Σκοπός των ΚΕΔΑΣΥ είναι η υποστήριξη των μαθητών με ειδικές εκπαιδευτικές ανάγκες
Η Μαρία Πετράκη, προϊσταμένη στο Κέντρο Διεπιστημονικής Αξιολόγησης, Συμβουλευτικής και Υποστήριξης Ρεθύμνου, μίλησε στο neakriti.gr και την Αλκυόνη Χριστοδουλάκη για τη λειτουργία της δομής, το έργο που εδώ και χρόνια προσφέρουν όσοι εμπλέκονται, καθώς και τις δυσκολίες που αντιμετωπίζουν.
* Πείτε μας δυο λόγια για τη λειτουργία του Κέντρου, αναφορικά με τις αρμοδιότητες που έχει και τους μαθητές που υποστηρίζει.
«Το ΚΕΔΑΣΥ υπάρχει αρκετά χρόνια. Έχουμε πλέον περισσότερες αρμοδιότητες διότι, εκτός από τη διάγνωση και αξιολόγηση μαθητών για μαθησιακές ανάγκες, έχουμε και το κομμάτι της συμβουλευτικής και υποστήριξης όχι μόνο των μαθητών, αλλά και εκπαιδευτικών και σχολικών μονάδων για ό,τι θέμα προκύψει.
Ουσιαστικά εδώ γίνονται αιτήσεις από τους γονείς μέσω των σχολείων, προκειμένου να εξετάσουμε τα παιδιά, να δούμε εάν έχουν κάποια μαθησιακή δυσκολία, αν έχουν ανάγκη για κάποια διαφορετική πλαισίωση, δηλαδή να παρακολουθούνται από το τμήμα ένταξης, να πάρουν παράλληλη, ανάλογα από τη δυσκολία που αντιμετωπίζουν.
Ακολούθως, παρακολουθούμε κάποια περιστατικά και στο σχολείο, κάποιους δηλαδή μαθητές που ξέρουμε ότι πρέπει να τους εξετάσουμε και στο σχολείο, πώς τους βοηθάνε στα εκπαιδευτικά πλαίσια, κάνουμε συμβουλευτική και στους γονείς, πώς τους διαχειρίζονται, γενικά κάνουμε τα πάντα. Πάντα πρέπει να υπάρχει αίτηση του γονέα για να δούμε ένα παιδί. Στα σχολεία, όχι σε όλα αλλά στα περισσότερα, υπάρχουν Επιτροπές Διεπιστημονικής Υποστήριξης, με ψυχολόγο, κοινωνικό λειτουργό και ειδικό παιδαγωγό, που κάνουν μια πρώτη παρέμβαση. Βλέπουν για ένα τρίμηνο κάποια παιδιά και αξιολογούν».
* Πόσα παιδιά παρακολουθούνται στο ΚΕΔΑΣΥ Ρεθύμνου και ποιες είναι οι πιο συχνές διαταραχές στις οποίες καλείστε να συνδράμετε;
«Παρακολουθούμε περίπου 1.500 παιδιά τον χρόνο. Φέτος είμαστε σε μια πολύ καλή συγκυρία, είμαστε από τα ελάχιστα ΚΕΔΑΣΥ στην Ελλάδα που δεν έχουμε αναμονή. Είμαστε 8 διεπιστημονικές ομάδες, παρακολουθούμε από την προσχολική ηλικία μέχρι τέλος λυκείου. Τα περισσότερα περιστατικά αφορούν μαθητές που έχουν ΔΕΠΥ, πάρα πολλά παιδιά που ανήκουν στο φάσμα του αυτισμού, αλλά και πάρα πολλούς με μαθησιακές δυσκολίες, είτε ειδικές, είτε γενικότερες.
Όλο και περισσότερα παιδιά επισκέπτονται τα ΚΕΔΑΣΥ μετά την πανδημία
Έχουμε και πάρα πολλές συμπεριφορικές δυσκολίες. Αυτό που μας προβληματίζει είναι ότι, μετά την πανδημία, έχουμε αύξηση στα συμπεριφορικά προβλήματα και στα συναισθηματικά και ψυχολογικά προβλήματα των παιδιών. Είναι μια αυξανόμενη τάση, που τη βλέπουμε μέσα από τα σχολεία που μας ζητάνε παρέμβαση, είτε γιατί υπάρχουν ζητήματα σχολικού εκφοβισμού, είτε γιατί έχουμε πολλά παιδιά με συναισθηματικού τύπου δυσκολίες.
Νομίζω η πανδημία έχει αφήσει ένα πολύ αρνητικό στίγμα στους μαθητές. Αυτή τη στιγμή στο αρχείο της υπηρεσίας υπάρχουν περίπου 7.000 φάκελοι. Δε σημαίνει ότι έχουμε δει μόνο 7.000 περιπτώσεις. Υπάρχουν παιδιά που τα βλέπουμε κάθε 3ετία, 2ετία, οπότε έχουμε φτάσει σε έναν υψηλό αριθμό. Πέρα από αυτό, είναι και παιδιά που καλούμαστε να δούμε σε επίπεδο τάξης, να υποστηρίξουμε».
