Μήνυμα ζωής και αγάπης από τον Αρχιεπίσκοπο Κρήτης
Με πατρική αγάπη και πνευματική συγκίνηση, ο Αρχιεπίσκοπος Κρήτης κ.κ. Ευγένιος απευθύνει το φετινό αναστάσιμο μήνυμά του προς τον ιερό κλήρο, τις μοναστικές αδελφότητες και τον ευσεβή λαό της Εκκλησίας μας, καλώντας όλους σε μια συνειδητή συμμετοχή στο φως, τη χαρά και την ελπίδα της Ανάστασης:
«Προς Τόν Ἱερό Κλῆρο, τίς Μοναστικές Ἀδελφότητες
καί τόν εὐσεβῆ λαό τῆς Ἱερᾶς Ἀρχιεπισκοπῆς Κρήτης.
Ἀγαπητά μου μέλη τοῦ πληρώματος τῆς Ἐκκλησίας μας,
«Τῇ Ἁγίᾳ καί Μεγάλῃ Κυριακῇ τοῦ Πάσχα αὐτήν τήν ζωηφόρον Ἀνάστασιν ἑορτάζομεν τοῦ Κυρίου καί Θεοῦ καί Σωτῆρος ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ». Λίγο πρίν, «τῷ Ἁγίῳ καί Μεγάλῳ Σαββάτῳ», ἡ «Ζωή ἐν τάφῳ κατετέθη», καί «ἀγγέλων στρατιαί ἐξεπλήττοντο, συγκατάβασιν δοξάζουσαι» τήν Ἐκείνου. «Ἀλλά (ὁ Χριστός) τριήμερος ἀνέστη» καί τό ἀποτέλεσμα τοῦ γεγονότος αὐτοῦ εἶναι ὅτι «ἐγερθείς ἐκ νεκρῶν, ἀπαρχή τῶν κεκοιμημένων ἐγένετο». Ὁ Ἀρχηγός τῆς Ζωῆς δέν ἦταν δυνατόν νά κρατηθεῖ ἀπό τό θάνατο. Μέ τό θάνατό Του νίκησε τό θάνατό μας καί ἡ Ἀνάστασή Του ἔφερε τήν ἀνάσταση τοῦ ἀνθρώπου, ὅλων ἐμᾶς.
Γι’ αὐτό καί ἡ ἡμέρα αὐτή εἶναι ἡμέρα χαρᾶς καί πνευματικῆς εὐφροσύνης. Ἄν μποροῦμε μέ καθαρές τίς αἰσθήσεις νά δοῦμε τόν Ἀναστάντα νά λέγει στόν καθένα μας προσωπικά τό «χαῖρε» καί στήν Ἐκκλησιαστική μας κοινότητα τό «χαίρετε», τότε κατανοοῦμε πῶς μποροῦμε νά σταθοῦμε μπροστά στό Φῶς τῆς Ἀνάστασης, νά αἰσθανθοῦμε τήν ἐλπίδα της, νά λύσομε κάθε δεσμό μέ τήν ἁμαρτία καί νά πληρωθεῖ ἡ ὕπαρξή μας ἀπό τή χαρά τῆς Ἀναστάσεως.
«Ἀναστάσεως ἡμέρα, καὶ λαμπρυνθῶμεν» μέ τό πασχαλινό φῶς τῆς ἀγάπης καί «ἀλλήλους περιπτυξώμεθα· …καὶ τοῖς μισοῦσιν ἡμᾶς· συγχωρήσωμεν πάντα τῇ Ἀναστάσει», ὅπως λέγει ὁ ὕμνος πού ἐπαναλαμβάνει τά λόγια τοῦ Ἁγίου Γρηγορίου τοῦ Θεολόγου, ὁ ὁποῖος τονίζει: «τοῖς μισοῦσιν ἡμᾶς, καὶ μὴ ὅτι τοῖς δι’ ἀγάπην τι πεποιηκόσιν, ἢ πεπονθόσι· (ἐκείνους πού μᾶς μισοῦν, ὄχι μόνο ἐκείνους οἱ ὁποῖοι ἀπό ἀγάπη μᾶς ἔχουν εὐεργετήσει ἤ ἔχουν εὐεργετηθεῖ ἀπό ἐμᾶς). (PG 35, 397).
