O Λεωνίδας Ασκιανάκης από το Αρκαλοχώρι άφησε πίσω του το ελληνικό πανεπιστήμιο, έφτασε στο Μόναχο και χτίζει το Project-S, μια αποστολή που φιλοδοξεί να εντοπίσει και να απομακρύνει τα διαστημικά σκουπίδια. Η Κρήτη στο επίκεντρο μιας ιστορίας που κοιτάει… στο Διάστημα.
Από το Αρκαλοχώρι στο ΑΠΘ και, τελικά, στο Μόναχο: ένας 22χρονος Κρητικός αφιερώνει κάθε λεπτό της ημέρας του στην προσπάθεια να χαρτογραφήσει και να απομακρύνει διαστημικά σκουπίδια, πριν αυτά θέσουν σε κίνδυνο δορυφόρους ή ανθρώπινες ζωές.
Το να καταφέρεις να μιλήσεις με τον Λεωνίδα Ασκιανάκη είναι άθλος από μόνος του. Το ημερολόγιό του είναι γεμάτο από τις 5 το πρωί μέχρι σχεδόν τα μεσάνυχτα, χωρισμένο σε αυστηρά μισάωρα.
Όλες οι συναντήσεις γίνονται διαδικτυακά και περιστρέφονται γύρω από ένα και μόνο θέμα: το Διάστημα. Παρά τα πολλά «κενά» στο πρόγραμμά του, όλα έχουν κλειστεί βδομάδες πριν. Για έναν 22χρονο, ο φόρτος είναι δυσθεώρητος. Πότε κοιμάται; «Τώρα είμαι στον τερματισμό», λέει. «Δεν μπορώ να αφήσω την έρευνα στη μέση».
Ζει και αναπνέει για το project του. Συχνά ξενυχτά παρακολουθώντας ειδήσεις από την Κίνα: νέα συντρίμμια σε τροχιά, νέα περιστατικά κινδύνου. Μόλις τον Νοέμβριο, Κινέζοι αστροναύτες καθυστέρησαν την επιστροφή τους επειδή υπήρχε υποψία ότι η κάψουλα είχε χτυπηθεί από θραύσμα. Αυτά τα «σκουπίδια» είναι ακριβώς το αντικείμενο του Λεωνίδα.
Ο αόρατος κίνδυνος πάνω από τα κεφάλια μας
Χιλιάδες τόνοι υλικού περιστρέφονται γύρω από τη Γη: ανενεργοί δορυφόροι, κομμάτια πυραύλων, θραύσματα από παλιές συγκρούσεις. Η ESA υπολογίζει ότι πάνω από 1,2 εκατ. αντικείμενα μεγαλύτερα από ένα εκατοστό κινούνται εκεί έξω — και περισσότερα από 50.000 ξεπερνούν τα δέκα εκατοστά.
«Σε ύψη 700–800 χιλιομέτρων έχουμε πυκνές συστάδες συντριμμιών που δεν αποσυντίθενται για αιώνες», εξηγεί ο Γιαν Σιμίνσκι από το Space Debris της ESA στο Ντάρμστατ. «Ένα μόνο κομμάτι ενός εκατοστού μπορεί να καταστρέψει δορυφόρο — η ενέργεια πρόσκρουσης είναι αντίστοιχη με χειροβομβίδα».
Η επιτήρηση είναι συνεχής, αλλά όσο μικραίνει το μέγεθος τόσο λιγοστεύουν οι δυνατότητες εντοπισμού. «Τα επίγεια ραντάρ βλέπουν αντικείμενα περίπου δέκα εκατοστών. Κάτω από αυτό είμαστε τυφλοί», τονίζει ο Σιμίνσκι.
Από το Αρκαλοχώρι στην αεροδιαστημική
Μικρός, στο Αρκαλοχώρι, ο Ασκιανάκης χάζευε τον ουρανό χωρίς να φαντάζεται τι κρύβει. Από τις πρώτες τάξεις είχε μανία με τις επιστήμες και δεν άφηνε διαγωνισμό που να μην δηλώσει συμμετοχή. Φτάνοντας στο ΑΠΘ και τη Μηχανολόγων Μηχανικών, η απογοήτευση ήταν άμεση: έλειπαν ο προσανατολισμός, οι υποδομές, το σύγχρονο αντικείμενο.
«Στο δεύτερο εξάμηνο κάναμε μάθημα χειροκίνητης φρέζας, την ώρα που ο κόσμος δουλεύει με πενταξονικά συστήματα. Εκεί κατάλαβα ότι αυτό το περιβάλλον δεν μπορεί να με πάει εκεί που θέλω».