* Τα τελευταία χρόνια έχει παρατηρηθεί μια αυξητική πορεία στον αριθμό των παιδιών που φτάνουν στο κέντρο. Πώς αποτυπώνεται αυτή η αύξηση σε ποσοστά και τι θεωρείτε πως ευθύνεται γι’ αυτήν την καμπύλη;
«Σίγουρα η αύξηση μπορεί να αποδοθεί σε ένα 5% με 7% κάθε χρόνο, πολύ πρόχειρα. Δεν κοιτάζουμε τόσο τα στατιστικά, δεν αντιμετωπίζουμε τα παιδιά ως αριθμούς, αλλά το κάθε παιδί ως προσωπικότητα, ως μια οντότητα που χρειάζεται βοήθεια, κι έτσι είναι πρόχειρο να δώσω αριθμούς. Κρατάμε το 1.500 παιδιά τον χρόνο, που αυτή τη στιγμή – και είναι πολύ σημαντικό – έχουμε καταφέρει να βλέπουμε μέσα στον μήνα τις αιτήσεις που γίνονται.
Στο Ρέθυμνο έχουμε πολλές δυσκολίες, και μην ξεχνάμε ότι έχουμε και τα σχολεία κυρίως στην επαρχία, όπου εκεί, λόγω και των περιβαλλοντικών συνθηκών, υπάρχει κίνδυνος μαθητικής διαρροής, άρα πρέπει να στρίψουμε περισσότερο σε αυτά τα σχολεία, οπότε έχουμε αυξημένες ανάγκες και εκεί.
Νομίζω η αύξηση που παρατηρείται, επειδή κάθε χρόνο βλέπουμε όντως μια αυξανόμενη τάση, οφείλεται στο γεγονός ότι είναι πιο ευαισθητοποιημένοι και πιο υποψιασμένοι και οι γονείς και οι εκπαιδευτικοί. Πλέον το ΚΕΔΑΣΥ το γνωρίζουν όλοι, έρχονται με μεγαλύτερη ευκολία για να αξιολογήσουμε τα παιδιά τους και από την άλλη πλευρά υπάρχουν και πολλά νεότερα διαγνωστικά μέσα, τα οποία μπορούν πρώιμα – και αυτό είναι το ζητούμενο, να γίνεται πρώιμη παρέμβαση – να εντοπίσουν μαθησιακές ή άλλες δυσκολίες».
* Βάσει της εμπειρίας σας, νομίζετε πως το στίγμα που στο παρελθόν ακολουθούσε τις όποιες μαθησιακές διαταραχές, και συχνά προκαλούσε μια άρνηση στους γονείς, έχει αρχίσει να φθίνει;
«Όταν βλέπουμε ότι το παιδί δυσκολεύεται στο σχολείο, η λύση είναι να έρθουν στο ΚΕΔΑΣΥ. Πρέπει να κατανοήσουμε ότι είναι πολύ δύσκολο σε κάθε οικογένεια όταν ένα παιδί αντιμετωπίζει σοβαρά προβλήματα μάθησης, όταν υπάρχει μια ΔΕΠΥ η οποία δεν έχει διαγνωστεί, ώστε να ξέρει ο γονιός τι ακριβώς συμβαίνει στο παιδί του και πώς μπορεί να το βοηθήσει, είτε ένα παιδί που βρίσκεται στο φάσμα.
Αυτό που εξελίσσεται θετικά τα τελευταία χρόνια είναι ότι οι γονείς μιλούν με τους συμβούλους ψυχικής υγείας, είτε με τον παιδοψυχίατρο που θα δει το παιδί, είτε με τον ψυχολόγο που εμείς προτείνουμε ότι θα πρέπει να παρακολουθηθεί, είτε και με τις δικές μας ομάδες, που αποτελούνται από κοινωνικό λειτουργό, ψυχολόγο και ειδικό παιδαγωγό και τους απλοποιούμε όλο αυτό και προσπαθούμε να τους υποστηρίξουμε και να δώσουμε και συγκεκριμένες προτάσεις στο σχολείο για να τους υποστηρίξει.
Οπότε, βλέποντας αυτήν την παρέμβαση, νιώθουν κι εκείνοι καλύτερα και νομίζω ότι και αυτός είναι ο ρόλος μας: Να βοηθήσουμε τους γονείς να συνειδητοποιήσουν ότι μπορούν να βοηθηθούν τα παιδιά τους και να τους κατανοήσουμε. Δεν είναι πάντα εύκολο, σίγουρα θα υπάρξουν και γονείς που μπορεί να μην αποδεχτούν με την πρώτη τη δυσκολία του παιδιού, όμως το βλέπουν στην πορεία, οπότε θα αναγκαστούν να το αποδεχτούν κι εμείς θα τους βοηθήσουμε σε αυτό».
