Κοιτάζω στα ρεπορτάζ την εντυπωσιακή αστυνομική παρουσία στα Βορίζια. Είναι αυτό που λέμε «το κράτος κάνει αισθητή την παρουσία του». Με τη διαφορά ότι την κάνει αφού έγινε το κακό, αφού χάθηκαν δυο ζωές και αφού υπάρχει φόβος για νέα βεντέτα.
Και αυτό το «κατόπιν εορτής» γίνεται ακόμη πιο προβληματικό, γιατί το φονικό δεν ήταν «κεραυνός εν αιθρία». Μήνες γνώριζε όλο το χωριό ότι η ένταση ανάμεσα στις δύο οικογένειες μεγάλωνε και υπήρχε κίνδυνος για βίαιο ξέσπασμα, ιδίως από τη στιγμή που μέλη της μίας οικογένειας πήγαν να χτίσουν σπίτι στη μεριά της άλλης οικογένειας. Και δεν το γνώριζε μόνο το χωριό. Το γνώριζαν και οι αρχές. Όμως, δεν έκαναν τίποτα.
Γιατί όταν στην Κρήτη και σε ένα χωριό με τέτοια ιστορία έχεις αυτή την πληροφορία, αυτό που κάνεις είναι όντως να στείλεις τα ΕΚΑΜ, για να αποτρέψουν οποιαδήποτε κλιμάκωση. Μόνο που δεν το έκαναν.
Δεν το έκαναν ακόμη και όταν μπήκε η βόμβα στο σπίτι και ήταν σαφές ότι θα υπήρχε αντεκδίκηση.
Και αυτό σημαίνει πολύ απλά ότι υπάρχει πραγματική ευθύνη και των αστυνομικών αρχών και της ηγεσίας του υπουργείου για το ότι τα πράγματα έφτασαν εδώ που έφτασαν.
Μόνο που αυτή η απουσία πραγματικής ανάληψης ευθύνης αποτυπώνει ένα συνολικότερο πρόβλημα. Ότι στην Κρήτη υπάρχουν και αναπαράγονται τέτοιες νοοτροπίες που την κρίσιμη ώρα μπορούν να οδηγήσουν στο φονικό, το ξέρουν. Γνωρίζουν, επίσης, καλά και πού υπάρχουν τα μεγάλα μίση και πού και πόσα όπλα υπάρχουν. Όμως, μόνο όταν γεμίσουν τα πρωτοσέλιδα με σφαίρες και θύματα, ασχολούνται με το θέμα οι κυβερνήσεις και οι αστυνομικές αρχές. Ενδιαμέσως, κάνουν απλώς τα στραβά μάτια. Ιδίως όταν πρόκειται για μεγάλες οικογένειες στην Κρήτη που σημαίνει και πολλές ψήφους και πολλούς σταυρούς στις εκλογές, σε κλίμακα που μπορεί να κάνει τη διαφορά όχι μόνο σε κομματικό επίπεδο, αλλά και στο επίπεδο του ποιος εκλέγεται βουλευτής. Και όταν ο βουλευτής δεν θέλει να στεναχωρήσει τους ψηφοφόρους του, θα φροντίσει και η τοπική αστυνομική δύναμη να μην τους ενοχλήσει και το υπουργείο Προστασίας του Πολίτη να μην αντιμετωπίζει ως προτεραιότητα το ζήτημα.
Με αποτέλεσμα να βλέπουμε παγκινητοποίηση για μια κατάληψη στο Ηράκλειο αλλά όχι για να αποτραπεί το φονικό στα Βορίζια.
Μόνο που με αυτόν τον τρόπο το πρόβλημα διαιωνίζεται. Και αυτό δεν αφορά απλώς τη στάση των αρχών. Αφορά και την «τοπική κοινωνία». Γιατί κάποια στιγμή πρέπει να πούμε ότι η Κρήτη μπορεί να παραμείνει Λεβεντογέννα χωρίς παράνομη οπλοφορία, χωρίς εκατοντάδες και καμιά φορά χιλιάδες σφαίρες σε ένα γάμο, χωρίς κάθε πινακίδα στο δρόμο πυροβολημένη λες και είμαστε σε εμπόλεμη ζώνη, χωρίς βεντέτες, νέους ανθρώπους νεκρούς και οικογένειες σε πένθος. Όπως, μπορεί να είναι Λεβεντογέννα, χωρίς ζωοκλοπή και πολέμους για τα βοσκοτόπια. Ούτε βέβαια ταιριάζει στη Λεβεντογέννα Κρήτη να έχει δηλωμένα τόσα πρόβατα που κανονικά δεν θα είχε μείνει εκατοστό για τους ανθρώπους. Ούτε να μεταμφιέζονται πρακτικές παραβατικότητας και μαφίας, από την χασισοκαλλιέργεια έως την προστασία, σε «κρητικές παραδόσεις».
Κάποτε πολλά από αυτά μπορεί να έβγαζαν νόημα. Τόπος σκληρός, άνθρωποι που έπρεπε να φτιάχνουν μόνοι τους κανόνες, αντιξοότητες και κατακτητές. Αυτό εξηγεί και γιατί οι άγραφοι νόμοι ήταν πιο σημαντικοί από τους γραπτούς και την οπλοφορία. Μόνο που οι εποχές έχουν αλλάξει. Και όλα αυτά που κάποτε είχαν νόημα, σήμερα απλώς εγκλωβίζουν ανθρώπους στον φαύλο κύκλο της παραβατικότητας και αυξάνουν την πιθανότητα για φονικά.
Σημαίνει αυτό ότι είναι λύση να στρατοπεδεύσουν γενικά τα ΕΚΑΜ στα χωριά της Κρήτης; Όχι, αυτό είναι ένα άμεσο μέτρο. Αυτό που χρειάζεται είναι η συζήτηση αυτή τη φορά για όλα αυτά να μην μείνει στη μέση και σε απλές διακηρύξεις. Οι δεσμεύσεις να είναι πραγματικές. Όπως και τα βήματα για να μην ξαναζήσουμε τέτοια φονικά.
Source link
