Η μητρότητα είναι όμορφη και ανεπανάληπτη για όλες τις μητέρες… Αλλά είναι και ένα εντατικό μάθημα ανιδιοτέλειας, γιατί όλα αυτά που κάνουν καθημερινά οι μανάδες, τα κάνουν με αγάπη
Την περασμένη Κυριακή 11 Μαΐου γιορτάσαμε τη Γιορτή της Μητέρας κι εμείς που τις έχουμε χάσει, τις ξαναφέραμε στη θύμησή μας, νιώθοντας για μια ακόμη φορά την ανάγκη να τους πούμε ένα μεγάλο ευχαριστώ που μας έφεραν στον κόσμο, μας μεγάλωσαν με στερήσεις και μεγάλο αγώνα, έχοντας μόνο ένα στόχο… Να μας κάνουν καλούς και χρήσιμους ανθρώπους σε αυτήν την κοινωνία.
Στο διαδίκτυο γράφηκαν και ειπώθηκαν πολλά για τις περισσότερες μητέρες. Υπήρξαν όμως και πολλά που δε γράφηκαν μάλλον από βιασύνη ή έλλειψη χώρου και χρόνου. Δεν έγιναν ιδιαίτερες αναφορές σε όλο αυτό που περικλείεται μέσα στη λέξη μητρότητα. Νομίζω πως ένα από τα πιο εξαντλητικά κομμάτια της μητρότητας δεν είναι ούτε η έλλειψη ύπνου, ούτε τα ατελείωτα πράγματα που πρέπει να γίνουν, ούτε καν το χάος που μπορεί να επικρατεί μέσα σε ένα σπίτι που έχει μικρά παιδιά. Δεν αναφέρθηκε πουθενά ότι οι μανάδες ζούνε σε μια συνεχή κατάσταση επαγρύπνησης.
Δε “σβήνουν” ποτέ τη “μηχανή”. Είναι σαν ένα κομπιούτερ στην αναμονή… Ακόμα κι όταν κάθονται στο τραπέζι, προσπαθώντας να φάνε μια μπουκιά ψωμί, το σώμα τους παραμένει σε ένταση και το μυαλό τους σε εγρήγορση. Ακόμα κι όταν κλείνουν τα μάτια τους, τα αφτιά τους παραμένουν ανοιχτά.
Ακόμα και στον ύπνο, ο εγκέφαλός τους είναι σε επιφυλακή για κάποιο κλάμα, ένα βήχα, κάποια βήματα στον διάδρομο ή τον ήχο της φωνής κάποιου παιδιού που τις χρειάζεται. Όταν βρίσκονται στη μέση μιας σκέψης, πάντα κάποιος τις διακόπτει. Είναι οι μανάδες που πάντα θα σηκωθούν από το φαγητό για να δώσουν την προσοχή και τη βοήθειά τους σε κάποιον άλλον. Έχουν πάντα τον νου τους στα παιδιά που παίζουν παραδίπλα μην τους συμβεί κάτι ή κάποιο χρειαστεί μια μικρή βοήθεια. Το νευρικό τους σύστημα δουλεύει πάντα στον απόλυτο βαθμό. Δεν επιτρέπεται να χαλαρώσει.
Αυτό που δε συζητούν ποτέ στο σπίτι οι δύο σύζυγοι είναι το βάρος της μητέρας, σωματικό και συναισθηματικό, καθώς είναι σε επιφυλακή 24 ώρες το 24ωρο. Κανείς δεν κουβεντιάζει για το χάρισμα της μητέρας που πάντα προβλέπει τις ανάγκες των υπόλοιπων μελών της οικογένειας πριν καν ειπωθούν. Στην “επιφάνεια εργασίας” του μυαλού της μητέρας μένουν πάντα ανοιχτά πολλά “παράθυρα”: Έφαγε αρκετά; Είναι πυρετός αυτό ή όχι; Πότε είναι εκείνο το ραντεβού; Μήπως θέλει καινούργια παπούτσια; Και άλλα πολλά.
Η μητρότητα είναι όμορφη και ανεπανάληπτη για όλες τις μητέρες. Αλλά είναι και ένα εντατικό μάθημα ανιδιοτέλειας, γιατί όλα αυτά που κάνουν καθημερινά οι μανάδες, τα κάνουν όλα με αγάπη. Και δε θα μετανιώσουν ποτέ για όλα αυτά γιατί με μεγάλη χαρά θα τα ξαναέκαναν χωρίς δεύτερη σκέψη. Μη μας κακοφαίνεται εμάς των αντρών όταν ακούμε τις μανάδες μας ή τις μανάδες των παιδιών μας να μας λένε ότι στο τέλος μιας συνηθισμένης μέρας με τόσες υποχρεώσεις αισθάνονται κουρασμένες. Όχι μόνο σωματικά, αλλά και συναισθηματικά, μέχρι όσο δεν πάει. Αυτό δε σημαίνει ότι αγαπούν λιγότερο τα παιδιά τους. Σημαίνει ότι είναι κανονικοί άνθρωποι και όχι ρομπότ. Αξίζουν και λίγη ξεκούραση. Αληθινή ξεκούραση όμως, από αυτήν που ηρεμεί το νευρικό σύστημα, χαλαρώνει τους μύες και τις αφήνει να αναπνεύσουν βαθιά.
Αν για όλα αυτά που είναι στο μυαλό των μανάδων εμείς οι άλλοι συνήθως δεν ακούμε τίποτε, καλό θα ήταν πότε-πότε να τις προκαλούμε να μιλούν γι’ αυτά που σκέφτονται, να ανοίγουν την καρδούλα τους σε εμάς και τα παιδιά μας, αρκεί αυτά που μας λένε να μην τα καταχωρούμε στο γενικότερο κεφάλαιο που του έχουμε δώσει τον τίτλο “γκρίνια”…
Source link
