Όταν πρωτομπήκα στη δουλειά, μία από τις “παλιακές” για σήμερα αλλά πολύ της μοδός τότε, κλισέ λέξεις-πασπαρτού ήταν η χαρμολύπη. Την κοτσάραμε με ευκολία ξανά και ξανά ειδικά σε θέματα εκπαιδευτικά, όπως το πρώτο και το τελευταίο κουδούνι κάθε σχολικής χρονιάς και φυσικά όταν έξω από τα λύκεια τοιχοκολλούνταν, ντάλα μεσημέρι συνήθως, οι βαθμολογίες των πανελλαδικών εξετάσεων, με το θερμόμετρο και την αγωνία να συναγωνίζονται στα ύψη. Τότε που, αν δεν πήγαινε ο υποψήφιος μέχρι το σχολείο, αποτελέσματα δεν μπορούσε να ξέρει, αυτή η σύνθετη και ποιητικότατη λέξη, που μια κι έξω εκφράζει τη συνύπαρξη χαράς και λύπης, η αλήθεια είναι πως ταίριαζε ταμάμ για να εκφράσει ρεπορταζιακά και συνολικά το συναίσθημα τόσων παιδιών που, στριμωγμένα, βγάζανε τα μάτια τους στους τεράστιους πίνακες με τα μικρά γραμματάκια, με τα πρόσωπά τους να μεταλλάσσονται αναλόγως…
Κι ύστερα ήρθε ο εκσυγχρονισμός με τα ηλεκτρονικά του εργαλεία κι ο καθένας πλέον κατά μονάς παίρνει τη χαρά και τη λύπη σε κάθε τους διάσταση και προέκταση. Σε 90 χιλιάδες περίπου σπιτικά ανά τη χώρα λίγο ή πολύ αυτό το συναίσθημα θα διαμοιραστεί και σήμερα… Τόσοι αριθμητικά, με βάση τα στοιχεία του υπουργείου Παιδείας, ήταν φέτος οι υποψήφιοι των πανελλαδικών εξετάσεων. Κι όπως πάντα, σήμερα κάποιοι θα πανηγυρίσουν την επιτυχία της εισαγωγής τους σε κάποιο πανεπιστήμιο και κάποιοι άλλοι θα έρθουν αντιμέτωποι με ένα αποτέλεσμα που δε θα ανταποκρίνεται στις προσδοκίες τους.
Και κάπου εδώ για άπειρους λόγους φρενάρω αποτόμως συγγραφικά και μια συστολή αρχίζει να με διακατέχει… επιχειρώντας να ζυγίσω τις λέξεις με ακρίβεια μικρογραμμαρίου. Η αρχική μου σκέψη να εστιάσω στα στραβά και ανάποδα του όλου συστήματος, τον κόπο και το κόστος σε χρόνο, ψυχολογία και χρήμα σε αυτή τη μακρά και δύσκολη διαδρομή που προηγήθηκε πριν από τη σημερινή ημέρα και κατάληξη, τινάχθηκε στον αέρα στη σκέψη και μόνο πως έστω κι ένα από τα εφηβάκια, που σήμερα δεν ανήκουν στους επιτυχόντες, μπορεί να με διαβάσει. Ε, όχι. Αρνούμαι πεισματικά να τα κακοκαρδίσω κι εγώ…
Διαγράφω με συνοπτικές διαδικασίες έρευνες, στατιστικά και πονήματα ειδικών που είχα ανασκαλέψει για περαιτέρω εμπλουτισμό και ως διά μαγείας μία και μόνο φράση, επίσης κλισέ, κι από τον χώρο των social, μου καρφώνεται στον εγκέφαλο, διαγράφοντας κάθε άλλη παράμετρο. «Εγώ θα σ’ αγαπώ περάσεις, δεν περάσεις…».
Αφιερωμένο εξαιρετικά μαζί με τις ολόθερμές μου ευχές να περάσουν σούπερ στις πρώτες άνευ γονέων διακοπές τους, πιθανότατα στην Πάρο ή στην Ίο, όπως η μεταλυκειακή καλοκαιρινή παράδοση των τελευταίων χρόνων ορίζει για τους απόφοιτους της Κρήτης, μαζί με τη μία και μοναδική αδιαπραγμάτευτη αλήθεια: Έχετε όλη τη ζωή μπροστά σας!
Source link