Στην αναζήτηση διεξόδου, ανακάλυψε το Τεχνικό Πανεπιστήμιο Μονάχου (TUM) — χωρίς δίδακτρα και με παγκόσμια φήμη. Η διαφορά ήταν χαώδης: υπερσύγχρονες δομές, εξοπλισμένα εργαστήρια και πρόγραμμα που εναρμονίζεται με τη διεθνή αεροδιαστημική έρευνα. Μόνο το φετινό budget του TUM φτάνει τα 2,17 δισ. ευρώ — περισσότερο από όσα λαμβάνουν όλα τα ελληνικά ΑΕΙ σε τέσσερα χρόνια.
Στο TUM ο Λεωνίδας βρήκε το περιβάλλον που ονειρευόταν. Ξεκίνησε το 2021 στο πρώτο Bachelor Aerospace, πήρε όσα μαθήματα μπόρεσε — αστροφυσική, ρομποτική, quantum computing — και τελικά ολοκλήρωσε σπουδές με 430 ECTS, όσα δηλαδή δύο πτυχία μαζί.
Η ιδέα που γεννήθηκε ένα Πάσχα
Από τον πρώτο καιρό τον βασάνιζε μια σκέψη: «Γιατί αφήνουμε τα συντρίμμια να παραμένουν εκεί πάνω για 200 χρόνια;». Για μήνες έψαχνε συνεργάτες, χωρίς αποτέλεσμα — λίγοι τότε καταλάβαιναν το μέγεθος του προβλήματος.
Καθώς είχε επιστρέψει στο Αρκαλοχώρι το Πάσχα του 2022, η λύση «ξεκλείδωσε» ξαφνικά.
Έγραψε μέσα σε μία μέρα το βασικό σχέδιο: ένας δορυφόρος-σάρωσης με υπερευαίσθητο ραντάρ και εξελιγμένους αλγορίθμους για να εντοπίζει μικροσκοπικά θραύσματα 1–10 εκατοστών — κάτι που σήμερα κανείς δεν μπορεί να κάνει.
Στην ILA Berlin, μια συζήτηση με στελέχη της Airbus τον ενθάρρυνε: το πρόβλημα ήταν γνωστό και όλοι ήθελαν λύση. Ήταν η στιγμή που αποφάσισε να ιδρύσει την πρώτη του εταιρεία.
To Project-S
Το timing ήταν ιδανικό: λίγο μετά την ίδρυση του Project-S, τέθηκε σε ισχύ νέος ευρωπαϊκός κανονισμός που υποχρεώνει στην απομάκρυνση παροπλισμένων δορυφόρων και θραυσμάτων.
Το ερώτημα όμως ήταν πώς θα χρηματοδοτούσε την πρώτη διαστημική αποστολή.
Βαυαρία: επενδύσεις χωρίς αντάλλαγμα
«Εμείς», απαντά ο υπουργός Οικονομίας της Βαυαρίας, Χούμπερτ Άιβανγκερ, όταν ρωτήθηκε ποιος θα εμπιστευτεί ένα 22χρονο σε διαστημικό εγχείρημα.
Από το 2018, το κρατίδιο έχει ρίξει πάνω από 245 εκατ. ευρώ σε space-projects, χρηματοδοτώντας startups χωρίς καν να ζητά μετοχές.
Το Project-S εξασφάλισε 1 εκατ. ευρώ για την αποστολή του 2026, δίνοντας στον Λεωνίδα ανεξαρτησία και ευελιξία.
Στην αντίπερα όχθη, Αμερικανοί επενδυτές πιέζουν να μεταφέρει την εταιρεία στις ΗΠΑ — κάτι που εκείνος δεν σκοπεύει να κάνει: «Όταν στη Βαυαρία έχω τα πάντα, γιατί να φύγω;».
Η Γερμανία στρέφεται στο Διάστημα
Η ομοσπονδιακή κυβέρνηση πλέον εντάσσει τις διαστημικές τεχνολογίες στον πυρήνα της αμυντικής της πολιτικής, ανακοινώνοντας 35 δισ. ευρώ σε επενδύσεις για δορυφορικά συστήματα και ασφάλεια τροχιάς. Το γερμανικό space-οικοσύστημα δείχνει να εκτοξεύεται — και startups όπως το Project-S βρίσκουν πρόσφορο έδαφος.
Η Γερμανία στοχεύει να φτάσει ψηλά — και ο Λεωνίδας Ασκιανάκης φιλοδοξεί να ανοίξει τον δρόμο, μέσα από ένα διάστημα γεμάτο θραύσματα, προς ένα ασφαλέστερο ουρανό.
Πηγή Deutsche Welle
Source link