Χωρίς τήν Ἀνάσταση δέν ζοῦμε, ἀκόμη καί ἡ ἀγάπη μας εἶναι ἐλλιπής, ἴσως καί μή εἰλικρινής, ἀφοῦ συχνά μετατρέπεται σέ ὠφελιμιστική διαδικασία. Ἡ δύναμη τῆς Ἀναστάσεως νικᾶ κάθε μορφή μίσους καί ἐμπάθειας, χαρίζοντάς μας τήν ἐν Χριστῷ ἐλευθερία. Καί ἡ ὕπαρξή μας ὡς μαθητῶν τοῦ Χριστοῦ νοηματοδοτεῖται μόνο μέσα ἀπό αὐτήν τήν προϋπόθεση πού μᾶς ἄφησε ὡς «ἐντολήν καινήν». «Ἀπό αὐτό θά σᾶς γνωρίζουν ὅτι εἶστε μαθητές μου», ἐάν «ἀγάπην ἔχητε ἐν ἀλλήλοις».
Ἄν ἔτσι πράττομε, ἄν ἔτσι πιστεύομε καί λειτουργοῦμε, δέν μένουν ἀμφιβολίες γιά τή σωτηρία μας, οὔτε ὑπάρχουν σκοτεινά σημεῖα γιά τόν ἐσχατολογικό μας προορισμό, γιά τό προσωπικό μας Πάσχα, τή δική μας διάβαση ἐκ τοῦ θανάτου εἰς τήν ζωήν.
Γι’ αὐτό χαιρόμαστε, καί τά πρόσωπά μας εἶναι ὁλοφώτεινα. Γιατί Φῶς ἐκ τοῦ Ἀνεσπέρου Φωτός διαχέει ἀπόψε τίς καρδιές μας, Φῶς Χριστοῦ, Φῶς ἀγάπης, «φαίνει πᾶσι»˙ καὶ ἐν Αὐτῷ «σκοτία οὐκ ἔστιν οὐδεμία» (Α΄ Ἰωάν. α΄, 5).
Γι’ αὐτό δέν αἰσθανόμαστε μόνοι, ἀφοῦ ἀκλόνητη παραμένει ἡ βεβαιότητα, ὅτι «ὁ θανάτῳ θάνατον πατήσας καὶ ἀναστὰς ἐκ νεκρῶν Χριστὸς» εἶναι «μεθ᾿ ἡμῶν πάσας τὰς ἡμέρας ἕως τῆς συντελείας τοῦ αἰῶνος» (Ματ. κη΄, 20). Ἡ αἴσθηση τῆς παρουσίας Του στηρίζει διαρκῶς τό βηματισμό μας, ὁ Ἀναστάς εἶναι κοντά μας καί μαζί μας, στό μόχθο καί τόν ἀγῶνα τῆς καθημερινότητάς μας. Καί γίνεται ἄγκυρα στή θάλασσα τοῦ βίου μας καί ἀπαντοχή στό συχνά τρικυμισμένο πέλαγος τῆς ζωῆς μας.
Μέ αὐτήν τήν πίστη πορευόμαστε. Ἡ Ἀνάσταση τοῦ Χριστοῦ εἶναι τό κέντρο τῆς Ὀρθόδοξης Πίστης μας καί τή ζοῦμε μέ αὐτές τίς προοπτικές. Χωρίς τήν Ἀνάσταση ἡ πίστη μας εἶναι «κενή» (Α΄ Κορ. ιε΄, 14), κενό καί τό κήρυγμά μας κατά τόν Ἀπόστολο, κενή καί ἡ ζωή μας, ἄδεια δηλαδή. Μέ τήν Ἀνάσταση γίνεται καινή, μέ «αι», καινούργια δηλαδή, ὁλοκαίνουργια.
Αὐτό μᾶς καλεῖ ἡ Ἐκκλησία μας κατά τήν εὐφρόσυνη ἡμέρα τῆς Ἀναστάσεως. Νά βιώσομε ὡς γιορτή τήν ἀναστάσιμη ἐμπειρία, καί δι’ αὐτῆς νά συνειδητοποιήσομε τό μυστήριο τοῦ ἀνθρωπίνου προσώπου καί τοῦ τελικοῦ προορισμοῦ μας. Συγχρόνως μᾶς ἐμπνέει νά γίνομε ζωηφόρα κύτταρα τῆς κοινωνίας, μέ διαρκῆ ἀγῶνα γιά τήν προσωπική μας ἱεροπρέπεια καί τήν ἀξιοπρέπεια ὅσων συνανθρώπων μας δοκιμάζονται καί ἀδικοῦνται. Σέ ἕνα κόσμο πού ἐξακολουθεῖ νά σπαράσσεται ἀπό θανατηφόρες ἐχθρότητες καί ἀναλγησία, ἀπό μισάνθρωπες ἀδελφοκτονίες, τό μήνυμα τῆς Ἀνάστασης τοῦ Χριστοῦ ἔρχεται νά μᾶς ὑπενθυμίσει πώς δέν ὑπάρχουν ἀδιέξοδα.
