Η ανάγκη επίδειξης υλικών αγαθών στην εποχή μας έχει φτάσει σε απίστευτα επίπεδα

Η εποχή στην οποία ζούμε χαρακτηρίζεται από τη ραγδαία τεχνολογική ανάπτυξη, τη μαζική παραγωγή υλικών αγαθών, αλλά και από την απόλυτη κυριαρχία του ίντερνετ και των μέσων κοινωνικής δικτύωσης, τα οποία απορροφούν, χωρίς οι ίδιοι να το έχουμε συνειδητοποιήσει, ένα μεγάλο μέρος της καθημερινότητάς μας. Γενικά, ζούμε στην “εποχή της εικόνας”, όχι όμως της αληθινής, της ρεαλιστικής αποτύπωσης της πραγματικότητας, αλλά μίας ψεύτικης, ουτοπικής και πολλές φορές έξω από την ιδιοσυγκρασία μας επίπλαστης εικόνας, η οποία καλλιεργείται με κόπο, πολύτιμο χρόνο και πάρα πολλά χρήματα, τα οποία δαπανώνται, όχι για λόγους ουσίας, αλλά για να καλύψουν τη ματαιοδοξία που υπάρχει μέσα μας. 

Πολλοί είναι εκείνοι που αναζητούν την ευτυχία σε πράγματα ασήμαντα, με σκοπό να εξασφαλίσουν την αποδοχή, λίγα περισσότερα likes στα social media ή να περάσουν προς τα έξω ότι δήθεν έχουν εξασφαλίσει την απόλυτη ευτυχία, κοινωνική αποδοχή και υπόληψη, παρουσιάζοντας τους εαυτούς τους ως επιτυχημένους, που έχουν καθιερωθεί στις συνειδήσεις όλων, αλλά δυστυχώς χωρίς να ξέρουν για ποιον λόγο. 

Η “μανιώδης” επιθυμία μας να αποκτήσουμε όσο μπορούμε περισσότερα υλικά αγαθά για να τονίσουμε στους άλλους ότι ζούμε σε συνθήκες ευμάρειας έχει γίνει προτεραιότητα και βασική επιδίωξη για πολλούς συνανθρώπους μας. Σήμερα, οι στόχοι που θέτουν πολλοί εξ ημών περιστρέφονται γύρω από τα εφήμερα, όπως με την απόκτηση ενός αυτοκινήτου πολυτελείας, ενός κινητού τηλεφώνου από τα πιο ακριβά που κυκλοφορούν στην αγορά, ρούχα και αξεσουάρ με τις καλύτερες μάρκες, και αφού υλοποιήσουμε όλα τα παραπάνω “μεγαλεπήβολα σχέδια”, είμαστε έτοιμοι για να κατακτήσουμε τη δόξα. 

Η “φιγούρα” υπεράνω όλων 

Το επόμενο βήμα είναι να πουλήσουμε “φιγούρα” στους διπλανούς μας. Να αποδείξουμε, δυστυχώς, στους άλλους τι είμαστε και όχι βεβαίως στον εαυτό μας, όπως θα έπρεπε κανονικά. Με ποιον τρόπο; Με πολλούς θα απαντήσω εγώ. Αλήθεια, έχετε αναρωτηθεί τι κερδίζουμε αναδεικνύοντας και προβάλλοντας υπερβολικά τα πολυτελή αγαθά που αποκτήσαμε; Θα μου πείτε, δε βαριέσαι, αυτό που έχει σημασία να μας προσέξουν για να μας θαυμάσουν… 

Το χειρότερο, όμως, είναι ότι ορισμένοι γίνονται και ενοχλητικοί, πέφτοντας στην παγίδα του “κοινωνικού ρατσισμού”, που γεννά διακρίσεις ανάμεσα στα μέλη της κοινωνίας, έστω κι ας μην το έχουν συνειδητοποιήσει οι ίδιοι ή να προσποιούνται ότι δεν το έχουν συνειδητοποιήσει. Είναι απίστευτα εξοργιστικό, όταν παρατηρείς τον είρωνα και τον μωροφιλόδοξο άνθρωπο να κυκλοφορεί στον δρόμο με ένα βλέμμα απαξίωσης και ένα ύφος “χιλίων καρδιναλίων”, πάντοτε επειδή πιστεύει ότι με αυτόν τον τρόπο παγιώνει την υπεροχή του έναντι των υπολοίπων. 

