχνουμε κρεβάτι ΜΕΘ σε όλη την Κρήτη και δε βρίσκουμε. Όταν ένα παλικάρι 27 χρονών, που διαγνώστηκε με μηνιγγίτιδα, δεν είχε κρεβάτι ΜΕΘ σ’ όλη την Κρήτη (!!) για να νοσηλευτεί κι αναγκάστηκαν ξημερώματα να ανοίξουν ένα στο Βενιζέλειο. 

Ηττάται το κράτος κάθε μέρα. Όταν ο Βαγγέλης (τα στοιχεία του στη διάθεσή μου) πάει τον πατέρα του στα ΤΕΠ του Βενιζέλειου Νοσοκομείου στις 9 το πρωί με ένα χαρτί από ιδιώτη γιατρό που λέει χρειάζεται να νοσηλευτεί επειγόντως και φεύγει στις 8 το βράδυ χωρίς να τον έχει δει γιατρός πέραν της διαλογής, γιατί ο άνθρωπος δεν αντέχει άλλο, το κράτος έχει ηττηθεί. 

Ηττάται το κράτος όταν τα παιδιά στο φάσμα του αυτισμού – που γίνονται μετά ενήλικες μην το ξεχνάμε, ΜΗΝ ΤΟΥΣ ΞΕΧΝΑΤΕ – δεν έχουν κανένα πλέγμα προστασίας από το κράτος, τότε η ήττα είναι βαριά και μάλιστα με… γκολ από τα αποδυτήρια. Πόσοι λογοθεραπευτές κι εργοθεραπευτές υπάρχουν στα δημόσια νοσοκομεία; Πόσοι επιστήμονες Ψυχικής Υγείας υπάρχουν εκεί; Τι αναπνευστήρες δίνει το κράτος στους φροντιστές τους; Ξέρετε, μωρέ, τι θα πει να ζεις με ένα παιδί στο φάσμα; Τι αγώνα πρέπει να δίνεις λεπτό το λεπτό; 

Ηττάται το κράτος όταν άνθρωποι παίρνουν διάγνωση καρκίνου και πέφτουν στα νύχια των αναίσχυντων. 12.000 € στο χειρουργείο του τάδε νοσοκομείου θέλει μεγαλογιατρός για να χειρουργήσει σε μια εβδομάδα χωρίς να υπολογίσει κανείς τα νοσήλια. Αν θες στο Δημόσιο που έχει θέση… κάνε διαθήκη. 

Θέλετε κι άλλα πειστήρια ήττας καθημερινής του κράτους; Δε χωράνε στη στήλη που έχω διαθέσιμη… Από την Παιδεία ως τη Δικαιοσύνη (συνειδητά δεν αναφέρθηκα σε αυτό πεδίο…), από τις υποδομές ως το όραμα, όπου κι αν κοιτάξω το κράτος με πληγώνει. 

Γιατί; Γιατί αυτό το κράτος ουδέποτε έθεσε σε προτεραιότητα τον άνθρωπο τον οποίο υπηρετεί υποτίθεται. Γιατί; Ίσως γιατί στήθηκε πάνω σε συντρίμμια όπως-όπως, από αυτούς που στην κατεδάφιση είχαν μερίδιο κι έφτιαξαν θεσμούς πάνω στα μπάζα για πολίτες που τους αρκούν λίγοι κόκκοι άμμου… Γιατί; Γιατί… Για πόσο ακόμα θα συνεχίσουμε να δεχόμαστε τη διαρκή ήττα; Για πόσο ακόμα θα ανεχόμαστε τις εύκολες δικαιολογίες τους; Πότε επιτέλους, πότε θα πάψουμε να μετράμε ήττες;