Οι κυριακάτικες αναρτήσεις του πρωθυπουργού Κυριάκου Μητσοτάκη είναι αλήθεια πολύ καλογραμμένες και προσεκτικές.
Συχνά περιέχουν διαπιστώσεις με τις οποίες δύσκολα θα μπορούσε να διαφωνήσει κανείς, ιδίως όταν αγγίζει πραγματικά προβλήματα.
Αυτό θα μπορούσε να αναφέρει κανείς και για την τελευταία του ανάρτηση με αφορμή το φονικό στα Βορίζια στην Κρήτη, όπου ορθά μιλά για το πώς έχει διαστρεβλωθεί η κρητική παράδοση σε σχέση με τα όπλα. Αντίστοιχα, θα μπορούσε να συζητήσει κανείς για τα μέτρα που προτείνει.
Όμως, υπάρχει ένα κρίσιμο ζήτημα. Ο πρωθυπουργός δεν είναι σχολιαστής. Δεν είναι αναλυτής. Δεν είναι καν ένας ειδικός που γράφει τη γνώμη του για το τι πρέπει να γίνει στη χώρα.
Ο πρωθυπουργός κυβερνά. Για την ακρίβεια κυβερνά εδώ και πάνω από έξι χρόνια. Πράγμα που σημαίνει ότι δεν μπορεί πλέον να λέει τι θα κάνει από εδώ και πέρα, χωρίς να εξηγεί γιατί δεν έκανε τίποτα τα πάνω από έξι χρόνια που κυβερνά.
Τα προβλήματα με την οπλοκατοχή και ένα ολόκληρο φάσμα από παραβατικές συμπεριφορές στην Κρήτη τα ήξερε και πριν εκλεγεί πρωθυπουργός. Άλλωστε, συχνά υπογραμμίζει με υπερηφάνεια την κρητική του καταγωγή. Άρα όλα αυτά είναι πράγματα που τα έχει ακούσει, τα έχει δει, τα έχει συναντήσει.
Γιατί τότε δεν πρότεινε νωρίτερα τα μέτρα που προτείνει τώρα; Γιατί δεν αυστηροποιήθηκε νωρίτερα το πλαίσιο για την οπλοκατοχή και μάλιστα από μια κυβέρνηση που έχει «σήμα κατατεθέν» την αύξηση των ποινών σε βαθμό υπερβολής; Γιατί δεν ξεκίνησαν νωρίτερα προγράμματα στα σχολεία, όταν αρκεί μια βόλτα σε ένα χωριό της Κρήτης για να δεις το πρόβλημα με τη στρεβλή και επικίνδυνη σχέση με τα όπλα; Γιατί δεν αναδιαρθρώθηκαν έγκαιρα οι αστυνομικές δυνάμεις ώστε να μπορούν να προλαμβάνουν τέτοιες καταστάσεις;
Όλα αυτά τα ερωτήματα δεν είναι ρητορικά. Και απάντηση υπάρχει, αν και φαντάζομαι ότι δεν θα τη δώσει ο πρωθυπουργός, γιατί είναι από αυτές που συνοδεύονται από πολιτικό κόστος. Θα τηρήσει σιγή ιχθύος, όπως έπραξε και με την «προσωπική άποψη» του κορυφαίου υπουργού του Αδωνι Γεωργιάδη που τάχθηκε υπέρ της οπλοκατοχής βάσει του διεθνώς κατακριτέου αμερικανικού μοντέλου, χαϊδεύοντας τα αυτιά της ακροδεξιάς, που σε τέτοιος καιρούς πολιτικής ρευστότητας ίσως αποδειχθούν οι «χρήσιμοι ηλίθιοι» την κρίσιμη ώρα.
Και η απάντηση είναι ότι υπήρξε μια συνειδητή ανοχή σε όλα αυτά για ψηφοθηρικούς λόγους, ως τμήμα της προσπάθειας να γίνει «γαλάζιο» το νησί. Προφανώς και αυτό δεν αναιρεί τις ευθύνες και προηγούμενων κυβερνήσεων που επίσης ανέχτηκαν πρακτικές για να μην χάσουν ψηφοφόρους. Όμως, η τωρινή κυβέρνηση, όπως φάνηκε και από το σκάνδαλο του ΟΠΕΚΕΠΕ (γιατί και εκεί η παραβατικότητα είχε ιστορικό βάθος), επέλεξε να το κάνει πολύ πιο συνειδητά. Δηλαδή, επέλεξε να κερδίσει εκλογικό ακροατήριο με το να ανέχεται – ή στην περίπτωση των αγροτικών επιδοτήσεων ακόμη και να επιτείνει – παραβατικές συμπεριφορές. Και τώρα πληρώνουμε πολλαπλά το τίμημα.
Επομένως, ο πρωθυπουργός πρέπει να απαντήσει γιατί δεν έκανε εγκαίρως όσα έπρεπε, γιατί η κυβέρνησή του, το κόμμα του, οι τοπικοί του κομματάρχες μετέτρεψαν την ανοχή στην παραβατικότητα σε κομματική στρατηγική, γιατί την ώρα που υποτίθεται ότι καταπολεμά την «ανομία» επέτρεψε όντως μια κατάσταση ανομίας και μάλιστα ένοπλης, γιατί σε τελική ανάλυση άφησε να διαστρεβλώνονται οι παραδόσεις της πατρίδας του.
Διαφορετικά οι όποιες διαπιστώσεις, αλλά ακόμη και οι όποιες προτάσεις για μέτρα και δράσεις θα φαντάζουν απλώς ως εκ των υστέρων προσπάθειες να συγκαλυφθεί η άρνηση ευθύνης για πραγματικά λάθη και τραγικές παραλείψεις.
Source link
