Η απόφαση να αναλάβει η Αντιτρομοκρατική Υπηρεσία τις έρευνες για την καταστροφική πυρκαγιά στον υποσταθμό του Χέιζ εγείρει ερωτήματα
Αν και οι Αρχές διαβεβαιώνουν πως δεν υπάρχουν ενδείξεις δολιοφθοράς, η εμπλοκή μιας υπηρεσίας που συνήθως ασχολείται με υποθέσεις εθνικής ασφάλειας δείχνει ότι η κυβέρνηση θέλει να ελέγξει στενά την κατάσταση και να περιορίσει τις επιπτώσεις.
Το ερώτημα, όμως, είναι γιατί οι κρίσιμες υποδομές ενός από τα μεγαλύτερα αεροδρόμια του κόσμου επηρεάστηκαν τόσο δραματικά από μία – θεωρητικά – τυχαία φωτιά. Η διακοπή ρεύματος σε 100.000 σπίτια, το κλείσιμο σχολείων και η παράλυση βασικών λειτουργιών του Χίθροου αποκαλύπτουν εύθραυστες ισορροπίες στον ενεργειακό σχεδιασμό της Βρετανίας.
Η έρευνα οφείλει να εστιάσει όχι μόνο στα αίτια της πυρκαγιάς, αλλά και στο γιατί ένα μεμονωμένο συμβάν προκάλεσε τόσο εκτεταμένες επιπτώσεις. Διότι, ανεξάρτητα από το αν η φωτιά προήλθε από βλάβη ή άλλο παράγοντα, η χώρα δεν μπορεί να επιτρέπει οι βασικές της υποδομές να παραλύουν τόσο εύκολα. Ή τουλάχιστον… στην Αγγλία δεν αρμόζει να παραλύουν οι βασικές τις υποδομές τόσο εύκολα. Σε εμάς… το ζήτημα κρύβεται διαχρονικά χαμένο πίσω από τις ράγες της ακαταλληλότητας, των χαμένων χρηματοδοτήσεων και ενός… σταθμάρχη.
Η αντανάκλαση της ψυχικής μας υποβάθμισης
Η υποβάθμιση των Ανθρωπιστικών Επιστημών δεν είναι απλώς ένα ζήτημα πανεπιστημιακής πολιτικής, είναι μια βαθιά ιδεολογική επιλογή, που αντανακλά το πώς αντιλαμβανόμαστε την ίδια την έννοια της προόδου. Αν η πρόοδος μετριέται μόνο με οικονομικούς δείκτες, τότε όντως η Ιστορία και η Φιλοσοφία φαίνονται “άχρηστες”. Όμως, αυτή η αντίληψη αγνοεί ότι η ίδια η έννοια του πολιτισμού, της δημοκρατίας, των ανθρωπίνων δικαιωμάτων και της ηθικής συγκροτήθηκε μέσα από στοχασμό, διάλογο και κριτική σκέψη – όλα προϊόντα των Ανθρωπιστικών Σπουδών.
Όταν κλείνει ένα τμήμα Φιλοσοφίας, δε χάνεται απλώς μια ακαδημαϊκή ειδικότητα. Χάνεται ένα εργαστήριο σκέψης, ένας χώρος όπου αμφισβητούνται οι βεβαιότητες, όπου τίθενται τα μεγάλα ερωτήματα. Όταν εγκαταλείπεται η Ιστορία, αφήνουμε το παρελθόν να γίνει ένα εύπλαστο αφήγημα στα χέρια όσων θέλουν να το διαστρεβλώσουν. Όταν παραμερίζεται η Τέχνη, η ζωή μας γίνεται φτωχότερη, μονότονη, άδεια από έκφραση.
Πρέπει να αντισταθούμε σε αυτή τη σταδιακή απονεύρωση του πνεύματος. Όχι για χάρη ενός ρομαντικού παρελθόντος, αλλά γιατί χωρίς ανθρωπιστική παιδεία, το μέλλον μας δε θα είναι αντάξιο της ανθρώπινης υπόστασής μας.
Αφορμή του συγκεκριμένου σχολίου αποτελεί μια παρατήρηση των ευρύτερων τάσεων “κλεισίματος” των ανθρωπιστικών τμημάτων παγκοσμίως, με μια αντίστοιχη διεύρυνση των θετικών – η σημασία των δεύτερων παραμένει αδιαμφισβήτητη – αλλά στο τέλος της ημέρας δεν μπορούμε να υποστηρίζουμε την αρχαία ελληνική παιδεία, όταν εμείς οι ίδιοι “ξεριζώνουμε” τους πυλώνες της.
Source link
