Η αστική μελισσοκομία αναδύεται ως μια ήσυχη, αλλά ουσιαστική επανάσταση μέσα στις πόλεις του 21ου αιώνα. Ανάμεσα σε τσιμέντο, κυκλοφορία και θόρυβο, οι ταράτσες και οι κήποι μετατρέπονται σε μικρά οικοσυστήματα, όπου οι μέλισσες βρίσκουν ξανά χώρο να ζήσουν και να δημιουργήσουν.
Η πρακτική αυτή —γνωστή διεθνώς ως urban beekeeping— αναπτύσσεται ραγδαία σε ευρωπαϊκές μητροπόλεις και πλέον αποκτά ξεχωριστή θέση και στην Αθήνα, όπου δεκάδες πολίτες εγκαθιστούν κυψέλες στις ταράτσες τους, ενισχύοντας τη βιοποικιλότητα και συμβάλλοντας στη βιώσιμη ανάπτυξη του αστικού περιβάλλοντος.
Η μέλισσα, θεμέλιο της επικονίασης και της ισορροπίας στη φύση, γίνεται σύμμαχος του ανθρώπου ακόμη και μέσα στο χαοτικό τοπίο της πόλης.
Το αθηναϊκό κλίμα, η παρατεταμένη ανθοφορία και η πληθώρα μεσογειακών φυτών δημιουργούν ιδανικές συνθήκες για την παραγωγή μελιού με πλούσια αρώματα και μοναδικό χαρακτήρα.
Παράλληλα, η αστική μελισσοκομία λειτουργεί ως υπενθύμιση πως η φύση μπορεί να επιβιώσει και να συνεργαστεί με τον άνθρωπο, αρκεί να της δοθεί χώρος και φροντίδα.
Μέσα σε αυτό το πλαίσιο εντάσσεται το ακόλουθο άρθρο του Associated Press από την Αθήνα, που υπογράφει η δημοσιογράφος Θεοδώρα Τόνγκα, συνοδευόμενο από τις εκπληκτικές φωτογραφίες του Μιχάλη Βαράκλα, φωτίζοντας τον μαγικό κόσμο της αστικής μελισσοκομίας στην καρδιά της πρωτεύουσας.
Ακολουθεί το άρθρο όπως δημοσιεύτηκε στο Associated Press:
Ο Νίκος Χατζηλίας περνά τις μέρες του φροντίζοντας τα δραστήρια μελίσσια του με μια μοναδική θέα πάνω από τις ταράτσες της πρωτεύουσας.
Ανήκει στους δεκάδες Αθηναίους που έχουν αγκαλιάσει την αστική μελισσοκομία για να στηρίξουν τα τοπικά οικοσυστήματα, να ξανασυνδεθούν με τη φύση και να απολαύσουν μέλι που αρωματίζεται από τα φυτά και τα λουλούδια κάθε γειτονιάς.
Ο Χατζηλίας, 37 ετών, ήταν μεγάλος καταναλωτής μελιού—το έτρωγε με ψωμί και τσάι στο πρωινό και το χρησιμοποιούσε αντί για ζάχαρη παντού, σε μπισκότα και άλλα γλυκά.
Απογοητεύτηκε από το συνηθισμένο προϊόν και αποφάσισε να φτιάχνει το δικό του· γράφτηκε σε μαθήματα μελισσοκομίας το 2020 και λίγο αργότερα έγινε επαγγελματίας.
«Είδα ότι δούλεψε πολύ καλά για τα μελίσσια. Για εμάς, η καθημερινή επαφή με τις μέλισσες μας έφερε πολλή χαρά και γι’ αυτό συνεχίσαμε», είπε.
Φέτος το καλοκαίρι, ο Χατζηλίας φρόντισε 30 κυψέλες που τοποθέτησε σε επτά ταράτσες στην περιοχή της Αθήνας, ανάμεσά τους και μία με θέα στον Παρθενώνα.
Οι περίπου 1,2 εκατομμύρια μέλισσες στα μελίσσια του παρήγαγαν 500 κιλά μέλι-περίπου όσο ζυγίζει μια μεγάλη καφέ αρκούδα. Κάθε παρτίδα συσκευάστηκε και πήρε όνομα από τη γειτονιά προέλευσής της.
Οι διαφορετικές γεύσεις του αθηναϊκού μελιού, εξήγησε, προκύπτουν από τις αναλογίες ευκαλύπτου, ακακίας και νεραντζιάς που υπάρχουν σε κάθε περιοχή της πόλης, καθώς και από άλλη χλωρίδα. Στα νότια παράλια, για παράδειγμα, τα πεύκα χαρίζουν μια «δασική» νότα.
Η αστική μελισσοκομία δεν είναι κάτι νέο, ούτε παγκοσμίως ούτε στην Αθήνα. Δεκαετίες πριν, ελληνικές οικογένειες έπαιρναν μαζί τους κυψέλες όταν μετακόμιζαν από την ύπαιθρο.
Όμως ο Χατζηλίας βλέπει τη σημερινή μελισσοκομία ως πιο στοχευμένη και εστιασμένη στις περιβαλλοντικές της προεκτάσεις—κάτι που βρίσκει απήχηση σε όλη την κοινωνία.
Μία από τις πρόσφατες «μαθητευόμενές» του, η Αγγελίνα Χατζησταύρου, ερωτεύτηκε πρώτα τις μέλισσες όταν ήταν φοιτήτρια.
«Μου άρεσε πολύ η ιδέα να έχω δικές μου», είπε από την ταράτσα της με θέα στην Ακρόπολη. «Αν ο καθένας μπορούσε να έχει μια κυψέλη σε έναν ανοιχτό χώρο στο σπίτι του, πιστεύω ότι θα άλλαζε το περιβάλλον μας σε πολύ μεγάλο βαθμό».
Παρά το αυξανόμενο ενδιαφέρον, οι επίδοξοι μελισσοκόμοι μπορεί να προσκρούσουν σε αντιρρήσεις συνιδιοκτητών στις πολυκατοικίες τους. Η αστική μελισσοκομία συνεπάγεται τη μεταφορά βαριών κυψελών από τις σκάλες προς τις ταράτσες την άνοιξη και πάλι κάτω πριν μπει ο χειμώνας.
«Υπάρχουν φόβοι του τύπου “μπορεί να με τσιμπήσουν εμένα, τα παιδιά μου, τον σκύλο μου. Κι αν είμαι αλλεργικός;”», είπε ο Χατζηλίας. «Γενικά, για τους ανθρώπους της πόλης—επειδή έχουν αποκοπεί από τη φύση τόσα χρόνια—ακόμη και κάτι φυσικό που συμβαίνει (…) μπορεί να προκαλέσει φόβο».
Οι συνεχείς κύκλοι ανθοφορίας φυτών φιλικών προς τους επικονιαστές στην Αθήνα την καθιστούν ιδανικό πεδίο για να δοκιμάσει κανείς να αφήσει τις μέλισσες στις ταράτσες όλον τον χρόνο—κάτι που ο ίδιος κάνει για πρώτη φορά φέτος, όπως είπε.
«Ακόμη και με το χαοτικό αστικό περιβάλλον που δημιουργήσαμε, η φύση—ή ό,τι έχει απομείνει από αυτήν στην πόλη—εξακολουθεί να ανταποκρίνεται και μπορεί να δώσει ζωή», είπε ο Χατζηλίας.
Source link
