Η νέα παραγωγή της Paramount Pictures, ένα εντυπωσιακό CGI θέαμα με τίτλο «Στρουμφ», σε σκηνοθεσία του Κρις Μίλερ, έλαβε αρνητικές κριτικές και απογοήτευσε στο box office. Ωστόσο, καταφέρνει να υπενθυμίσει στο κοινό την ιδιόμορφη φύση των χαρακτήρων, που δημιουργήθηκαν το 1958 από τον Βέλγο κομίστα Πιερ «Πέιο» Κιλιφόρ.
Στην ταινία, ο Τζέιμς Κόρντεν δανείζει τη φωνή του στον «Στρουμφ Χωρίς Όνομα», ο οποίος βιώνει υπαρξιακή αγωνία επειδή, σε αντίθεση με τους υπόλοιπους κατοίκους του Χωριού των Στρουμφ, Σπιρτούλης, Γκρινιάρης, Δυνατός κ.ά., δεν έχει «κάτι δικό του», μια δεξιότητα ή χαρακτηριστικό που τον ξεχωρίζει. Τελικά, αυτό το ιδιαίτερο χαρακτηριστικό αναγνωρίζεται ως «μαγεία» και ο Στρουμφ Χωρίς Όνομα, με την παρότρυνση της Στρουμφίτας, που στη συγκεκριμένη ταινία έχει τη φωνή της Ριάνα, αποδέχεται το εσωτερικό του ταλέντο και το μήνυμα «μην αφήσεις ποτέ κανέναν να σου πει ότι δεν είσαι κανείς» και ότι «γεννήθηκες σπουδαίος».
Σύμφωνα με τον Guardian η κρίση ταυτότητας είναι κάτι καινούργιο για την 67χρονη ιστορία του μπλε σύμπαντος του Πέιο. Μάλιστα, μπορεί να θεωρηθεί αντίφαση, αφού για να είναι κάποιος «καλός Στρουμφ» σύμφωνα με το πρωτοκομμουνιστικό όραμα των πρωτότυπων κόμικ, δεν έπρεπε ποτέ να βάζει την ατομικότητά του πάνω από το συλλογικό συμφέρον.
Από τους 100 αρχικούς κατοίκους του Χωριού των Στρουμφ, σύμφωνα με τον Γάλλο κοινωνιολόγο και «Στρουμφολογο» Αντουάν Μπουένο, «περίπου το 90% ήταν εντελώς απαράλλαχτοι. Έμοιαζαν όλοι μεταξύ τους και ντύνονταν με τον ίδιο τρόπο». Όπως εξηγεί, κάποιοι Στρουμφ αναγνωρίζονταν από το όνομά τους, αλλά αυτό σχετιζόταν με την ικανότητα ή το ρόλο τους στην κοινότητα. «Η κοινωνία των Στρουμφ είναι ένα αρχέτυπο κορπορατιστικής κοινωνίας, που σημαίνει ότι κάθε Στρουμφ που ξεχωρίζει αντιπροσωπεύει μια κοινωνική λειτουργία», λέει.
Στο νέο reboot του Μίλερ, η ανάδειξη της εσωτερικής μοναδικότητας παρουσιάζεται ως κλειδί για την επίλυση προβλημάτων, ενώ στα πρωτότυπα έργα του Πέιο, η ατομικότητα ήταν η ρίζα κάθε κακού. «Στα κόμικ, κάθε φορά που ένας Στρουμφ προσπαθεί να είναι διαφορετικός, δημιουργείται καταστροφή», εξηγεί ο Μπουένο.
