…είχε έρθει το καλοκαίρι του 2025 στην Κρήτη

Για να καταλάβετε την αγάπη του για το νησί, είχε διαβάσει τα πάντα για την Κρήτη, με κορυφαία ιστορία αυτή με τον Μινώταυρο και τον Θησέα, στην οποία είχε πάρει θέση υπέρ του πρώτου, καθώς θεωρούσε πως δεν είχε κανένα δικαίωμα ο δεύτερος να σκοτώσει ένα τόσο υπέροχο και σπάνιο πλάσμα.

Χαρούμενος και έτοιμος από καιρό έφτασε ένα μεσημέρι του Ιουλίου στο αεροδρόμιο του Ηρακλείου, το δεύτερο χειρότερο της χώρας μετά απ’ αυτό της Ρόδου όπως διάβασε, στην αρχή σάστισε με όλα αυτά που έβλεπε, όμως κάποιος του σφύριξε πως είναι κάτι εντελώς μεταβατικό μια και ετοιμάζεται ένα άλλο καλύτερο, οπότε θα ήταν αμαρτία να πετάξουν χρήματα για κάτι που σε λίγα(;) χρόνια θα γινόταν παρελθόν.

Να σας πως ότι ο ίδιος άνθρωπος λίγο αργότερα θα του πει πως τα σκουπίδια στις άκρες των δρόμων τα φέρνει ο άνεμος από την Ιταλία και την Αφρική και όχι οι ντόπιοι, οι οποίοι μάλιστα μαραίνονται όταν βλέπουν αυτή την ασχήμια αλλά τι να κάνουν;

Wakarimashita, είπε μέσα του, που στα ιαπωνικά σημαίνει “εντάξει”,

πήρε ένα ταξί για το ξενοδοχείο του, ε, δεν πιστεύω να θέλετε να σας περιγράψω και τι έγινε με τη διαδρομή, τα χρήματα που πλήρωσε και τις εντυπώσεις του από το ξενοδοχείο, έτσι;

Wakarimashita λοιπόν και εδώ, άλλωστε η επόμενη μέρα ήταν η μέρα που χρόνια ονειρευότανε, να ενοικιάσει δηλαδή ένα αυτοκίνητο και ένα ποδήλατο, γιαπωνέζικο το πρώτο και κούρσα αμερικάνικη το δεύτερο και για αρχή να κάνει με το ποδήλατο τη διαδρομή Άγιος Νικόλαος-Ιεράπετρα-Σητεία και πίσω στον Άγιο Νικόλαο.

Δευτέρα 7 η ώρα το πρωί, ο δικός μας ξεκινά από τον παλιό δρόμο που συνδέει τον Άγιο Νικόλαο με το Ίστρο και την Παχειά Άμμο, ελάχιστη η κίνηση, καλό το οδόστρωμα, καλά θα τα πάμε σκέφτεται, φτάνει στην Ιεράπετρα, εφοδιάζεται με νερό και κάτι φαγώσιμο, απ’ τη μια τα πρόσφατα καμένα κομμάτια της διαδρομής κι απ’ την άλλη όμορφες παραλίες και καταλύματα, η ανηφόρα για Σητεία γίνεται σε συνθήκες καύσωνα, όμως συνηθισμένος σε ακραίες θερμοκρασίες του έδωσε και κατάλαβε, στα γιαπωνέζικα φυσικά, φτάνει στις Λιθίνες και κατόπιν στους Παπαγιαννάδες, τα πάντα κλειστά κι αυτός να έχει κορακιάσει που λένε εδώ στην Ελλάδα, τέλος πάντων λίγα χιλιόμετρα παρακάτω φτάνει σε ένα βενζινάδικο όπου και τελείωσε το μαρτύριο της δίψας.

Επόμενος σταθμός η Σητεία, καλοκαιρινή και αεράτη, όμως με ελάχιστο κόσμο, είναι αλήθεια πως αλλιώς την περίμενε, πληρώνει μια τυρόπιτα και ένα μονό εσπρεσάκι 6 ευρώ, ποσό που του φαίνεται αστείο μπροστά στις τιμές στη χώρα του, επόμενη στάση για υδροτροφοδοσία σε ένα Μίνι Μάρκετ, όπου ο νεαρός υπάλληλος όχι μόνο αρνείται να πάρει χρήματα για το μπουκάλι το νερό αλλά θέλει και να τον κεράσει αναψυκτικό.

-Μι μπάικερ όλσοου… του λέει σε άπταιστα γκρίνγκλις ο νεαρός.

Μόνο τα κλάματα που δεν έβαλε ο Ιάπωνας, κι αφού κάνει τις απαραίτητες υποκλίσεις φεύγει για Σκοπή και Χαμέζι, την κοινοτική βρύση του οποίου προσπαθεί να ανοίξει, όχι για να πιει αλλά για να δροσιστεί, όταν ένα στεντόρειο “νοοοοο” τον κάνει να παγώσει για το έγκλημα που πήγε να κάνει. Όταν βλέπει τον φωνακλά ντόπιο να έρχεται με ένα μπουκάλι νερό και να του το δίνει, καταλαβαίνει πως σε κάποια μέρη της Κρήτης δεν μπορείς να αγοράσεις νερό, στο προσφέρουν οι ντόπιοι.

