Οι αλήθειες μου, οι πίκρες και το ινάτι

Τις περισσότερες φορές, όταν μιλάς, γράφεις, μα κύρια όταν ο λόγος σου είναι δημόσιος και πίκρες δίνεις και μισά χαμόγελα ή στραβές ματιές εισπράττεις, ή το ινάτι παραγόντων “θρέφεις” στον μέγιστο βαθμό. 

Ας το δούμε λοιπόν από την αρχή, έτσι όπως εγώ το αντιλαμβάνομαι με την κοινή μου λογική, καθώς τόσο ο δημόσιος λόγος όσο και η γραφή μου το τελευταίο διάστημα αναφέρεται ως επί το πλείστον στα έργα και τις ημέρες της δημοτικής Αρχής. 

“Έργα” που “δείχνουν” να γίνονται είτε αποσπασματικά είτε χωρίς προγραμματισμό, καθώς δεν εξασφαλίζουν τη στοιχειώδη προστασία της υγείας, ηρεμίας και σωματικής ακεραιότητας των κατοίκων τούτης εδώ της πόλης.

Έργα που πρέπει να γίνουν, αλλά θέτουν επίπονα κι επίμονα τους Ηρακλειώτες σε περιβάλλον πολιορκίας ταλαιπωρίας.

Εξ αυτού και πολύ συχνά, απευθυνόμενη στον δήμαρχο, του λέω: «Βγάλε τις ωτοασπίδες κι άκου τι σου λέμε». 

Εξηγούμαι: Δεν αμφισβητώ τις προθέσεις της δημοτικής Αρχής για το καλύτερο, για το Ηράκλειο. Επίσης, πολλές φορές επαινώ τη στάση της κι επικρίνω και τη στάση όλων εμάς, αναφορικά με το πώς συμπεριφερόμαστε στην πόλη μας, ξεκινώντας από το σπίτι μας, τη γειτονιά μας, τη συνοικία μας ακόμα.

Όμως το παράδειγμα προς μίμηση το δίνει η δημοτική Αρχή – θα μου πείτε, πρώτα απ’ όλα η Πολιτεία, δίκιο έχετε βέβαια, αλλά μεγάλη και η κουβέντα που θα ανοίξουμε. 

Επαινώ τη στάση της στα μεγάλα, επίσης πολλές φορές για τις ανάγκες και την ανάδειξη του Ηρακλείου έτσι όπως του αξίζει, τα μεγάλα «Όχι» της προς το κεντρικό κράτος όταν πρέπει, αλλά την ίδια ώρα με οργίζει πραγματικά καθώς “θάβει” κυριολεκτικά τον Δήμο, την πόλη κι εμάς με τη στάση της στα απλά και καθημερινά με τον τρόπο που τα διαχειρίζεται. 

Κι επαναλαμβάνω, απευθυνόμενη προς τους εκλεγμένους, πως δεν τους παρακάλεσα εγώ/εμείς να θέσουν υποψηφιότητα, να εκλεγούν, να έχουν θέση ευθύνης. Εκείνοι ζητούσαν τη δική μου/μας ψήφο με την υπόσχεση ότι θα βελτιώσουν την ποιότητα της ζωής μου/μας, την εικόνα της γειτονιάς μου, της πόλης μου, κ.λπ., κ.λπ., κ.λπ. 

Μέχρι σήμερα λοιπόν, θα το ξαναγράψω δεν είδα τον/τη διαμερισματικό/ή της Δημοτικής μου Ενότητας να περπατά στο Δημοτικό Διαμέρισμα να καταγράφει και να διεκδικεί. Να συζητά μαζί μας και να ζητά τη δική μας βοήθεια. Ούτε το πρόσωπο του/της δε γνωρίζω. Να μας ακούει και να τον/την ακούμε. 

Δεν αντάμωσα την Αντιδημαρχία Καθημερινότητας, αλλά ούτε και τις περίφημες Επιτροπές Ποιότητας Ζωής. 