Για παράδειγμα, στο δεύτερο βιβλίο της αρχικής σειράς, το «Le Schtroumpfissime» (1965), που μεταφράστηκε στα ολλανδικά ως «De Smurführer», οι κάτοικοι εκλέγουν προσωρινό ηγέτη κατά την απουσία του Παπαστρούμφ. Ένας ανώνυμος Στρουμφ εκμεταλλεύεται το σύστημα κάνοντας υποσχέσεις που δεν μπορεί να τηρήσει, κερδίζει την εκλογή και κυβερνά ως αυταρχικός ηγέτης, εγκαθιστώντας καταπιεστικό καθεστώς με τη βοήθεια του Δυνατού Στρουμφ και αναγκάζοντας τους άλλους να χτίσουν παλάτι για εκείνον.
«Όλο το κακό προέρχεται από την ατομικότητα, η οποία συνδέεται και με την ιδιωτική ιδιοκτησία», σημειώνει ο Μπουένο. «Κάθε φορά που γίνεται διεκδίκηση ιδιωτικής ιδιοκτησίας στο χωριό, καταστρέφεται η ισορροπία της κοινωνίας», συμπληρώνει.
Το 2011, το βιβλίο του Μπουένο «Le Petit Livre Bleu: Analyse Critique et Politique de la Société des Schtroumpfs», που ανέλυε την κρυφή ιδεολογική διάσταση του κόσμου του Πέιο, προκάλεσε έντονες αντιδράσεις από τους φανατικούς φίλους των Στρουμφ. Το βιβλίο είχε σκόπιμα πολεμικό χαρακτήρα, συνδέοντας πολιτικές αναφορές που δεν αναφέρονται ρητά στα κόμικ. Αν και οι συμβολισμοί, όπως οι φρυγικοί σκούφοι (κόκκινος για τον Παπαστρούμφ, λευκοί για τους υπόλοιπους), είναι εύλογοι, η ταύτιση του γενειοφόρου Παπαστρούμφ με τον Μαρξ και του Σπιρτούλη με τον Τρότσκι θεωρήθηκαν υπερβολικές.
Η αναζήτηση κρυμμένων πολιτικών μηνυμάτων πιθανόν να απομάκρυνε την προσοχή από την πρωτοτυπία των ίδιων των ιστοριών των Στρουμφ: μια σειρά με 100 πρωταγωνιστές, οι περισσότεροι από τους οποίους μοιάζουν απόλυτα, όπου η ηρωικότητα βρίσκεται στη συλλογική δράση.
Μιλώντας περισσότερο από μια δεκαετία μετά την έκδοση του βιβλίου του, ο Μπουένο εμφανίζεται πιο ισορροπημένος: «Η θεωρία μου ήταν πάντα ότι ο Πέιο δεν είχε πολιτικά κίνητρα», λέει. «Αλλά η ιδιοφυΐα του ήταν ότι δημιούργησε μια ουτοπία που άντλησε στοιχεία από την κοινή πολιτική μας ιστορία και διαμόρφωσε εικόνες που μιλούσαν σε όλους», συμπληρώνει.
Η ιδέα των Στρουμφ ως παράδειγμα του εργατικού σοσιαλισμού όχι μόνο χάθηκε στο νέο reboot, αλλά εξαφανίστηκε από το «Στρουμφόσυμπαν» μετά την πώληση των δικαιωμάτων από τον Πέιο τη δεκαετία του 1970. «Για μένα, αυτό που βλέπουμε στα Στρουμφ είναι η τέλεια απόδειξη της ανάλυσης του Γκι Ντεμπόρ για τον καπιταλισμό», σημειώνει ο Μπουένο. «Η δύναμη του καπιταλισμού βρίσκεται στο ότι δεν καταστρέφει ποτέ κατά μέτωπο τους εχθρούς του, αλλά τους αφομοιώνει», συμπληρώνει.
Πηγή: newsbeast.gr
ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΕΠΙΣΗΣ:
Η Ιωάννα Τούνη ποζάρει με μαύρο μπικίνι σε σκάφος
Ακολουθήστε το ekriti.gr στο
Google News
και μάθετε πρώτοι όλες τις ειδήσεις για την Κρήτη και όχι μόνο.
Source link
