Πολιτικό σύστημα σε αποδρομή | Neakriti

Η μεγάλη κρίση στην οποία βρίσκεται όχι μόνο το πολιτικό σύστημα της χώρας, αλλά γενικά η όλη δομή των θεσμών εξουσίας στην Ελλάδα, παρουσιάζεται ανάγλυφα μέσα από τα αποτελέσματα των τελευταίων δημοσκοπήσεων. Ιδιαίτερα η δημοσκόπηση της MRB με τις πολύ ενδιαφέρουσες ερωτήσεις της (και τις ακόμη πιο ενδιαφέρουσες απαντήσεις σε αυτές) παρουσιάζει μια χώρα όχι απλώς σε κρίση, αλλά σε ολοκληρωτική αποδρομή. 

Με ένα πολιτικό σύστημα που έχει πέσει… συνολικά στο πηγάδι της ανυποληψίας και με τη Δικαιοσύνη να καταρρίπτει κάθε ρεκόρ αρνητικών απόψεων από τους πολίτες. Ακόμη κι όσοι δεν έδωσαν σημασία σε 1,5 εκατομμύριο ανθρώπους που βγήκαν στους δρόμους στις 28 Φεβρουαρίου, ακόμη κι όσοι δεν παρακολούθησαν την τραγική παράσταση που στήθηκε με αφορμή την πρόταση δυσπιστίας, θα καταλάβουν πλέον ότι εδώ υπάρχει σοβαρότατο πρόβλημα. Καταστροφικό. 
Ας ξεκινήσουμε από τα πολιτικά. 

Οι τυφλοί και οι… πιο τυφλοί 

Η κατάσταση όσον αφορά στην εικόνα που δίνουν δημοσκοπικά τα κόμματα μπορεί να θυμίζει τη φράση “στους τυφλούς βασιλεύει ο μονόφθαλμος”, αλλά μάλλον πρόκειται για κάτι ακόμη χειρότερο: στους… πιο τυφλούς κυριαρχούν οι απλώς τυφλοί. Η Νέα Δημοκρατία παραμένει πρώτη, μακράν του δεύτερου κόμματος (πάντα με διψήφια διαφορά), αλλά η πορεία της είναι φθίνουσα και ήδη “γράφει” στα αποτελέσματα με αναγωγή (τα οποία είναι πάντα εξόχως προβληματικά, συνήθως πρέπει να βγάζουμε συμπεράσματα από την πρόθεση ψήφου) ένα 26%, δυόμισι μονάδες κάτω από το αποτέλεσμα των ευρωεκλογών. Προ αναγωγής, είναι δύο μονάδες πάνω από το όριο του 20%! 

Ο “καταλληλότερος” Κυριάκος Μητσοτάκης πλέον θεωρείται κατάλληλος ως πρωθυπουργός μόλις από το 20,8% των Ελλήνων, ποσοστό πολύ χαμηλότερο κι απ’ αυτό που καταγράφει το κόμμα του. Όλα τα κόμματα της Κεντροαριστεράς μαζί, ακόμη και αν συμπεριλάβουμε την Πλεύση Ελευθερίας (κάτι που είναι εξόχως προβληματικό) δεν προσεγγίζουν καν το 40% και αυτό στα αποτελέσματα με αναγωγή – στην πρόθεση ψήφου, το ΠΑΣΟΚ που μερικούς μήνες πριν “φλέρταρε” με το 20%, γράφει μόλις 12,5%, 15% με αναγωγή. Εξαιρετικά φτωχά νούμερα, που δεν προϊδεάζουν για καμία “έφοδο στα χειμερινά ανάκτορα”. Ο ΣΥΡΙΖΑ ακόμη να συνέλθει από τη λαίλαπα Κασσελάκη, και παραμένει στα μονοψήφια, κάτω όχι μόνο από ΠΑΣΟΚ, ΚΚΕ, Ελληνική Λύση, αλλά και την Πλεύση Ελευθερίας, που έλαβε ένα γερό “μπουστάρισμα” τις τελευταίες ημέρες (και στις δημοσκοπήσεις των επόμενων ημερών θα παγιώσει αυτά τα κέρδη). Τρίτο κόμμα πλέον η Ζωή Κωνσταντοπούλου, με ένα καθαρά προσωποπαγές κόμμα, στηριζόμενο αποκλειστικά στη “θυελλώδη” προσωπικότητα της αρχηγού του. 