Αν παραμένουν στη Λότζια, σε γραφεία, στο κέντρο, αυτό δεν το γνωρίζω, γιατί ζω σε συνοικία. 

Νοιάστηκα πολλές φορές για τα περίεργα της δικής μου περιοχής, χωρίς αποτέλεσμα. Για το κυκλοφοριακό, το οδόστρωμα, τα πεζοδρόμια, το πράσινο, το νερό. Μόνο που οι παρεμβάσεις αυτές έδειχναν να προκαλούν στους περισσότερους δυσφορία, ενώ από άλλους περνούσαν σαν “αέρας” από τα αφτιά τους. Ομολογώ βέβαια ότι υπήρξε ένας εκλεγμένος που ήρθε κι έκανε βόλτα στα σοκάκια της περιοχής μου, τον είδαν οι γείτονές μου και μου το είπαν, μου το είπε κι ο ίδιος, αλλά δε σταμάτησε. Δεν τους άκουσε. Δεν τον πρόλαβαν. Δεν άκουσε ούτε εμένα σε ό,τι του είπα, αν και με άκουσε. 

Χώμα και σκόνη που σκεπάζουν τα πάντα 

Έτσι λοιπόν τις προηγούμενες ημέρες, καθώς το καλοκαίρι στα σπίτια της γειτονιάς μου δεν είχε το άρωμα του γιασεμιού, του νυχτολούλουδου, του βασιλικού και του δυόσμου, ήταν και παραμένουν τα πάντα σκεπασμένα με χώμα και σκόνη, ατέλειωτο χώμα και σκόνη, ανέβασα στο διαδίκτυο σκέψεις και πίκρα, που πείραξε για την εικόνα τους. Δε με αφορά όμως η εικόνα τους. Το ίδιο έγινε και πριν από δύο με τρεις μήνες. Τα προβλήματά μας δεν αντιμετωπίστηκαν. Ινάτι; Ίσως. Νιώθω ότι η στάση τους είναι εκδικητική.

Έγραψα λοιπόν στον προσωπικό μου λογαριασμό, το έστειλα και στο email του δημάρχου, μήπως και δουν, μήπως και ακούσουν: 

«Ένα καλοκαίρι… Τέσσερις εταιρείες-επιχειρήσεις σκάβουν… 

Προς Δήμο Ηρακλείου 

Αξιότιμοι κύριοι, 

Δείχνετε να μη γνωρίζετε τι προκαλείτε αυτήν την ώρα στο Ηράκλειο. 

Κουράζετε το μυαλό και το σώμα μας.

Βγάλτε τις ωτοασπίδες από τα αφτιά σας.

Είναι ανήκουστο μέσα στο καλοκαίρι από τη γειτονιά μου, τον δρόμο μου – τους παράλληλους – τους κάθετους, τη συνοικία μου κοντολογίς, να έχουν περάσει τρεις εταιρείες για οπτικές ίνες, η τέταρτη σκάβει τις τελευταίες ημέρες και η αλλαγή του δικτύου της ΔΕΥΑΗ. 

ΕΙΝΑΙ ΑΝΗΚΟΥΣΤΟ ΝΑ ΜΑΣ ΑΦΗΝΕΤΕ ΝΑ ΖΟΥΜΕ ΣΕ ΤΕΤΟΙΑ ΑΤΜΟΣΦΑΙΡΑ. 

ΝΑ ΜΗΝ ΥΠΟΛΟΓΙΖΕΤΕ ΤΟ ΚΟΣΤΟΣ ΣΤΗΝ ΥΓΕΙΑ ΜΑΣ.

Είναι ανήκουστο να μην προγραμματίζετε και να μην προβλέπετε. 

Ποιο Ηράκλειο διοικείται; Τη Λότζια;

Στα σπιτάκια αυτής της πόλης, όχι εκεί που πλένετε, κατοικούν άνθρωποι. 