Ἔρχεται νά μᾶς καλέσει νά χαροῦμε τήν ἀπελευθέρωσή μας ἀπό τά δεσμά τοῦ ὑπαρξιακοῦ μας θανάτου.
Ἔρχεται νά διακηρύξει τή νίκη τῆς ζωῆς κατά τῶν φθοροποιῶν παθῶν, ὥστε νά ἐνισχύεται ἡ ὁμόνοια, ἡ καταλλαγή, ἡ ἀγάπη, ἡ ἑνότητα, ἡ ἁρμονική συνύπαρξη ὅλων «ὑπέρ ὧν Χριστός ἀπέθανεν» (Ρωμ. ιδ΄,15).
Ἔρχεται νά γίνει, ὅπως ἔγραψε ὁ Ἅγιος Γρηγόριος ὁ Παλαμᾶς, «ἀνανέωσις τῆς ἀνθρωπίνης φύσεως, […] ἀναζώωσις καὶ ἀνάπλασις καὶ πρὸς ζωὴν ἀθάνατον ἐπανέλευσις», δηλαδὴ ἡ Ἀνάστασις τοῦ Κυρίου εἶναι ξαναζωντάνεμα τῆς ἀνθρώπινης φύσεως, ἀναδημιουργία της, ἐπιστροφή στή νεότητα τοῦ παραδείσου. (PG 151, 235D – 248C).
Μακάριοι ὅσοι κατορθώνουν νά ζοῦν ἔτσι τήν Ἀνάσταση καί προβάλλουν ἀντίσταση, μέ τόν λόγο καί τή ζωή τους, στίς βαρβαρότητες καί τίς κακοποιήσεις τοῦ ἀνθρωπίνου προσώπου, σέ ὅ,τι τό εὐτελίζει, σέ ὅ,τι τό αἰχμαλωτίζει σέ τεχνητές ἀνάγκες καί ψευδοχαρές.
Μακάριοι ὅσοι λειτουργοῦν ἀναστάσιμα, ἀμβλύνοντας διχασμούς, ἀντιθέσεις, ἐχθρότητες, καλλιεργώντας τή συμφιλίωση, τήν εἰρήνη, τήν κοινωνική συνοχή. Εὐλογημένοι ὅσοι ἐμπνέονται ἀπό τή συγγνώμη, ἡ ὁποία ἀνέτειλε ἀπό τόν τάφο τοῦ Χριστοῦ καί τήν παρέχουν σέ ὅσους τούς πληγώνουν, τούς παραθεωροῦν, τούς σταυρώνουν. Εὐλογημένοι ὅσοι ἀγαποῦν καί συγχωροῦν, ὅσοι μέ αὐτόν τόν τρόπο ἀνασταίνονται καί ἀνασταίνουν.
Ἂς ἔχομε στήν καρδιά μας τό Ἀναστάσιμο τοῦτο Εὐαγγέλιο τῆς χαρᾶς καί τῆς ἀγάπης καί ἂς ἁπαλύνομε τόν πόνο τῆς κοινωνίας μας μέ τή δική μας ταπείνωση, ὡς ἀπάντηση στήν ἐγωϊστική αὐτοθέωση πού ὑψώνει τείχη ἀνάμεσά μας καί μέ τή δική μας θυσιαστική ἀγάπη, ὅπως ἔκανε Πρῶτος καί μᾶς δίδαξε ὁ Χριστός μας.
Εὔχομαι πατρικά νά λάβομε αὐτό τό μήνυμα καί νά τό κάνομε πράξη καί ἔτσι ἡ εὐλογία τοῦ Ἀναστάντος Χριστοῦ νά πλημμυρίσει τή ζωή μας, ἡ χαρὰ καί ἡ εἰρήνη Του νά εἰσέλθουν στίς καρδιές μας καί τό Φῶς Του, τό φῶς τῆς Ὀρθόδοξης πίστης μας, νά φωτίζει τό δρόμο τῆς ζωῆς μας.
Χριστός Ἀνέστη! Χριστός, τό Ἀληθινό Φῶς, ἡ μόνη Ἐλπίδα, ἡ ὄντως Ἐλευθερία, ἡ αἰώνια Ζωή τοῦ κόσμου Ἀνέστη! Ἀληθῶς Ἀνέστη ὁ Κύριός μας, γιά ἐμᾶς Ἀνέστη ὁ Κύριός μας.
Συσταυρωμένοι ἀδελφοί καί παιδιά μου, καλή συνανάσταση καί ἐφέτος καί γιά πάντα.
Μέ πατρικές εὐχές
καί τήν ἀγάπη τοῦ Ἀναστάντος Κυρίου μας
Ὁ Ἀρχιεπίσκοπος
† Ὁ Κρήτης Εὐγένιος».
Source link
