Η έντονη συζήτηση που λαμβάνει χώρα με αφορμή το περιστατικό στα Βορίζια, αποκτά διαστάσεις και προεκτάσεις που ξεπερνούν το ίδιο το γεγονός και τείνουν σε μια γενίκευση που αποδίδει συγκεκριμένα αρνητικά χαρακτηριστικά στο σύνολο των Κρητικών. Το γεγονός προστέθηκε στις πρόσφατες αποκαλύψεις περί ΟΠΕΚΕΠΕ, και καταλήγει σε μια δαιμονοποίηση της Κρήτης, που εκμεταλλεύονται και ξένοι δάκτυλοι ώστε να δημιουργήσουν διχασμό μεταξύ μας. Ας δούμε όμως κάποιες σκέψεις.
Υπάρχουν πράγματα που την αξία τους τη δίδει η χρήση τους. Ένα μαχαίρι μπορεί να το χρησιμοποιήσει κάποιος για να κόψει ψωμί, κι άλλος για να διαπράξει ληστεία με την απειλή του. Δε θα σκεφτεί όμως κανείς να απαγορέψει τα μαχαίρια γιατί ενδέχεται να χρησιμοποιηθούν για εγκληματικό σκοπό.
Από την άλλη, στον Ελληνισμό υπήρχε πάντα η έννοια του πολίτη-οπλίτη. Δηλαδή του μέλους της Πόλης ή της Κοινότητας, που δεν είναι επαγγελματίας στρατιωτικός, αλλά που έχει το όπλο παρά πόδα για να υπερασπιστεί την πατρίδα του, ενώ σε καιρό ειρήνης ασχολείται με τις εργασίες της καθημερινότητας. Ο ρόλος του οπλίτη ήταν τιμητικός, καθώς αναβίβαζε τον φορέα του σε υπερασπιστή της πατρίδας· τόσο τιμητικός, ώστε ο Αισχύλος να επιλέξει ως επίγραμμα στον τάφο του όχι κάποια μνεία στο εμβληματικό τραγικό έργο του, αλλά στη συμμετοχή του στη μάχη του Μαραθώνα.
Ο ρόλος του πολίτη-οπλίτη περνά, με διάφορες ονομασίες αλλά με την ίδια λειτουργία, από γενιά σε γενιά στο λαό μας: Πολίτες-Οπλίτες στην αρχαιότητα, Ακρίτες στο Βυζάντιο, Stradioti και Κλέφτες συνεχώς εξεγειρόμενοι κατά τη διάρκεια των ξένων κατακτήσεων, Χαίνηδες στη διαρκή επαναστατική διαδικασία του 19ου αιώνα στην Κρήτη, Μακεδονομάχοι, Ποντιακό Αντάρτικο, Εθνική Αντίσταση στη γερμανοκατοχή, μαχητές της ΕΟΚΑ στην αγγλοκρατούμενη Κύπρο. Ο κοινός παρονομαστής στα παραδείγματα αυτά είναι η εθελοντική στελέχωση μάχιμων μονάδων για την ελευθερία και την πατρίδα.
Εννοείται πως όλοι είχαν τα όπλα τους για να επιτελέσουν το σκοπό αυτόν. Όλοι ξέρανε πώς και πότε να τα χρησιμοποιούν. Και συνείδηση της εκάστοτε γεωπολιτικής κατάστασης είχαν, και αποφασιστικότητα να υπερασπίσουν την Οικογένεια, την Κοινότητα, την Πατρίδα. Τα όπλα τα αποκτούσαν με δικές τους δαπάνες, τα φρόντιζαν και τα συντηρούσαν σε άριστη κατάσταση, γιατί όταν θα ερχόταν η ώρα, θα έπρεπε να μπορούν να τα χρησιμοποιήσουν. Δε βγήκε τυχαία η μαντινάδα που λέει «δίχως νεκρούς η Λευτεριά ζάλο ποτές δεν κάνει γιατ’ η παντέρμη βρίχνεται στου τουφεκιού την κάννη».
Το στοιχείο αυτό της παράδοσής μας, είναι και σήμερα επίκαιρο. Η γεωπολιτική συγκυρία προβάλλει και πάλι απειλητική, κι εμείς, εδώ και κάποιες δεκαετίες πια, είμαστε σα χαμένοι.
