«Αν δεν αλλάξει, θα χωρίσω… Δεν μπορώ άλλο έτσι όπως είναι…». Φράσεις που ίσως έχουμε ακούσει, ξεστομίσει ή επαναλάβει σιωπηλά στον εαυτό μας. Είναι σχεδόν βέβαιο ότι σε κάποια στιγμή κάθε σχέσης, γεννιέται η επιθυμία να αλλάξει ο άλλος. Πιστεύουμε ότι αν αλλάξει, θα έρθουμε πιο κοντά, θα ταιριάζουμε περισσότερο, θα επικοινωνούμε καλύτερα. Κι όμως, η πραγματική αλλαγή – όσο παράδοξο κι αν ακούγεται – δεν ξεκινά από την πίεση ή την απαίτηση, αλλά από την αποδοχή.
Η αποδοχή ως σημείο εκκίνησης
Πώς νιώθεις όταν κάποιος σε πιέζει να αλλάξεις; Όταν σου δείχνει – έστω και με “γλυκό” τρόπο – πως δεν είσαι αρκετός/ή έτσι όπως είσαι; Κι αντίστροφα, πώς νιώθεις όταν νιώθεις ότι ο άλλος σε αποδέχεται πλήρως; Ότι σε βλέπει, σε ακούει, σε νιώθει, χωρίς να σε κρίνει ή να προσπαθεί να σε «διορθώσει»;
Η αποδοχή λειτουργεί σαν καταλύτης. Όταν νιώθουμε αποδοχή, όταν αισθανόμαστε ασφαλείς και ελεύθεροι να είμαστε ο εαυτός μας, τότε δημιουργείται το πλαίσιο για να θέλουμε να αλλάξουμε, να βελτιωθούμε, να έρθουμε πιο κοντά. Όχι για να ικανοποιήσουμε τον άλλο, αλλά γιατί αναδυόμαστε μέσα από την αίσθηση της σχέσης και της σύνδεσης.
Η ψευδαίσθηση του «θα τον/την αλλάξω»
Για δεκαετίες – ή μάλλον αιώνες – επικρατούσε η πεποίθηση ότι ο/η σύντροφος «πλάθεται», «διαμορφώνεται», ειδικά αν είναι νέος/α, άπειρος/η ή «εύπλαστος/η». Ακόμα και σήμερα ακούμε φράσεις του τύπου: «Θα αλλάξει με τον καιρό». Και μπορεί όντως να αλλάξει – όμως όχι απαραίτητα όπως εμείς θέλουμε.
Η συνεχής πίεση, η κριτική, τα παράπονα, τα υπονοούμενα, η ειρωνεία, οι καυγάδες – όλα αυτά, αντί να φέρουν αλλαγή, φέρνουν άμυνες, απομάκρυνση και πόλωση. Ο άλλος αρχίζει να νιώθει ότι δεν είναι αρκετός. Ότι δεν μπορεί να αναπνεύσει. Ότι αντί να είναι μέλος ενός «μαζί», βρίσκεται σε αντίπαλο στρατόπεδο.
Η σχέση παύει να είναι ασφαλής. Η εμπιστοσύνη διαβρώνεται. Και φυσικά, ούτε εμείς εξελισσόμαστε. Γιατί στην προσπάθειά μας να αλλάξουμε τον άλλο, χάνουμε τη δική μας αυθεντικότητα και μένουμε παγιδευμένοι/ες σε ένα φαύλο κύκλο σύγκρουσης και ματαίωσης.
Τι σημαίνει πραγματικά η αποδοχή;
Πολλοί μπερδεύουν την αποδοχή με την παραίτηση ή την ανοχή. Αλλά είναι τελείως διαφορετικά πράγματα.
Η ανοχή σημαίνει ότι καταπίνω, ότι υπομένω κάτι που με ενοχλεί χωρίς να το επεξεργάζομαι – συχνά με κόστος για τον εαυτό μου.
Η παραίτηση υποδηλώνει ότι εγκαταλείπω – είτε τις δικές μου ανάγκες, είτε τη δυνατότητα για ουσιαστική επικοινωνία.
Αντίθετα, η αποδοχή σημαίνει ότι αναγνωρίζω ποιος είναι ο άλλος, βλέπω τις διαφορές μας και συνειδητά επιλέγω να μην τις θεωρώ απειλή. Δεν σημαίνει ότι συμφωνώ με όλα, ούτε ότι παραιτούμαι από τα δικά μου όρια. Σημαίνει ότι σταματώ να πολεμώ και αρχίζω να κατανοώ.
Διαβάστε επίσης
Πώς να καταλάβετε ότι έχετε «αλλεργία» στις σχέσεις
Ακολουθήστε το ekriti.gr στο
Google News
και μάθετε πρώτοι όλες τις ειδήσεις για την Κρήτη και όχι μόνο.
Source link
