Ένα «στην υγειά μας», πέντε “κούπες” και ένα «για το καλό, μωρέ» έχουν κλείσει εκατομμύρια σπίτια
Άνθρωποι από κάθε μεριά της χώρας έχουν θρηνήσει για ένα παιδί, ένα εγγόνι, ένα ανίψι, έναν φίλο, έναν συνεργάτη ή έναν απλό γνωστό. Υπάρχει και η άλλη πλευρά. Ο θρήνος του θύτη. Εκείνος που “παρασύρθηκε” απ’ τα εβίβα και πήρε στο διάβα του μια αθώα ψυχή, που μπορεί και να απεχθανόταν το αλκοόλ.
Μόνο λίγες δεν είναι οι ιστορίες, που έχουν αποδείξει ότι το θύμα ενός δυστυχήματος είχε μια υγιεινή ζωή, δεν έπινε, δεν κάπνιζε, δε μεθούσε με τις επίγειες “αμαρτίες” και απλά μια νύχτα περίμενε στο λάθος φανάρι. Εκεί είδε απ’ τον καθρέφτη του οχήματός του τον πίσω του να πηγαίνει χωρίς φρένα και ίσως αυτή να είναι η τελευταία του ανάμνηση στον πλανήτη. Πάντα χωρίς να φέρει ουδεμία ευθύνη, γιατί απλά βρισκόταν εκεί κατά λάθος.
Πάντα η “κακιά η στιγμή”…
Κατά λάθος θα πει και ο “από πίσω του” ότι έγινε το τροχαίο. Κατά λάθος θα προσπαθήσει να πείσει τον εαυτό του ότι μέθυσε. Κατά λάθος θα ισχυριστεί είτε στην οικογένειά του είτε σε μια δικαστική αίθουσα ότι παρασύρθηκε από την παρέα ή από ένα φλερτ στο απέναντι τραπέζι και κόντεψε να σπάσει το αλκοολόμετρο, όταν του έγινε ο έλεγχος, σε έναν δρόμο που ο ίδιος ισχυριζόταν με πάθος στην παρέα του νωρίτερα ότι δεν υπήρχε περίπτωση να συναντήσει αστυνομικό μπλόκο. Μάλλον αυτός είναι και ο μόνος στόχος της αλκοολικής διασκέδασης.
Πιες όσο θες, οδήγα και ας μην αισθάνεσαι τα πετάλια στα πόδια σου, αρκεί να μην συναντήσεις Αστυνομία.
Πόσες φορές άραγε έχουμε ακούσει τη φράση «έλα μωρέ, θα πάμε απ’ τα στενά» και στα στενά μπορεί να μη βρίσκουμε τον αστυνομικό της περιοχής, αλλά το τροχαίο, όταν μας συνεπαίρνει ο γλυκόπικρος ύπνος της μέθης στο τιμόνι και η ρόδα μας βρίσκει τη ρόδα του παρκαρισμένου οχήματος και σε ένα δευτερόλεπτο έχουμε βρεθεί με το κεφάλι στην οροφή. Πάντα κατά λάθος. Πάντα η κακιά η στιγμή.
Πάντα η κακιά η ρόδα, ένα κακό πεζοδρόμιο και μια λακκούβα που προσπαθήσαμε να αποφύγουμε, αλλά πέσαμε στον τύπο με το σταθμευμένο μηχανάκι στη γωνία. Εκείνος ο τύπος σταμάτησε για δευτερόλεπτα ώστε να αποχαιρετήσει τον φίλο του, λέγοντάς του γεμάτος σιγουριά «τα λέμε αύριο», έχοντας ήδη κάνει σχέδια για μια επόμενη γεμάτη μέρα. Δε γέλασε σίγουρα ο Θεός για τα σχέδια, ίσως γέλαγε ο μπάρμαν νωρίτερα που έβλεπε τα ποτήρια και τον λογαριασμό να γεμίζουν, αλλά τι φταίει και εκείνος… έκανε τη δουλειά του. Το αύριο δεν ήρθε, το χθες δεν υπήρξε ποτέ και ένα άδειο πλέον ποτήρι αναζητά τα χείλη μας, κατά λάθος.
Δεν κάνει διακρίσεις
Πόσοι γάμοι έφεραν κηδείες και πόσα γέλια έφεραν κλάματα. Διάσημοι, άσημοι, άντρες, γυναίκες, παιδιά, πλούσιοι, φτωχοί, της “μέρας” ή της “νύχτας”, όλοι μα όλοι υπήρξαν θύτες ή θύματα.
Όπως και ο θάνατος, έτσι και το αλκοόλ δεν κάνει διακρίσεις στο πότε θα σε παρασύρει στη θολή αγκαλιά του. Ένα σφηνάκι από έναν “ξεχασμένο” φίλο του παρελθόντος, μια κούπα γιατί γλέντι χωρίς “κούπες” είναι Πάσχα χωρίς αρνί και να σου, οι “πεθαμένες καλησπέρες” να χαιρετίζουν την οικογένεια και τους φίλους σου το άλλο πρωινό.
Πάντα κατά λάθος, πάντα κάτι, πάντα κάποιος και ποτέ μα ποτέ εμείς… Αξίζει τελικά ένα παραπάνω ποτό; Ναι… αρκεί να μείνει στο ποτήρι και απλά να ευχηθούμε «και του χρόνου με υγεία». Τότε ίσως την έχουμε.
Source link
