Που πήγαν οι ευρωπαϊκοί πόροι;

Κάνοντας μία αυτοψία στο οδικό δίκτυο της Κρήτης, πραγματικά απογοήτευσε με την εικόνα που αντικρίζεις. Γιατί δεν είναι μόνο ο “πολύπαθος” ΒΟΑΚ, αλλά και οι δρόμοι εντός του αστικού ιστού, που βλέπεις παντού λακκούβες, ελλιπή έως ανύπαρκτη διαγράμμιση στους δρόμους και σπασμένα πεζοδρόμια. Βέβαια, για να είμαστε ειλικρινείς, παρόμοια κατάσταση επικρατεί σε ολόκληρη τη χώρα, γιατί βλέπετε η ανευθυνότητα είναι παντού η ίδια, αφού μιλάμε για την ίδια ακριβώς νοοτροπία, μιας και το κράτος είναι ένα και διοικείται από τους ίδιους ανευθυνοϋπεύθυνους. 

Αναρωτιέσαι, λοιπόν, τι πρέπει να συμβεί επιτέλους, για να έχεις ως πολίτης και ως φορολογούμενος αυτονόητα πράγματα, τα οποία αφορούν την ποιότητα ζωής και φυσικά την ασφάλειά σου, η οποία βρίσκεται σε κίνδυνο ανά πάσα στιγμή και κυριολεκτικά δεν ξέρεις από πού θα σου έρθει το κακό… Το έχουμε πει πολλές φορές, είμαστε μία φτωχή χώρα με πάρα πολλά προβλήματα οικονομικής φύσεως, ωστόσο δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι τις τελευταίες δεκαετίες πέρασαν πολλά χρήματα, τα οποία, αν τα είχαμε διαχειριστεί σωστά, θα μπορούσαμε να απολαμβάνουμε όλα εκείνα τα αυτονόητα που σήμερα στερούμαστε. 

Δυστυχώς, τα έργα που έχει ανάγκη ο τόπος συναντούν πολλά σκαμπανεβάσματα μέχρι να προχωρήσουν, ειδικά στην Κρήτη, η οποία, ενώ συνεισφέρει καθοριστικά στο ΑΕΠ της χώρας, οι υποδομές της είναι κάκιστες και απαρχαιωμένες. Για τον ΒΟΑΚ, που κάθε χρόνο χάνουμε ένα ολόκληρο χωριό από τροχαία ατυχήματα στον πιο επικίνδυνο δρόμο της Ευρώπης, έχει γίνει αρκετή κουβέντα και απ’ ό,τι φαίνεται θα συνεχίσει να γίνεται, από τη στιγμή που τα έργα “λιμνάζουν”, ενώ εξακολουθούμε να μετράμε και άλλα θύματα. Όσο για τις πόλεις μας, παραμένουν σε “μαύρο χάλι”, χωρίς την παραμικρή βελτίωση, ενώ οι παρεμβάσεις που γίνονται κάθε τόσο αποτελούν “μπαλώματα”, πολλά από αυτά και εντελώς αποτυχημένα. 

Τι πήγε, λοιπόν, στραβά; Υπήρχε δυνατότητα τα πράγματα να ήταν εντελώς διαφορετικά; Από το 1981 μέχρι σήμερα, η Ελλάδα ως κράτος-μέλος της Ε.Ε. έχει απορροφήσει ένα μεγάλο μέρος κονδυλίων που δίνεται ως οικονομική στήριξη προς τα κράτη-μέλη. Περίπου 300 δισεκατομμύρια ευρώ δόθηκαν στη χώρα μας από τους ευρωπαϊκούς πόρους για την ενίσχυση του ΑΕΠ και φυσικά για έργα υποδομής. Εξαιρώ τα δάνεια, τα οποία επίσης ανέρχονται σε εξίσου θηριώδη ποσά. Πού πήγαν όλα αυτά τα χρήματα; Στις υποδομές της χώρας; Μα, αν πήγαιναν εκεί, σήμερα, εν έτει 2025, δε θα υπήρχαν δρόμοι- “καρμανιόλες” σαν τον ΒΟΑΚ, δε θα υπήρχαν τρένα που συγκρούονται εξαιτίας της έλλειψης του συστήματος τηλεδιοίκησης (για το οποίο η Ευρώπη μάς έδωσε ένα “σκασμό” λεφτά), δε θα είχαμε λεωφορεία που παίρνουν φωτιά στη μέση του δρόμου επειδή είναι ασυντήρητα, δε θα είχαμε σχολεία που ρημάζουν, δε θα είχαμε δρόμους με λακκούβες κ.ά. 

Γιατί, ενώ μπορούσαμε να ζούμε καλύτερα, δεν αρπάξαμε την ευκαιρία; Γιατί πολύ απλά τα χρήματα της Ευρώπης, σε μεγάλο μέρος τους, “φαγώθηκαν”, σπαταλήθηκαν, εξανεμίστηκαν. Αυτό το “μπάχαλο” κάποια στιγμή πρέπει να αλλάξει και επειδή μόνοι μας δεν μπορούμε να το κάνουμε, γιατί η διαφθορά στην Ελλάδα καλά κρατεί, ας έρθουν οι Ευρωπαίοι να το κάνουν για εμάς. 

Ο μόνος τρόπος για να διατίθενται με σωστό τρόπο τα κονδύλια στην Ελλάδα και να πηγαίνουν στους πολίτες και στις ανάγκες τους είναι να υπάρξει ένα αυστηρό σύστημα ελέγχου προς όλους εκείνους που διαχειρίζονται ευρωπαϊκούς πόρους, υπουργούς, διοικητές οργανισμών, στελέχη της Τοπικής Αυτοδιοίκησης κ.λπ. Όλοι αυτοί πρέπει να λογοδοτούν στα ευρωπαϊκά όργανα για τα κονδύλια που διαχειρίζονται και να δίνουν ακριβή αναφορά για το πού κατευθύνονται τα χρήματα και για ποιο σκοπό. 

Έτσι θα μπορούσε να μπει “μαχαίρι” στην έλλειψη διαφάνειας και να δούμε επιτέλους τα χρήματα να πηγαίνουν σε… “καλή μεριά”. Στην Ελλάδα, όπου ανθεί η “λαμογιά”, μόνο με εντιμότητα και οργάνωση, την οποία επαναλαμβάνω αποκλείεται να φέρουν εκείνοι που για πολλά χρόνια ζούσαν και εξακολουθούν να ζουν παρασιτικά στις πλάτες μας, θα κατορθώσουμε να εξασφαλίσουμε αυτονόητα αγαθά, που στερούμαστε, ενώ κανονικά δε θα έπρεπε, γιατί υπήρχαν τα μέσα ώστε να είναι απτή πραγματικότητα επ’ ωφελεία του κοινωνικού συνόλου. Έως τότε θα αναρωτιόμαστε: Πόσα θύματα πρέπει να θρηνήσουμε ακόμα για να γίνει ένας δρόμος, πόσα χρήματα και μίζες πρέπει να “φαγωθούν” ακόμα μέχρι να φτάσουμε στην πηγή για να πιούμε νερό;