* Ποια είναι η μεγαλύτερη πρόκληση που αντιμετωπίζετε στη δομή;
«Η μεγαλύτερη πρόκληση είναι να μην έχουμε καθυστερήσεις, αυτό είναι πάντα το μεγαλύτερο άγχος μου, το να μπορούμε μέσα στη χρονιά να καλύπτουμε τις αιτήσεις, ώστε τα παιδιά πολύ έγκαιρα να έχουν τη δυνατότητα να ενταχθούν όπως χρειάζεται. Η μεγαλύτερη πρόκληση είναι να καταφέρουμε να βοηθήσουμε στη συμπερίληψη, όλα αυτά τα παιδιά να βρεθούν στο σχολικό πλαίσιο και να νιώθουν ευτυχισμένα, ασφαλή και ότι υπάρχουν δομές που μπορούν να βοηθήσουν, ο στόχος είναι αυτός. Επίσης, να εξυπηρετούνται όλα τα παιδιά και οι γονείς και να κατανοούν ότι εμείς προσπαθούμε ως υπηρεσία να αλλάζουμε λίγο όλο αυτόν τον σχολικό χάρτη, αυτό το μαθησιακό κομμάτι».
* Η γενικότερη υποστελέχωση του ΕΣΥ, και ειδικότερα το γεγονός ότι στο Ρέθυμνο υπάρχει μόνο μια δημόσια παιδοψυχίατρος, δυσκολεύει το έργο σας; Και πώς το διαχειρίζονται οι γονείς, τους οποίους παραπέμπετε σε ειδικό;
«Φυσικά και μας δυσκολεύει, χρειαζόμαστε κι άλλους παιδοψυχιάτρους, εννοείται αυτό. Γενικά, επειδή περνάνε πολλά από εδώ, φαίνεται ότι υπάρχει μια δυσκαμψία στο ελληνικό Δημόσιο. Έχουμε πάρα πολλά εισαγγελικά, υπάρχουν ζητήματα που πρέπει να ανοίξει μια ασπίδα προστασίας για τις οικογένειες. Οι θεσμοί λειτουργούν καλά, όμως οι ανάγκες είναι τόσο πολλές, που πρέπει όλες οι υπηρεσίες να στελεχωθούν και να προχωρήσουν.
Σίγουρα το πρώτο κομμάτι είναι η παιδοψυχίατρος και ακολούθως να στελεχωθούν όλες οι υπηρεσίες που αφορούν τις κοινωνικές δομές, ώστε να μπορέσουμε κι εμείς, όταν στέλνουμε γονείς ή παιδιά για υποστήριξη, να μην περιμένουν μήνες, γιατί αυτά τα πράγματα δεν περιμένουν μήνες. Πολλοί απευθύνονται σε ιδιώτες, ας μην ξεχνάμε όμως ότι πρόκειται για ένα μεγάλο οικονομικό θέμα, άλλο κόστος, σαφώς οι γονείς που μπορούν απευθύνονται σε ιδιώτες, όμως υπάρχουν ακόμα γονείς που περιμένουν να περάσουν από τον δημόσιο φορέα».
«Δεν πρέπει να φοβούνται οι γονείς»
* Υπάρχει κάποιο μήνυμα που θα θέλατε να στείλετε στους γονείς παιδιών που βρίσκονται αντιμέτωπα με κάποια μαθησιακή δυσκολία;
«Να μη φοβούνται να έρθουν στο ΚΕΔΑΣΥ, να είναι ανοιχτοί στη συνεργασία και να ακολουθούν και τις δικές μας επισημάνσεις. Δηλαδή, όταν ζητάμε να το δει παιδοψυχίατρος για να διαγνώσει, να είναι ανοιχτοί και να το κάνουν, να μη φοβούνται, διότι είναι αυτοί που θα καθοδηγήσουν το παιδί και θα το φτάσουν εκεί που πρέπει. Παράλληλα, να είναι ανοιχτοί και όταν τους προτείνουμε ειδικά πλαίσια, παραδείγματος χάριν, ένα παιδί το οποίο πρέπει να πάει σε ένα ειδικό πλαίσιο, ειδικό νηπιαγωγείο, δημοτικό, ΕΕΕΕΚ. Θα πρέπει να κατανοήσουν ότι για να προτείνουμε να πάει εκεί, σημαίνει ότι εκεί υπάρχουν οι κατάλληλοι άνθρωποι για να το βοηθήσουν και να μπορέσει να προχωρήσει. Σε αυτό το κομμάτι υπάρχει ακόμα μια δυσκολία στο να το αποδεχτούν οι γονείς».
Source link
