Σκεφτόμουν απόψε τι θα γράψω για τον τελικό του Κυπέλλου και…τελικά δεν μου ήταν κάτι δύσκολο. Πήγε το μυαλό μου στο 1987 όπου στα 11 μου χρόνια παρακολουθούσα ήδη 5 χρόνια το ποδόσφαιρο σε Ελλάδα και εξωτερικό ενώ είχα αρχίσει από το 1984 να πηγαίνω και στο γήπεδο. Αποφάσισα λοιπόν να…κινηθώ σε αγωνιστικούς ρυθμούς αφού η αλήθεια είναι πως δεν είμαι υπέρ των γιορτών πριν από τέτοιους αγώνες, έστω κι αν έχει ο ΟΦΗ 35 χρόνια να ζήσει έναν τελικό! Το πρώτο πράγμα που έκανα ήταν να φρεσκάρω στη μνήμη μου τους παίκτες που αγωνίστηκαν για την κρητική ομάδα στον κερδισμένο τελικό του 1987: Και στάθηκα σε δύο! Ασφαλώς, αυτονόητο ότι ο ένας ήταν ο Μύρωνας Σηφάκης. Για τον δεύτερο όμως κανείς ή ελάχιστοι κάνουν αναφορά από…το επόμενο βράδυ της 21ης Ιουνίου του ’87 μέχρι σήμερα! Και όμως αυτός είχε πετύχει το γκολ του ΟΦΗ στην κανονική διάρκεια και έστειλε το ματς στην παράταση ισοφαρίζοντας το γκολ του Κωφίδη για τον Ηρακλή. Και το όνομα αυτού: Γρηγόρης Χαραλαμπίδης!
Γιατί ναι κύριοι: Οι τελικοί θέλουν…την άγνοια κινδύνου του Σηφάκη. Του Μύρωνα που δεν…μασούσε ακόμα κι αν ήταν όλη τη χρονιά εκείνη πίσω στις επιλογές Γκέραρντ στο τέρμα. Θέλουν όμως, απαραιτήτως, κι ένα γκολτζή μπροστά, “εκτελεστή” που θα μπορεί να κάνει τη μισή φάση γκολ! Σαν τον Γρηγόρη! Ο Γρηγόρης δεν εντυπωσίαζε σαν ποδοσφαιριστής. Ωστόσο στα δύσκολα και με την πίεση του 1-0 υπέρ του Γηραιού ήταν δεδομένο πως θα γίνονταν αρκετές σέντρες εκείνο το βράδυ για το “χρυσό κεφάλι” του Δραμινού! Κι αυτός έχοντας την εμπειρία αυτών των αγώνων και από τον Παναθηναϊκό που είχε προυπηρεσία και με δεδομένη τη ψυχραιμία του, ε, θα έβρισκε τον τρόπο! Επίσης, να προσθέσω πως ήταν εξόχως σημαντικό που στον ΟΦΗ δεν ξέχασαν τον Μίλτο Ανδρεανίδη και τον Γιάννη Μιχαλήτσο.
Ειδικά τη φιγούρα του Μίλτου, αυτού του καλοκάγαθου, λες και την έχω ακόμα στα μάτια μου, να μου χαμογελάει σε κάθε μας συνάντηση, με την καρδιά του, μια καρδιά που λαβώθηκε νωρίς…
Source link