Το παρατηρούμε και μέσα από τα social media, από τις αμέτρητες φωτογραφίες και τα βιντεάκια που ανεβάζουν κάποιοι, όπου κι αν βρίσκονται, “διψώντας” για λίγη ακόμα δημοσιότητα, από τις διακοπές με τα αγαπημένα τους πρόσωπα, μέχρι την κουζίνα του σπιτιού τους, καθαρίζοντας φασολάκια που λέει λόγος… 

Και φτάνουμε στο διά ταύτα. Όλοι εκείνοι που δίνουν μάχη για να καλλιεργήσουν ένα προφίλ που απέχει “έτη φωτός” από το αληθινό, έχουν σκεφτεί ότι καθημερινά χάνουν όλο και πιο πολύ την επαφή με τον εαυτό τους, ενώ αντί να πλησιάζουν την ευτυχία, με την τακτική που ακολουθούν την αποστρέφονται; Θα πρέπει να γίνει κατανοητό ότι η “ευδαιμονία” δεν εξαρτάται από τα εφήμερα και τα ασήμαντα, αλλά από τα ουσιώδη, δηλαδή όλα όσα μας εξασφαλίζουν την εσωτερική γαλήνη και την πληρότητα. Και ποια είναι αυτά; Θα πω ότι εξαρτάται, πρωτίστως, από τις επιλογές που κάνουμε. Έτσι, για άλλους η ουσία κρύβεται στη γνώση, για άλλους στην κοινωνική επαφή, για άλλους στην απόλαυση του φυσικού κάλλους ή ενός τοπίου, που αντί να το εξερευνήσουμε και να γίνουμε ένα με την ομορφιά του, αποκτώντας βιωματική σχέση μαζί του, το πρώτο πράγμα που κάνουμε είναι να το απαθανατίσουμε μέσα από τις έξυπνες συσκευές που κρατάμε, όπου κι αν βρεθούμε. 

Η εποχή μας, δυστυχώς, χαρακτηρίζεται από έντονο ναρκισσισμό, γι’ αυτό άλλωστε παρατηρείται γύρω μας ένας ανελέητος ανταγωνισμός, για το ποιος, εν τέλει, θα κατορθώσει να “χτίσει” την καλύτερη εικόνα, ώστε να γίνει πιο ελκυστικός από τον διπλανό του. Γι’ αυτόν τον σκοπό υπάρχει και μέτρο σύγκρισης, τα views και τα likes, όπου βοηθούν στο να καταλάβεις αν βαδίζεις στον “σωστό” δρόμο της κοινωνικής αποδοχής ή όχι. 

Κι εκείνοι που αντιστέκονται; 

Τέλος, δε θα μπορούσα να μην κάνω ένα σχόλιο για εκείνους που ανθίστανται σε πείσμα των καιρών. Τι συμβαίνει με αυτούς που αρνούνται να ακολουθήσουν την πεπατημένη, που δεν επιθυμούν να “χτίσουν” ένα γυάλινο και εύθραυστο κόσμο, και κοιτάζουν πρωτίστως να τα βρουν με τον εαυτό τους, αποκτώντας την πολυπόθητη εσωτερική ηρεμία; Αυτοί θα έλεγα έχουν εντοπίσει το νόημα της ζωής, μπορεί για τους ανθρώπους του “φαίνεσθαι” να θεωρούνται ντεμοντέ και έξω από την εποχή τους, όμως όλοι ξέρουμε ότι αυτό δεν ισχύει. Οι άνθρωποι που αρνούνται να ακολουθήσουν την κυρίαρχη κουλτούρα που έχει αποδεχτεί άκριτα η μάζα, δεν είναι τα “μαύρα πρόβατα” της ιστορίας, απλά επιλέγουν να εφαρμόσουν την τακτική του Οδυσσέα, ο οποίος αρνήθηκε να υποκύψει στο παραπλανητικό κάλεσμα των “Σειρήνων”, ακολουθώντας την παραίνεση του μεγάλου Αλεξανδρινού ποιητή Κωσταντίνου Καβάφη: 

«Κι αν δεν μπορείς να κάμεις την ζωή σου όπως την θέλεις, τούτο προσπάθησε τουλάχιστον όσο μπορείς: μην την εξευτελίζεις μες στην πολλή συνάφεια του κόσμου, μες στες πολλές κινήσεις κι ομιλίες. 

Μην την εξευτελίζεις πηγαίνοντάς την, γυρίζοντας συχνά κι εκθέτοντάς την στων σχέσεων και των συναναστροφών την καθημερινήν ανοησία, ώσπου να γίνει σα μια ξένη φορτική».