Διαβάζοντας εδώ και λίγο καιρό απ’ ευθείας τις ομιλίες του Χρυσοστόμου από τους τόμους της σειράς Έλληνες Πατέρες της Εκκλησίας (ΕΠΕ) σημείωνα τα λόγια που μιλούσαν ιδιαίτερα στην καρδιά μου. Μου πέρασε όμως η σκέψη να κάνω και άλλους μετόχους σ’ αυτόν τον θησαυρό της σοφίας, κι έτσι θα τα παρουσιάζω λίγα κάθε φορά. Εγώ σημείωνα μόνο το αρχαίο κείμενο, εδώ όμως θα έχω μόνο την ερμηνεία παρουσιάζοντας όσο μπορώ καλύτερα αυτά που νομίζω ότι εννοεί ο άγιος (στις παρενθέσεις οι επεξηγήσεις και τα σχόλια είναι δικά μου).
Βλέπεις ότι δεν αντιδρά (ο Δαβίδ) με μανία ούτε εναντίον εκείνων ; (επειδή για όλα θεωρεί υπεύθυνο τον εαυτό του). Δεν θεωρεί (ο Δαβίδ) ότι θα πετύχει τίποτα κι ας είναι όλη η οικουμένη μαζί του, αν δεν είναι μαζί του η βοήθεια του Θεού, ούτε φοβάται τίποτα κι ας είναι μόνος του στην έρημο, αν μετέχει στην συμμαχία του Θεού.
Αλλά αν είμαστε άγρυπνοι αυτό το λιοντάρι και δράκοντας (ο Σατανάς) θα γίνει τόσο αδύναμος σαν να ήταν φτιαγμένος από λάσπη, και δεν θα τολμήσει να παραταχτεί απέναντί μας, αλλά κι αν τολμήσει θα συντριβεί (δηλαδή όταν δεν μπορούμε να νικήσουμε τον Σατανά φταίμε εμείς και όχι ότι είναι αυτός πολύ δυνατός. Μα αν ήταν πραγματικά δυνατός, δεν θα τους νικούσε όλους ; Γιατί νικάει μόνο εμάς ;).
Επειδή και ο Φαρισαίος (στην παραβολή του Χριστού) προσευχήθηκε και καθόλου δεν ωφελήθηκε, και οι Εβραίοι προσευχόντουσαν αλλά τους αποστρεφόταν ο Θεός, επειδή δεν προσευχόντουσαν όπως πρέπει.
Αυτά όλα είναι ικανά να κάνουν τον Θεό να μας ελεήσει. Θρήνοι, δάκρυα, στεναγμοί, και το να φεύγουμε από τα πονηρά και το να φοβόμαστε και να τρέμουμε την απόφασή του (έτσι θα έπρεπε να είναι η ζωή μας αν θέλουμε να λεγόμαστε Χριστιανοί. Μήπως έχει δίκιο ο Γέροντας Γεώργιος Αλευράς που λέει ότι για την αδιαφορία μας φταίει το ότι μάς βάπτισαν όταν ήμασταν νήπια 😉
Μαζί μ’ αυτά και κάτι άλλο φταίει που δεν μας ακούει ο Θεός, όταν προσευχόμαστε και ταυτόχρονα δεν λέμε ν’ αφήσουμε τις αμαρτίες μας.
Ποια δικαιολογία θα έχουμε εμείς, όταν ζούμε μετά την παρουσία του Χριστού και δεν φτάσαμε στα μέτρα των αγίων της Παλαιάς Διαθήκης, την στιγμή που μας ζητείται να τους ξεπεράσουμε ;
Και προτιμούσε (ο Δαβίδ) να κινδυνεύει και να χάσει και την ελευθερία και την πατρίδα, παρά να σφάξει και να σκοτώσει τον εχθρό ο οποίος χωρίς λόγο και άδικα τον καταδιώκει και θέλει να τον σκοτώσει (μήπως να συγκρίνουμε τον Δαβίδ με τους Ναζί του Χίτλερ, με τους Κομμουνιστές του Στάλιν ή με τους «δικούς μας» στον εμφύλιο που έσφαζαν τ’ αδέλφια τους ;).
Όταν φροντίζεις να ειρηνεύεις με όλους, τον εαυτό σου γλιτώνεις από πολέμους και μάχες (λέω καμιά φορά στους μαθητές μου πόσο ξεκούραστο είναι ν’ αγαπάς και πόσο κουραστικό να μισείς. Όταν στο σώμα μας κάποιες χημικές ουσίες πρέπει να φύγουν δεν τις απωθεί το σώμα μας, επειδή και η απώθηση ξοδεύει ενέργεια, απλά δεν τις έλκει και φεύγουν μόνες τους. Βλέπετε πόση σοφία υπάρχει στην Φύση ;).