Σκεφτήκατε ότι δεν μπορούν να αναπνεύσουν, να ανοίξουν παράθυρο, να καθίσουν στην αυλή τους; 

Σκεφτήκατε πάνω σε πόσες τομές πατούν τα πόδια τους, οι ρόδες των αυτοκινήτων τους, τις ζημιές που προκαλούνται; 
Με μια τομή, δηλαδή, δεν μπορούν να μπουν δίκτυα και σωλήνες;

Πριν απαντήσετε σκεφτείτε ότι ο άνθρωπος πήγε στο φεγγάρι και εφηύρε την ΑΙ.

Πριν απαντήσετε ανοίξτε τα τεφτέρια των ευθυνών σας.

Υπολογίστε το μέγεθος των ευθυνών σας απέναντί μου και φροντίστε να μου το αποδώσετε σήμερα. 

Για μένα, τα παιδιά μου, τους γείτονές μας.

Πιστεύουμε ότι μας αξίζει κάτι καλύτερο από την προχειρότητα. 

Σε αυτό ήλπιζαν και οι ψηφοφόροι σας.

Το Ηράκλειο, την Ευρωπαϊκή Πόλη την αφήσατε και τη μετατρέψετε σε κάτι άλλο. 

Δήμαρχε, βγάλε τις ωτοασπίδες κι άλλαξε πολιτική. 

Η “νοικοκυροσύνη” είναι προϊόν ικανότητας. 

Μόνο στο Ηράκλειο αυτά. 

Υπάρχουν και τα παραδείγματα του νομού Ρεθύμνου.

Αυτοί πώς τα καταφέρνουν;». 

Οργισμένο; Ναι οργισμένο, όπως και η όρασή μου, η μύτη μου, το στόμα γεμάτο χώμα από την ανάσα, τα πνευμόνια μου, το σπίτι μου, καθώς είμαστε υποχρεωμένοι να ζούμε με ανεμιστήρες και air condition, να μην μπορούμε να ανοίξουμε ούτε το βράδυ τα παράθυρά μας, καθώς το μελτέμι δε βοηθά και το χώμα έρχεται πάνω μας. 

Οργισμένο γιατί μέσα σε όλα αυτά η ανάγκη κυκλοφοριακών αλλαγών, ενώ ήξεραν ότι θα γίνουν έργα, ήταν επιτακτική να πραγματοποιηθεί όχι χθες, αλλά προχθές, με αποτέλεσμα στο σύνολό μας τόσοι άνθρωποι να τριγυρνάμε δαιμονισμένα στα στενά για να βρούμε δίοδο για το σπίτι μας, αφού μηχανήματα, μπουλτοζάκια, εκσκαφείς και τα λοιπά εργάζονταν και οι τομές στους δρόμους ήταν ανοικτές. Τρεις εταιρείες για οπτικές ίνες και το δίκτυο της ΔΕΥΑΗ. 

«Μα, γίνονται χωρίς ταλαιπωρία», θα ρωτήσετε; Σαφέστατα. Ο κόσμος κι η τεχνογνωσία πάνε μπροστά. 

Αλλά το πιο πικρό απ’ όλα είναι το κρυφτούλι, όταν άπαντες οι αρμόδιοι έχουν δουλειά. Όταν σε αγνοούν. Όταν δεν ακούν τις προτάσεις μας. Όταν διαμαρτύρονται γιατί υποφέρεις και διαμαρτύρεσαι. Όταν το μόνο που σου λένε όταν τους βρεις είναι: «Βρήκαμε πολλές παθογένειες… Θέλουμε λίγο χρόνο… Μα, κι εσύ δεν καταλαβαίνεις;». 

Όχι γιατί το δικό μου χρόνο τον μετρώ με την ποιότητα. 

«Το ινάτι και η πίκρα για να φύγουν χρειάζονται δύο πλευρές που να συνεργάζονται».

Στην πράξη μέχρι σήμερα δεν τα καταφέρνουμε. 

Μπορούμε όμως να προσπαθήσουμε. «Θέλετε;».