Εδώ πρέπει να ξεκαθαρίσομε στους εαυτούς μας, αφού κοιτάξομε την πραγματικότητα, ποιες είναι οι προτεραιότητές μας. Κι αυτές δε μπορεί να είναι άλλες από μια νέα αντίσταση απέναντι σε όσους θέλουν να μας υποτάξουν ξανά. Η πραγματικότητα αναγκάζει τους ιθύνοντες να αναθεωρήσουν αρχικές προθέσεις για μείωση των αμυντικών δαπανών, και εξωθεί σε προσπάθειες για ενδογενή παραγωγή οπλικών συστημάτων.
Θα ήταν ανολοκλήρωτη η οπτική αυτή αν δε συμπεριλάμβανε και την παλλαϊκή άμυνα, αν περιοριζόταν μόνο σε επαγγελματίες στρατιωτικούς. Στη μακρά διαδρομή μας στο χρόνο, η κοινότητα, η εκκλησία, ο δήμος, αποτελούνταν από ενεργούς πολίτες που συμμετείχαν στα κοινά· τόσο αυτονόητο ήταν αυτό, που η ιδιώτευση έφτασε στο σημείο να θεωρείται συνώνυμο της ηλιθιότητας, και πέρασε έτσι και σε ξένες γλώσσες. Κι αυτή η συμμετοχή, με χαρακτηριστικά άμεσης δημοκρατίας, αφορούσε βεβαίως και την υπεράσπιση της κοινότητας.
Η σημερινή έννοια της εφεδρείας και της εθνοφυλακής, συνεχίζει την παράδοση αυτήν. Και η αποτελεσματική αντιμετώπιση κάθε απειλής, προϋποθέτει και ηθικό και μέσα αποτροπής, από τη βάση της αμυντικής βαθμίδας μέχρι τα σύνθετα οπλικά συστήματα.
Πρέπει λοιπόν ο λαός μας να γνωρίζει το χειρισμό των όπλων και να μπορεί να τα χρησιμοποιεί όταν παρίσταται η ανάγκη. Στο Παγκύπριο Γυμνάσιο της Λευκωσίας, η σκοποβολή ήταν από τα μαθήματα που διδάσκονταν πριν την έναρξη του ενωτικού αγώνα της ΕΟΚΑ, για να μην αναφερθούμε σε παραδείγματα που πολλοί θα γνωρίζουν από οικογενειακές αναφορές και παραδόσεις.
Και πρέπει ο λαός μας να μπορεί να οπλοφορεί, να έχει δικά του όπλα, νόμιμα, ώστε να μπορέσει να αντισταθεί όταν έρθει η ώρα εκείνη, και στο μεταξύ να εκπαιδεύεται συστηματικά.
Εννοείται ότι αυτό πρέπει να γίνεται με συνειδητοποιημένο τρόπο και βάσει αρχών. Η χρήση των όπλων ως μέσου αντίστασης είναι που πρέπει να μπει στο επίκεντρο. Να τα έχομε για να υπερασπιστούμε την πατρίδα, την κοινότητα, την οικογένειά μας. Δε μπορούμε ν’ αφήσομε την Ελλάδα ξαρμάτωτη, όπως λέει το γνωστό τραγούδι για τη μάχη της Κρήτης, και οφείλομε και σ’ εμάς και στους παλιούς μας να χρησιμοποιούμε τα όπλα γι’ αυτό, και μόνο σ’ αυτή την κατεύθυνση.
Η παράνομη χρήση οποιουδήποτε πράγματος, είναι καταδικαστέα, όπου κι αν συμβαίνει στην Ελλάδα και στον κόσμο, και δε μπορεί να ταυτίζεται με την Κρήτη αποκλειστικά. Η Κρήτη, αντίθετα, μπορεί να δώσει ένα παράδειγμα, μέσα από την πρόσφατη και παλιότερη ιστορία της, πώς μπορεί να λειτουργήσει ο θεσμός του πολίτη-οπλίτη συνολικά για το λαό μας. Κι αυτό δε μπορεί να τσουβαλιάζεται με οποιεσδήποτε παραβατικές συμπεριφορές.
Source link
