Περιερχόμενος τις πόλεις και τα χωριά της Ιουδαίας ο Χριστός, βρέθηκε μπροστά σε δύο τυφλούς, που ζήτησαν με δυνατές κραυγές να τους σπλαχνιστεί και να τους θεραπεύσει από την τύφλωση. Ο Χρι-στός τους ρώτησε αν πιστεύουν ότι μπορεί να το κάνει αυτό και εκείνοι απάντησαν θετικά. Και ο Χριστός τους έδωσε το φως τους (Κυριακή Ζ΄ Ματθαίου).
Οι δυο τυφλοί στην ικεσία τους ονόμαζαν τον Χριστό υιό του Δαυΐδ. «Ελέησον ημάς, υιέ Δαυΐδ». Είχαν δηλαδή ενστερνισθεί τη γνώμη, ότι έχουν μπροστά τους όχι έναν απλό άνθρωπο, αλλά τον ανα-μενόμενο ένδοξο απόγονο του Δαυΐδ, τον Μεσσία και λυτρωτή των αν-θρώπων. Πίστευαν ότι ο Χριστός είναι ο απεσταλμένος του Θεού, που είχε προφητευθεί από όλους τους προφήτες. Αλλά η πίστη τους δεν σταματούσε εκεί.
Ο Χριστός δεν τους θεράπευσε αμέσως, αλλά τους άφησε να τον ακολουθούν καθ’ οδόν και να φωνάζουν. Όταν έφτασαν στο σπίτι ό-που πήγαινε ο Χριστός, τον πλησίασαν και τότε ο Χριστός τους ρώτησε: «Πιστεύετε ότι δύναμαι τούτο ποιήσαι;» Ότι έχω πράγματι τέτοια δύ-ναμη, να σας θεραπεύσω; Και αυτοί απάντησαν χωρίς αμφιβολία: «Ναι, Κύριε». Τον προσφώνησαν Κύριο, δηλαδή Θεό τους. Έδειξαν με τον τρόπο αυτόν, ότι δεν έβλεπαν μπροστά τους απλώς άνθρωπο, αλλά τον ίδιο τον Θεό. Κύριος ήταν μόνο ο Θεός ο Παντοκράτωρ. «Εγώ ειμι Κύ-ριος ο Θεός σου… Άκουε, Ισραήλ, Κύριος ο Θεός ημών Κύριος εις εστιν» (Εξ. 20, 2. Δευτ. 6, 4). Ήταν η πρώτη και βασική εντολή του Θεού που δό-θηκε στους Ισραηλίτες με τον πιο επίσημο τρόπο στο όρος Σινά.
Οι δυο τυφλοί δείχνουν να αντιλαμβάνονται αυτό που για τους δή-θεν σοφούς ερμηνευτές του Μωσαϊκού νόμου, νομικούς, γραμματείς και φαρισαίους, παρέμενε άλυτο, κεκρυμμένο μυστήριο. Ότι ο Μεσ-σίας δεν ήταν μόνο άνθρωπος, αλλά και Θεός. Υιός Θεού, Θεός ίσος προς τον Πατέρα, όχι απλώς προφήτης ή άνθρωπος σοφός. Ο ίδιος ο Χριστός μάλιστα τους προκάλεσε κάποτε, για να τους φράξει τα στό-ματα, επειδή συνεχώς καραδοκούσαν να τον παγιδεύσουν.
Και τους έθεσε το ερώτημα: Τί γνώμη έχετε για τον Μεσσία Χρι-στό; «Τίνος υιός εστι;» Του απαντούν: Θα είναι απόγονος του Δαυΐδ. Ξα-ναρωτάει ο Χριστός: Πώς γίνεται λοιπόν ο Δαυΐδ, φωτισμένος από το Άγιο Πνεύμα, να τον αποκαλεί Κύριο; Διότι πράγματι ο Δαυΐδ, σε έναν κατ’ εξοχήν χριστολογικό του ψαλμό, λέει τα εξής ακατάληπτα λόγια:
«Είπεν ο Κύριος τω Κυρίω μου», δηλαδή είπε ο Κύριος (ο Θεός Πατήρ) στον Κύριό μου (στον Θεό Υιό, τον Χριστό), κάθησε στα δεξιά μου μέ-χρι να βάλω «τους εχθρούς σου υποπόδιον των ποδών σου» (Ψαλμ. 109, 1).
Ο Δαυΐδ λοιπόν αποκαλεί Κύριο τον Χριστό. Πώς γίνεται να είναι υιός του, απόγονός του;
Στο ερώτημα του Χριστού κανένας από τους «σοφούς» διδασκά-λους του Ισραήλ δεν μπόρεσε να δώσει απάντηση. Μόνο αν δεχτούμε ότι ο Χριστός είναι όχι μόνο άνθρωπος, αλλά και Θεός, κατανοούμε γιατί δεν είναι μόνο υιός του Δαυΐδ, αλλά και Κύριός του. Η σοφία του κόσμου αδυνατεί να λύσει τέτοια μυστήρια. Χρειάζεται «η άνωθεν σο-φία», ο φωτισμός του Αγίου Πνεύματος. Όποιος συλλαμβάνει αυτή την αλήθεια και ομολογεί ότι ο Χριστός είναι Θεός που έγινε και άνθρω-πος, είναι εκ του Θεού. Όποιος αρνείται ότι ο Χριστός είναι (ο μόνος) Θεάνθρωπος, έχει το πνεύμα του Αντιχρίστου, ο οποίος «έρχεται, και νυν εν τω κόσμω εστίν ήδη» (Α΄ Ιω. 4, 2-3).
Έχουμε την αληθή θεογνωσία των δύο τυφλών, ή είμαστε σαν τους τυφλούς φαρισαίους;
* π. Δημήτριος Μπόκος – εφημέριος στον Ι.Ν Αγίου Βασιλείου Πρεβέζης
ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΕΠΙΣΗΣ:
Κύπρος και Κρήτη *Του Μητροπολίτη Ανδρέα Νανάκη
«Γεύση» από την σοφία του Χρυσοστόμου (Τόμος 5ος – Μέρος 21). Του Χαράλαμπου Παπαδόπουλου*
Ακολουθήστε το ekriti.gr στο
Google News
και μάθετε πρώτοι όλες τις ειδήσεις για την Κρήτη και όχι μόνο.
Source link
