Περισσότερο επαληθευμένο συμπέρασμα παρά είδηση αποτελεί το γεγονός πως η πατριαρχία στρέφεται και κατά των ίδιων των αντρών. Ο αντίκτυπος στον ψυχισμό συνοδεύεται μοιραία από πολλές στρεβλώσεις, καθώς το σύστημα της πατριαρχίας ήταν ανέκαθεν σύμφυτο με ποικίλες μορφές βίας και πάσης φύσεως ανισότητες.
Σε αρκετές περιπτώσεις, ο θιασώτης είναι “ακρωτηριασμένος” από κάθε είδους συναίσθημα. Δυστοκία στην έκφραση τρυφερότητας, αδυναμίας, παντελής έλλειψη ενσυναίσθησης. Αυτό το αυταρχικό σύστημα, βουτηγμένο στην ανάγκη για επιβολή στις “αδύναμες”, “ανελεύθερες” και “άβουλες” γυναίκες, το οποίο καλλιεργείται ως μοτίβο από την εποχή των σπηλαίων, εδράζεται κυρίως στην κατ’ επίφαση “κατωτερότητα” του “αδύναμου” φύλου, μια πεποίθηση βαθιά ριζωμένη ήδη από τις εποχές όπου οι γυναίκες θεωρούνταν κτήματα. Του πατέρα και μετέπειτα του συζύγου.
Είτε ηθελημένα είτε αθέλητα, είτε συνειδητά είτε ασυνείδητα, μερίδα αντρών παραμένει εγκλωβισμένη στα στερεότυπα που καλλιεργήθηκαν με τυφλή υποταγή από γενιές και γενιές, από πατέρες και μανές.
Η πίεση συμμόρφωσης με τα κοινωνικά πρότυπα ώστε να γίνει κάποιος “πραγματικός άνδρας” ξεκινάει ήδη από τη στιγμή που γεννιέται στον μάταιο τούτο κόσμο. Έπειτα αρχίζει η “κατήχηση”: Τα αγόρια δεν κλαίνε, δε φοβούνται. Τους αρέσει το γαλάζιο, παίζουν με σπαθιά, μετέπειτα είναι ισχυροί οικονομικά, είναι οι “κουβαλητές”, αυτοί που φέρνουν τα περισσότερα στο τραπέζι. Α, και φυσικά θα κάνουν κάποια στιγμή τον γιο μην τυχόν και χαθεί το όνομα.
Τι γίνεται όμως όταν ένα αρσενικό εκεί έξω δεν πληροί τα χαρακτηριστικά αυτής της “ηγεμονικής αρρενωπότητας”; Είτε γιατί δεν μπορεί, είτε γιατί απλά δε θέλει; Είναι καταδικασμένο να ζει με μια εσωτερική ανομολόγητη αποδοχή κοινωνικής ήττας;
Αν και στις μέρες μας υποφώσκει αχτίδα ελπίδας, η πρόοδος που έχει συντελεστεί συνοδεύεται από ένα τρόπον τινά “παράδοξο”. Άνδρες και γυναίκες – κατά περιπτώσεις – φαίνεται σαν να “παλεύουν” (σε έναν κόσμο που οφείλει να μας χωράει όλους) ανάμεσα σε δύο πόλους: Την πατριαρχία και τον τοξικό φεμινισμό, ο οποίος ταυτίζεται με τον μισανδρισμό, που ισοπεδώνει τον βασικό σκοπό του φεμινιστικού κινήματος, αυτόν της ισότητας. Ο φεμινισμός δεν εκδικείται και δεν τιμωρεί. Διεκδικεί σεβασμό και ελευθερία.
Κλείνοντας, γιατί σήμερα το βάρυνα, η κοινωνία, ως γνωστόν, μας “φοράει” ρόλους προκειμένου να εξυπηρετούμε πιο εύκολα και αδιαμαρτύρητα τους σκοπούς της, όμως όσο εξακολουθούμε να αναζητούμε ταυτότητα μέσα στα στερεότυπα, τόσο θα τρέχουμε σαν τα χάμστερ στη ρόδα… Ας ξεκινήσουμε με το να κοιτάξουμε κατάματα το πρόβλημα.
Source link