Τα πιο “περίεργα” μηνύματα αφορούν στις μετακινήσεις ψηφοφόρων. Βλέπουμε ψηφοφόρους της Ν.Δ. να πηγαίνουν στην Κωνσταντοπούλου, βλέπουμε ψηφοφόρους του ΣΥΡΙΖΑ να πηγαίνουν στον… Βελόπουλο, βλέπουμε το 1/3 και πλέον των ψηφοφόρων του ΠΑΣΟΚ να… διαφωνούν με την πρόταση μομφής! Η έκφραση “ό,τι να ’ναι” είναι λίγη για να περιγράψει αυτό που γίνεται στο πολιτικό μας σύστημα. 

Δεν εμπιστεύονται… τίποτε 

Κάποτε, πριν από πολλά-πολλά χρόνια, οι Έλληνες δυσπιστούσαν απέναντι στους πολιτικούς και τους δημοσιογράφους, αλλά εμπιστεύονταν τη Δικαιοσύνη. Πράγμα σαφώς παρήγορο και ενθαρρυντικό, ε; Ε, αυτό… κάποτε. Σήμερα, μόλις το 23% των Ελλήνων θεωρεί ότι η Δικαιοσύνη «κάνει ό,τι μπορεί» για να ριχθεί «άπλετο φως» στην τραγωδία των Τεμπών! Δηλαδή οι 3 στους 4 Έλληνες θεωρούν ότι η Δικαιοσύνη δεν κάνει τη δουλειά της για τα Τέμπη. 

Επίσης, είναι η πρώτη φορά στην ιστορία της χώρας που το 44% των Ελλήνων (έστω, δημοσκοπικά) κρίνουν ότι η απονομή δικαιοσύνης και το κράτος δικαίου είναι το σοβαρότερο πρόβλημα της χώρας! Μάλιστα, για πρώτη φορά “κοντράρει” στα ίσα την ακρίβεια, που με βραχεία κεφαλή αναδεικνύεται το σοβαρότερο πρόβλημα σήμερα (46%). 

Μια χώρα στην οποία και οι τρεις “επίσημες” εξουσίες (νομοθετική, εκτελεστική, δικαστική) έχουν απαξιωθεί πλήρως στα μάτια των πολιτών και τις θεωρούν ανυπόληπτες (όπως και την “ανεπίσημη” τέταρτη εξουσία, τον Τύπο, άλλωστε – για να λέμε και τα δικά μας) είναι μια χώρα που βρίσκεται σε βαθύτατη κρίση. 

Η Δημοκρατία σε κρίση 

Και όλα αυτά ήταν “φυσιολογικά” στην εποχή των μνημονίων, όταν γινόταν μια συνειδητή προσπάθεια φτωχοποίησης των εργαζόμενων τάξεων της χώρας. Αλλά σε εποχή “κανονικότητας”, στην οποία υποτίθεται ότι βρισκόμαστε από το 2019, είναι σοβαρή παρέκκλιση να υπάρχει τέτοια κολοσσιαία κρίση αξιών. 
Βεβαίως θα αντιλέγει κάποιος ότι στην πραγματικότητα η “εποχή των μνημονίων” συνεχίζεται, αφού η κυβέρνηση κάθε μέρα φέρνει για ψήφιση και νέους νόμους που θυμίζουν εποχή μνημονίων και δεν έχει καταργήσει ούτε ένα από τα ρυπαρά νομοθετήματα που εξευτέλισαν τους κατοίκους της χώρας μετά το 2010. Και βεβαίως θα έχει δίκιο. Όμως αυτή η κρίση αξιών δεν έχει να κάνει μόνο με την υλική βάση, την οικονομία, αλλά με όλο το εποικοδόμημα της ελληνικής Δημοκρατίας, η οποία νοσεί βαθύτατα και δε δείχνει πιθανότητες να ανανήψει σύντομα.