Όλα γύρω από τα χρήματα…
Η καθημερινότητα στην Ελλάδα ναι, είναι απαιτητική. Ξυπνάς, πίνεις τον καφέ σου, ετοιμάζεσαι για δουλειά, φεύγεις απ’ το σπίτι, λείπεις για τουλάχιστον ένα 8ωρο, βγαίνεις με παρέα στο τσακίρ κέφι (αν περισσεύουν λεφτά), γυρνάς στο σπίτι, κοιμάσαι και πάλι από την αρχή.
Μέσα σε αυτό το 24ωρο, οι σκέψεις του μυαλού είναι συνήθεις: «Πότε πληρωνόμαστε;», «Μην ξεχάσω να πληρώσω το τηλέφωνο», «Θα με φτάσουν για να πάω ψυχολόγο αυτόν τον μήνα;», «Άσε μωρέ τώρα το γυμναστήριο, έκλεισα ραντεβού με τον γιατρό». Όλα γύρω από τα χρήματα. Και αυτό γιατί στην πραγματικότητα από αυτά εξαρτόμαστε για να τελειώνουμε με τις υποχρεώσεις μας. Αφού τις καλύψουμε, πάμε και στις επιθυμίες.
Έπειτα έρχονται και οι άλλες σκέψεις: «Γιατί μένω σ’ αυτή τη σχέση;», «Όλοι εξαφανίζονται μετά το ραντεβού, πώς θα κάνω οικογένεια;», «Έχω ένα μόνιμο βάρος στο στήθος, δεν ξέρω πώς να το αντιμετωπίσω», «Θα μπορέσω να κάνω την καριέρα που θέλω χωρίς να ξενιτευτώ;».
Κάπως έτσι, εδραιώνεται η αίσθηση του κενού, της απελπισίας, της ματαιότητας. Όταν αυτά που μας δυσκολεύουν βαραίνουν περισσότερο στη ζυγαριά συγκριτικά με όσα μας ευχαριστούν, τότε προσπαθούμε μόνο να επιβιώσουμε αφού για να… ζήσουμε ούτε λόγος. Όλη αυτή η κατάσταση μοιάζει με ένα συνεχές roller coaster. Κάνεις μια δεύτερη δουλειά για το κάτι παραπάνω και πιάνεις περισσότερα χρήματα στα χέρια σου. Νιώθεις καλά, διότι κάνεις πράγματα που σε χαροποιούν. Βγαίνεις για ένα κρασί με τους φίλους, τα βάζεις στην άκρη για ένα ταξίδι, παραγγέλνεις την τσάντα που ήθελες καιρό. Και μετά; Επιστρέφεις στη μία δουλειά – μόνο μία δουλειά – μένοντας με 2 ευρώ για να βγάλεις τον μήνα. Να σου πάλι η ματαιότητα.
Και αυτό ήταν μόνο ένα παράδειγμα. Σίγουρα τα τελευταία χρόνια δε βλέπουμε ούτε το δέντρο, ούτε το δάσος. Κι αυτό είναι τόσο ψυχοφθόρο. Όμως, όταν τα βλέπουμε, είναι τόσο αναζωογονητικό. Η ερώτηση βέβαια είναι μία: Βλέπουμε την κατάσταση από λάθος οπτική γωνία; Αν τη δούμε από αλλού, θα νιώθουμε λιγότερες φορές αυτή τη ματαιότητα.
Γιατί, όταν αισθανόμαστε πως τίποτα δεν έχει νόημα, χανόμαστε. Και αν χαθούμε, τελικά τι θα κάνουμε με τη ζωή μας;
Source link
