Κάπου έχει αρχίσει να γίνεται βαρετό (και αφόρητα προβλέψιμο) να λέμε «δεν είναι αυτή η Κρήτη», όταν συμβαίνουν περιστατικά που “δικαιώνουν” εκείνους που μας “έχουν στην μπούκα” μονίμως ως τους “έκνομους” και τους “φασαριόζους” της χώρας.
Ναι, θέλουμε να υπερασπιστούμε την Κρήτη του μόχθου, της δημιουργίας, της εργασίας, της οικονομικής ανάπτυξης, την Κρήτη που θέλουμε. Αλλά, δυστυχώς, δεν είναι μόνο η Κρήτη που θέλουμε, είναι και η Κρήτη που… δε θέλουμε αλλά αναγκαζόμαστε να ζούμε με αυτήν. Μια Κρήτη που επιμένει πεισματικά να ζει σε περασμένες εποχές, με καπεταναίους, βεντέτες, τσαμπουκάδες, παρανομίες κάθε λογής, από προστασία και εμπόριο ναρκωτικών έως φόνους και τα πάντα όλα στο ενδιάμεσο. Μια Κρήτη στην οποία η φράση «ίντα μπρε ξανοίγεις;» είναι το σύνθημα που ανοίγει… τις πύλες της κολάσεως. Μια Κρήτη στην οποία τα κουμπούρια βγαίνουν διά ασήμαντον αφορμή και… όποιον πάρει ο χάρος.
Και όλα αυτά δε γίνονται εν κενώ. Είναι μέρος ενός συστήματος το οποίο λειτουργεί από τότε… που υπάρχει αυτός ο τόπος, και το οποίο συνενώνει κάτω από μία στέγη (και με κοινό πλαίσιο συμφερόντων) πολιτικούς παράγοντες, οικονομικούς παράγοντες, “προύχοντες” με… εγκληματίες του κοινού ποινικού δικαίου και σόγια που τραμπουκίζουν ολόκληρες κοινωνίες, ατιμώρητα και δίχως καμία αιδώ.
Σε πολλά σημεία αυτή ακριβώς η “πολιτική κάλυψη”, η οποία έρχεται συνεπεία όχι μόνο εκλογικών αναγκών (αφού τα εν λόγω “σόγια” αποτελούν μέρος του κομματικού/εκλογικού μηχανισμού κάποιων από τους πολιτικούς που δραστηριοποιούνται στο νησί), αλλά και ποικίλων διαπλοκών, λειτουργεί αποτρεπτικά για να “μπει το μαχαίρι στο κόκκαλο” και να καθαριστεί “η κόπρος του Αυγεία”.
Να ξεκαθαρίσουμε κάτι: δε δημιούργησαν τα πολιτικά τζάκια του νησιού το γενικότερο φαινόμενο της ανομίας, αυτό προϋπήρχε και ήταν περίπου η “φυσική κατάσταση” ενός νησιού που έχει μακρά παράδοση στην αμφισβήτηση της κεντρικής εξουσίας, από τα χρόνια της Βυζαντινής Αυτοκρατορίας μέχρι τα σήμερα. Αλλά ο ρόλος τους ήταν κομβικός στο να συνεχίσει να αναπαράγεται αυτή η άρρωστη κατάσταση και να διαιωνίζεται στο διηνεκές.
Κάτι πρέπει να γίνει; Ναι, προφανέστατα κάτι πρέπει να γίνει. Αλλά ποιος θα το κάνει; Το “πολιτικό κόστος” είναι δυσβάστακτο για εκείνους που υποθάλπουν αυτά τα φαινόμενα ανομίας και οι ίδιες οι τοπικές κοινωνίες είναι τόσο βαθιά βουτηγμένες σε αυτήν την άρρωστη κατάσταση, που μοιάζει εξαιρετικά απίθανο να μπορέσουν να κόψουν τον “ομφάλιο λώρο” με τη διεφθαρμένη κατάσταση στην οποία αναγκάζονται (και έχουν μάθει) να ζουν.
Προφανώς και η Κρήτη δεν είναι αυτά τα φαινόμενα, αυτές οι νησίδες παρανομίας. Αλλά είναι μέρος του σημερινού οικοδομήματος της Κρήτης, είναι ένα παράσιτο που πλουτίζει πάνω στο σώμα της κρητικής οικονομίας, που απομυζά τους κόπους των άλλων, που συσσωρεύει πλούτο και πολιτική επιρροή εκμεταλλευόμενο αυτήν την κατάσταση.
Μπορεί να “μπει τάξη” σε αυτήν την κατάσταση; Ναι, μπορεί! Αλλά είναι αναγκαία πολιτική βούληση, που τουλάχιστον σήμερα και τις προηγούμενες δεκαετίες δεν υπάρχει και δεν υπήρχε. Οι ευκαιριακές συγκρούσεις της ΕΛ.ΑΣ. με κάποιες από τις παραφυάδες του άρρωστου συστήματος δε συνιστούν γενικότερη πολιτική που να έχει τις ευλογίες της κεντρικής εξουσίας και η Κρήτη αντιμετωπίζεται πάγια σαν “ένας τόπος με ιδιαιτερότητες”, όταν είναι να θίξουμε τα “χρυσά σόγια” της σαπίλας.
Το “απόστημα” πρέπει να σπάσει. Κατά το δυνατόν ταχύτερα. Δεν μπορούμε να αντιμετωπίσουμε πλήρως τη διαφθορά και το έγκλημα, αυτά είναι συνυφασμένα με το οικονομικό μας σύστημα και αποτελούν μέρος του. Αλλά μπορούμε να αντιμετωπίσουμε τα πλέον έντονα φαινόμενα, αυτές τις νησίδες πλήρους ανομίας, που δυστυχώς είναι άφθονες στο νησί μας. Δεν είμαστε μόνοι φυσικά – όταν πάνε κλιμάκια της ΑΑΔΕ στα νησιά του Αιγαίου για ελέγχους και φεύγουν… ξυλοφορτωμένοι και έχοντας δεχτεί απειλές για τη ζωή τους, το ίδιο φαινόμενο είναι. Όταν αυτοδιοικητικοί της ηπειρωτικής χώρας λειτουργούν σαν μαφιόζοι, πουλώντας προστασία στους καταστηματάρχες της… πόλης τους, και πάλι μιλάμε για το ίδιο άρρωστο φαινόμενο, σε διαφορετική κλίμακα και επίπεδο.
Αλλά εδώ κοιτάζουμε τη δική μας καμπούρα, γιατί η Κρήτη είναι πάντα ο “εύκολος στόχος”.
Καιρός να γίνει λοιπόν κάτι. Γρήγορα και αποφασιστικά.
Source link