Συνεχίζει για Παχειά Άμμο, μια λέξη που προσπαθεί να μεταφράσει στα ιαπωνικά όμως η AI δεν του βγάζει τίποτα, γοητεύεται από τη θέα, το πράσινο, τις μυρουδιές από την τσίκνα κρέατος στα ενδιάμεσα χωριά με τα ωραία ονόματα όπως Μυρσίνη, Τουρλωτή, Λάστρος, εντυπωσιάζεται με τις μαυροντυμένες ηλικιωμένες γυναίκες που τις σέρνουν κάτι τεράστιες κατσίκες και κάποιους της ίδιας ηλικίας να οδηγούν με μαεστρία περίεργα ξεσκέπαστα τετράτροχα, εκπλήσσεται που οδηγοί αυτοκινήτων έχουν σταματήσει τα αυτοκίνητα τους στην άκρη του δρόμου και γεμίζουν σακούλες με σύκα, σιδηροδέσμιος τσιφ στα κρατητήρια πας με κάτι τέτοιο στην πατρίδα του, ρίχνει άλλο ένα Wakarimashita και συνεχίζει για Άγιο Νικόλαο αφού όμως πρώτα έχει δει τη γιαπωνέζικη καρδιά του να φεύγει με προορισμό την Κούλουρη της χώρας του από τις τεράστιες νταλίκες που τον προσπερνούν στο μισό μέτρο και μάλιστα κορνάροντας δαιμονισμένα προφανώς σαν χαιρετισμό. Ας είναι καλά οι άνθρωποι, σκέφτεται.

Wakarimashita ξανά και μπαίνει στην ησυχία του παλιού δρόμου Ίστρο-Άγιος Νικόλαος ανακουφισμένος που δεν έγινε πρώτη είδηση στα τοπικά και ιαπωνικά κανάλια καθώς και στα media.

Σε λίγο θα φτάσει στον Άγιο Νικόλαο, θα φορτώσει το ποδήλατο στο αυτοκίνητο και θα ξεκινήσει για το ξενοδοχείο του κάπου έξω απ’ το Ηράκλειο, δυστυχώς, για λόγους εμπιστευτικότητας δεν μπορούμε να σας πούμε το όνομα του, ούτε ότι βρίσκεται κοντά σε ένα εργοστάσιο παραγωγής ηλεκτρικού ρεύματος

Αν και είναι πια νύχτα νιώθει επιτέλους ασφαλής μέσα στο αυτοκίνητό του, όμως τα πράγματα με το που βγαίνει από τον Άγιο Νικόλαο αρχίζουν να γίνονται παράξενα καθώς λόγω έργων διαπλάτυνσης, το κάθε ρεύμα κυκλοφορίας περιορίζεται με κολωνάκια σε πλάτος τόσο όσο να χωράει το πολύ ένα λεωφορείο, παρ’ όλα αυτά κάποιος οδηγός πίσω του αναβοσβήνει συνεχώς τα φώτα και κατόπιν του ανάβει τη μεγάλη σκάλα, τρομοκρατείται στην ιδέα ότι ίσως έχει κάνει κάτι παράνομο, όμως δεν μπορεί να κάνει κάτι διαφορετικό από το να συνεχίσει τηρώντας με ιαπωνική ευλάβεια το όριο ταχύτητας που αναφέρουν οι πινακίδες.

Μάταια ψάχνει μια έξοδο από την εθνική οπότε συνεχίζει αναγκαστικά στο ίδιο μοτίβο όπως και ο οδηγός πίσω του, στην ευθεία έξω απ’ τη Νεάπολη και με τον δρόμο χωρίς κολωνάκια βλέπει έκπληκτος να ορμάνε όλοι να προσπεράσουν όλους με αποτέλεσμα να γίνεται προσπέρασμα στο προσπέρασμα, ψελλίζει μια επίκληση στην Αματεράσου, τη Ιαπωνίδα θεά του φωτός, ώστε να φωτίσει η χάρη της τους οδηγούς κι αυτόν να τον λυπηθεί και να τον βοηθήσει να γυρίσει σπίτι του, λίγο πιο κάτω πάλι κολωνάκια, πάλι μεγάλη σκάλα και κατόπιν πάλι προσπεράσεις, πάλι κορναρίσματα, πάλι καρδιοχτύπια τα οποία θα συνεχιστούν μέχρι και την έξοδο της Εθνικής και ο ξενοδοχείο του όπου ο φίλος μας όχι μόνο δεν είπε το κλασικό Wakarimashita, αλλά ίσως για πρώτη φορά στη ζωή του ξεστόμισε δημόσια ένα βροντερό “Ā, barabara ni natte” που μοιάζει με το δικό μας “Άι στα κομμάτια” και μπορεί εμείς να το θεωρούμε κάτι σαν χαριτολόγημα, όμως αν το λέγαμε στην Ιαπωνία σίγουρα θα κοκκινίζαμε από την ντροπή και τον απίστευτο βαθμό της κατάντιας μας.

Η συνέχεια θα τον βρει να ακυρώνει παραμονή, αυτοκίνητο και ποδήλατο, να αλλάζει πτήση και όσο πιο γρήγορα γινόταν να γυρίζει πίσω στην πατρίδα ανακουφισμένος για το ότι τη γλύτωσε μόνο με ένα “Ā, barabara ni natte”.