Αυτός που σε χτυπάει στην πραγματικότητα χτυπιέται, εσένα μεν σε χτυπά με το χέρι του, τον εαυτό του όμως τον χτυπά με τον θυμό του και η δόξα που παίρνει από τους άλλους είναι πονηρή … Μην παραπονεθείς ότι σου έσκισε τα ρούχα, επειδή πρώτα έσκισε την καρδιά του, επειδή δεν γίνεται να εκδηλωθεί υπερβολικός θυμός χωρίς να ξεσκιστεί η καρδιά.
Μη ζηλεύεις, ούτε να μιμείσαι την κακία, αλλά και αυτόν ελέησε που δεν χαλιναγωγεί το θηρίο (τον θυμό του), το οποίο κατατρώγει πρώτα τον ίδιο. Να σκέφτεσαι ότι αυτός που σε βρίζει και κάμνει σαν τρελός, είναι σαν να κατέχεται από ίλιγγο ή είναι σαν να βρίσκεται σε καταιγίδα και βυθίζεται στο ναυάγιο του θυμού.
Τα λέω αυτά επειδή θέλω να σε μεταφέρω από την πολυπραγμοσύνη που έχεις στην φροντίδα για την σωτηρία σου (τελικά τα κατάφεραν να μας έχουν συνέχεια απασχολημένους με κάτι για να μην σκεπτόμαστε την σωτηρία μας. Έλεος πια με τα εγκλήματα και τα τροχαία στις ειδήσεις ! Σίγουρα μας κρύβουν αυτά που θα έπρεπε να ξέρουμε). Μην ασχολείσαι μ’ αυτά και αφήνεις το να κλαίς και θρηνείς, και την φροντίδα για την εξάλειψη των αμαρτιών σου.
Και ο μεν κόπος αυτός (για τον Θεό) γρήγορα περνάει (αφού είναι μετρημένη εδώ η ζωή μας), εκείνα (τα αιώνια αγαθά) μένουν αθάνατα, και δεν έχουν τέλος ποτέ. Οι θλίψεις (που μας τυχαίνουν) μας γυμνάζουν στην ευσέβεια και δυναμώνουν την ψυχή μας. Όπως δεν είναι κακό ν’ αρρωστήσει κάποιος, αλλά το να μη θεραπεύεται από την αρρώστια. Ούτε κλαίμε αυτόν που έχει πάθει σήψη, αλλά αυτόν που έχει πάθει και αφέθηκε χωρίς ιατρικές φροντίδες, ενώ όταν ταλαιπωρείται ο ασθενής από τις οδηγίες και τις φροντίδες του γιατρού δεν στενοχωριόμαστε, επειδή γνωρίζουμε ότι σε λίγο θα είναι υγιής.
Έτσι πρέπει και στα της ψυχής να φερόμαστε. Να μη κλαίμε αυτούς που βασανίζονται και θλίβονται, επειδή αυτά τους οδηγούν στην υγεία της ψυχής τους. Να κλαίμε και να θρηνούμε αυτούς που ενώ αμαρτάνουν δεν τιμωρούνται (άρα αν τελικά δεν τιμωρηθούν οι ένοχοι για το έγκλημα των Τεμπών πρέπει να τους κλαίμε).
Μη βλέπεις ότι χαίρεται με τα πλούτη του ο (σκληρόκαρδος) πλούσιος, αλλά για αυτό μάλιστα δάκρυσε, ότι ενώ βρίσκεται σε τόσο κακό δεν το αισθάνεται.
Επειδή και στα χρόνια προ Χριστού, πολλοί απ’ αυτούς που νόμιζαν ότι αγωνιζόντουσαν (για την αρετή), βλέποντας την ευημερία των πονηρών ζούσαν απρόσεκτα … σήμερα όμως δεν δικαιολογείται αυτός που ενοχλείται απ’ αυτά (από την ευημερία των πονηρών), επειδή ξεκάθαρα το Ευαγγέλιο διεκήρυξε την ανωτερότητα των μελλοντικών και αιώνιων αγαθών, από τα πρόσκαιρα επίγεια αγαθά.
(δυστυχώς ξεχνάμε πολύ εύκολα τα λόγια που ψέλνουμε στην νεκρώσιμη ακολουθία: «Ποία τοῦ βίου τρυφὴ διαμένει λύπης ἀμέτοχος; Ποία δόξα ἔστηκεν ἐπὶ γῆς ἀμετάθετος; Πάντα σκιᾶς ἀσθενέστερα, πάντα ὀνείρων ἀπατηλότερα». Θυμάμαι τα Χριστούγεννα του 2014 σ’ ένα εμπορικό κέντρο μια παρέα δίπλα μου έλεγαν «να ψηφίσουμε Τσίπρα να δούμε τι θα κάνει κι αυτός». Και σήμερα όχι μόνο ήρθε ο Τσίπρας κι έφυγε, αλλά έχουμε ήδη και 6 χρόνια διακυβέρνησης Μητσοτάκη).
Source link
