Ο Τσίπρας, η Ν.Δ. και ο “βολικός αντίπαλος”

Ο Αλέξης Τσίπρας δεν αποχώρησε απλά από τον ΣΥΡΙΖΑ. Παραιτήθηκε από την ηγεσία του κόμματος κατόπιν διαδοχικών εκλογικών καταποντισμών, δηλαδή μετρήσιμων στοιχείων. Και δεν το έκανε αγόγγυστα. Δεν ήθελε να παραιτηθεί, αλλά δεν είχε άλλο περιθώριο. Σήμερα τα σενάρια επιστροφής του επανέρχονται με τον πλέον έντονο τρόπο και μάλιστα αυτή τη φορά μέσω της ίδρυσης νέου κόμματος. Άλλωστε, γιατί να παραλάβει καμένη γη; Αντίθετα, παρακολουθούμε μια προσπάθεια επανατοποθέτησης του ίδιου προσώπου ως εκ νέου σωτήρα του προοδευτικού χώρου, που αδυνατεί μέχρι σήμερα να βρει το πρόσωπο που θα το κάνει να σταθεί κάτω από μία ομπρέλα. Καθόλου εύκολο εγχείρημα βέβαια τόσο για την εκλογική βάση αλλά κυρίως σε επίπεδο πολιτικών προσώπων που δε θέλουν να εξαϋλωθούν διαφορές του παρελθόντος, αλλά και πολιτικές γραμμές και όρια. 

Ο Τσίπρας εμφανίζεται σήμερα με νέο πολιτικό αφήγημα, που στην ουσία του όμως είναι μία παλιά, δοκιμασμένη και κατά τον ίδιο επιτυχημένη συνταγή με μπόλικη «ανάγκη επανεκκίνησης της Αριστεράς και του τόπου», με γενναίες ποσότητες περί «νέου ήθους» και το αλατοπίπερο της «επανένωσης του προοδευτικού κόσμου». Όλα αυτά από τον άνθρωπο που για πολλούς κατέστησε τον ΣΥΡΙΖΑ σε ένα απόλυτα προσωποπαγές κόμμα, που στη μετά Τσίπρα εποχή, λόγω των δικών του επιλογών, δεν είχε καμία τύχη. 

Στις εσωκομματικές εκλογές που ακολούθησαν την αποχώρησή του, ούτε στάθηκε υποστηρικτικά στην πορεία του κόμματος, ούτε υποστήριξε καθαρά κάποια πολιτική λύση. Αντιθέτως, επέλεξε τη βολική “σιωπή του πρώην”, την ώρα που το κόμμα του βρισκόταν σε βαθιά εσωτερική περιδίνηση – μια στάση που άφησε πίσω της ένα κόμμα σε κρίση ταυτότητας και αποδιοργάνωσης. Τώρα, επανεμφανίζεται όχι ως κάποιος που αναλαμβάνει ρόλο αναδιοργάνωσης του χώρου που υπηρέτησε και από τον οποίο προέρχεται, αλλά ως ο μοναδικός που μπορεί να οδηγήσει την κεντροαριστερά σε νέες δόξες. Εντυπωσιακό. Ακόμα πιο εντυπωσιακό είναι το γεγονός πως κάποιους δεν τους προσβάλλει καν αυτό. 

Τα σενάρια για νέο κόμμα έρχονται ως κορύφωση μιας στρατηγικής “προσεκτικής απουσίας”. Μιας απουσίας που επιτρέπει στο ίδιο πρόσωπο να αποκοπεί από το βάρος των αποτυχιών του και να ξανασυστήσει τον εαυτό του. Με μία επιλεκτική μνήμη που κρατά τα επιτυχημένα στοιχεία και χαρακτηριστικά και αφήνει στο παρελθόν οτιδήποτε μπορεί να σκοτεινιάσει τη γενική εικόνα. Είναι η ανακύκλωση ενός πολιτικού μοντέλου που για πολλούς απέτυχε αλλά φαίνεται πως εξίσου για πολλούς είναι η μόνη λύση στο εκλογικό (βάσει δημοσκοπήσεων) αδιέξοδο να βρεθεί αντίπαλο δέος στη Ν.Δ. με αξιώσεις για σχηματισμό κυβέρνησης. Αν όμως την ίδια ώρα η Ν.Δ. αντιμετωπίσει τον Αλέξη Τσίπρα ως τον “βολικό αντίπαλο”, κινδυνεύει να πέσει μέσα σε μία τεράστια παγίδα που θα της κοστίσει. Και αυτό γιατί ο Αλέξης Τσίπρας έρχεται να απαντήσει σε ένα κενό που υπάρχει και αν δεν υπάρξει άλλη πειστική πρόταση, τότε σίγουρα θα αποτελέσει έναν αντίπαλο με αξιώσεις. Και εκεί τα χαιρέκακα χαμογελάκια μιας σίγουρης και αυτάρεσκης εξουσίας θα κοπούν με απότομο τρόπο. Το πολιτικό παρελθόν το έχει αποδείξει πολλές φορές. Άλλωστε, ο Τσίπρας, όπως κάθε υπολογίσιμος αντίπαλος, δε θα επέστρεφε ποτέ στην κούρσα αν δε μετρούσε πρώτα δυνάμεις. Με στοιχεία. 

Αντί λοιπόν να αναμασά το αφήγημα του “αντι-Τσίπρα”, η Ν.Δ. οφείλει να επικεντρωθεί στη δική της στρατηγική ανανέωσης όχι μόνο σε επικοινωνιακό επίπεδο, αλλά και σε πολιτικές αποφάσεις. Δεν ξέρω αν οι εξαγγελίες στη ΔΕΘ αρκούν ή πόσο εντυπωσιακές θα είναι προς την ενίσχυση της μεσαίας τάξης, αλλά ο δρόμος που έχει να διανύσει είναι μακρύς. Και ενώ η θερινή ραστώνη φτάνει στο τέλος της, έχει τεράστιο ενδιαφέρον να φανεί ποιον θα χρήσει και η Ν.Δ. ως βασικό της πολιτικό αντίπαλο όταν πλέον ο πρώην πρωθυπουργός ανοίξει τα χαρτιά του. Γιατί αν η Ν.Δ. τον χρίσει ως τέτοιο, αυτό θα αποτελέσει την πρώτη νίκη για τον Αλέξη Τσίπρα.