Για τρία σχεδόν χρόνια, η Κρήτη βίωνε σιωπηλά την προδιαγεγραμμένη έκρηξη του μεταναστευτικού. Με αυξανόμενες αφίξεις, πληροφορίες για νέες διαδρομές και προειδοποιήσεις από φορείς και υπηρεσίες, η κατάσταση δεν ήταν απλώς προβλέψιμη, ήταν γνωστή.
Κι όμως, η διαχείριση υπήρξε χαρακτηριστικά ελλιπής, ανεπαρκής, σχεδόν ανύπαρκτη. Η κυβέρνηση παρατηρούσε από απόσταση και η τοπική αυτοδιοίκηση κρυβόταν πίσω από τη σιωπή, την αμηχανία ή ακόμα και την ανοχή, μέχρι που η πραγματικότητα τους προσπέρασε. Σήμερα, πάνω από 9.000 μετανάστες και πρόσφυγες έχουν περάσει από τις ακτές της Κρήτης, μόνο μέσα στο 2025. Μόνο που αυτή τη φορά, δεν μπορεί κανείς να πει πως «δεν ήξερε».
Η Κρήτη, για τρία χρόνια, στερήθηκε ακόμα και τα απολύτως βασικά.Mια οργανωμένη, ανθρώπινη, προσωρινή δομή φιλοξενίας. Όχι μόνιμες εγκαταστάσεις, όχι φυλακές. Μόνο έναν χώρο πρώτης υποδοχής, ώστε να προστατεύονται οι άνθρωποι που φτάνουν εξαντλημένοι και ταυτόχρονα να προστατεύεται η ίδια η κοινωνική συνοχή. Αντί αυτού, είδαμε το απόλυτο κενό. Ούτε σχέδιο, ούτε συντονισμός, ούτε πρόνοια. Είδαμε επισκέψεις υπουργών, δηλώσεις κατανόησης και χαμόγελα μπροστά στις κάμερες, για να ακολουθήσουν λίγες μέρες μετά οι γνωστές δηλώσεις ανησυχίας και αγωνίας.
Το αποκορύφωμα ήταν η επίσκεψη πριν απο 1 μήνα περίπου, του κ. Βορίδη, τότε υπουργού Μετανάστευσης, που δεν έδωσε καμία ουσιαστική απάντηση και τελικά εγκατέλειψε και το νησί και το χαρτοφυλάκιο, παρασυρμένος από το σκάνδαλο του ΟΠΕΚΕΠΕ. Όσο για την Περιφέρεια Κρήτης και την πλειοψηφία των Δημάρχων, διατήρησαν μια στάση «καλής συνεργασίας» με την κυβέρνηση, χωρίς όμως καμία πολιτική διεκδίκηση για τα αυτονόητα. Περιφερειάρχης και Δήμαρχοι προτίμησαν να παρακολουθούν την κατάσταση να επιδεινώνεται, να κάνουν επικοινωνιακές κινήσεις και να βγάζουν δηλώσεις αγωνίας αφού είχε πια περάσει κάθε κρίσιμο χρονικό όριο. Χαριεντίζονταν με τους εκάστοτε υπουργούς όταν επισκέπτονταν το νησί και μετά, μόλις έφευγαν, δήλωναν απογοητευμένοι και «ανήσυχοι».
Και τώρα τι; Τώρα έρχεται η κυβέρνηση να ανακοινώσει, αιφνιδιαστικά και χωρίς κοινωνική συναίνεση, τη δημιουργία μόνιμης δομής στην Κρήτη, με σαφή χαρακτηριστικά κράτησης. Ούτε προσωρινή φιλοξενία, ούτε υποστήριξη πρώτης ανάγκης. Ουσιαστικά, δημιουργείται ένας κλειστός χώρος περιορισμού για όσους δεν δικαιούνται άσυλο, πίσω από ωραιοποιημένες λέξεις και νομικές φόρμες.Mη ντρέπεστε να το πείτε:Φυλακή μεταναστών.
Πρόκειται για μια καθαρή μετατόπιση ευθύνης.Από το κράτος που όφειλε να οργανώσει την υποδοχή, στην κοινωνία που καλείται να διαχειριστεί το αποτέλεσμα της εγκατάλειψης. Η αλήθεια είναι πικρή αλλά σαφής: κυβέρνηση και τοπική αυτοδιοίκηση απέτυχαν , όχι από άγνοια ή αδυναμία, αλλά από επιλογή. Δεν τόλμησαν να αγγίξουν ένα «δύσκολο» θέμα όσο ήταν ακόμη διαχειρίσιμο. Δεν απαίτησαν λύσεις, δεν άσκησαν πίεση, δεν αντιπρότειναν κάτι λειτουργικό. Αρκέστηκαν στον ρόλο του θεατή. Και τώρα που το πρόβλημα πήρε εκρηκτικές διαστάσεις, απλώς αποδέχονται τετελεσμένα, μεταφέροντας το βάρος στις πλάτες των τοπικών κοινωνιών.
Όμως η ευθύνη δεν διαχέεται απλώς στο κενό. Κάποιοι αποφάσισαν να σωπάσουν όταν έπρεπε να μιλήσουν. Κάποιοι «συνεργάστηκαν» ενώ θα έπρεπε να συγκρουστούν. Και τώρα, κάποιοι οφείλουν να απολογηθούν.Όχι για τις αφίξεις που κανείς δεν μπορεί να ελέγξει, αλλά για την πολιτική εγκατάλειψη της Κρήτης που μπορούσε και έπρεπε να αποφευχθεί. Και η μεταναστευτική πολιτική της κυβέρνησης, όπως και η στάση της τοπικής αυτοδιοίκησης, κρίνεται και επικρίνεται-,όχι μόνο για αυτό που έκαναν, αλλά κυρίως για αυτό που δεν έκαναν.
Source link
