Μπορεί η Ρώμη να βασιστεί ακόμα στη Generali και την UniCredit σε περίπτωση κρίσης, αν αυτές γίνουν πλήρως «ευρωπαϊκές»;
Η ιταλική κυβέρνηση ανησυχεί ότι οι συμφωνίες συγχωνεύσεων από ορισμένες από τις μεγαλύτερες χρηματοοικονομικές ομάδες της χώρας θα αποδυναμώσουν την ικανότητά της να κινητοποιεί πατριωτικές επενδύσεις σε περιόδους κρίσης.
Η UniCredit, η δεύτερη μεγαλύτερη τράπεζα της Ιταλίας, με έδρα το Μιλάνο, και η Generali, η μεγαλύτερη ασφαλιστική της χώρας, με έδρα την Τεργέστη, εξετάζουν διασυνοριακές συμμαχίες που απειλούν να αποδυναμώσουν την ιταλική τους ταυτότητα.
Για ορισμένους πολιτικούς αξιωματούχους, που εξακολουθούν να στοιχειώνονται από τις μνήμες της κρίσης της Ευρωζώνης το 2011-2012 και βλέπουν τέσσερα χρόνια οικονομικής αστάθειας να πλησιάζουν με την επιστροφή του Ντόναλντ Τραμπ στον Λευκό Οίκο, αυτή η εξέλιξη είναι ιδιαίτερα ανησυχητική.
Με εθνικό χρέος άνω των 3 τρισεκατομμυρίων ευρώ (137% του ΑΕΠ), η ιταλική κυβέρνηση γνωρίζει ότι χρειάζεται μια σταθερή και αξιόπιστη βάση επενδυτών.
Οι ανησυχίες της Ρώμης για τη στήριξη των επενδυτών
Σύμφωνα με την Κεντρική Τράπεζα της Ιταλίας, πάνω από το 30% του ιταλικού δημόσιου χρέους ανήκει πλέον σε ξένους επενδυτές, οι οποίοι είναι γενικά πιο ευμετάβλητοι. Αυτό έχει ως αποτέλεσμα, η Ρώμη να νιώθει ότι έχει λιγότερο έλεγχο πάνω στους επενδυτές της.
Ο αναλυτής της Morningstar, Χαβιέρ Ρουϊγιέ, σχολίασε ότι είναι «λογικό» η Ιταλία να επιδιώκει μια πιο «ποικιλόμορφη» επενδυτική βάση στο σημερινό περιβάλλον.
Ωστόσο, σύμφωνα με δύο πρόσωπα που γνωρίζουν τη σκέψη της κυβέρνησης, οι πολιτικοί έχουν μια παραδοσιακή, αν και εσφαλμένη, πεποίθηση ότι οι ντόπιες εταιρείες είναι πιο αξιόπιστες επειδή αγοράζουν ιταλικά κρατικά ομόλογα για «πατριωτικούς» λόγους.
Ένα από τα άτομα αυτά υποστήριξε ότι οι ιταλικές τράπεζες και ασφαλιστικές, όπως και οι ξένες ανταγωνίστριές τους, αγοράζουν ιταλικά ομόλογα λόγω της εξαιρετικής αναλογίας ρίσκου-απόδοσης – όχι επειδή θέλουν να ευχαριστήσουν την κυβέρνηση.
«Η διατήρηση του χρέους μας σε εγχώρια χέρια είναι στόχος, ώστε οι πληρωμές τόκων να παραμένουν στην ιταλική οικονομία», δήλωσε ένας Ιταλός βουλευτής. «Δεν λέμε ότι οι χρηματοοικονομικοί θεσμοί πρέπει να κάνουν ό,τι τους ζητά η κυβέρνηση, αλλά υπήρχε πάντα μια σαφής εγχώρια προτίμηση στις ιταλικές επενδυτικές εταιρείες».
Η Ιταλία πρέπει να πουλήσει 350 δισ. ευρώ σε ομόλογα
Το Υπουργείο Οικονομίας και Οικονομικών της Ιταλίας χρειάζεται κάθε δυνατή στήριξη φέτος. Σκοπεύει να πουλήσει έως και 350 δισεκατομμύρια ευρώ σε ομόλογα – σχεδόν 1 δισεκατομμύριο ευρώ την ημέρα – για να χρηματοδοτήσει τον προϋπολογισμό του 2025 και να αναχρηματοδοτήσει παλαιότερα ομόλογα που λήγουν.
Σύμφωνα με την Barclays, σε αυτά περιλαμβάνονται 73 δισεκατομμύρια ευρώ που κατέχει η Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα, η οποία περιορίζει σταδιακά τις αγορές ομολόγων της μετά από μια δεκαετία ποσοτικής χαλάρωσης.
Την ίδια στιγμή, το κλίμα στις αγορές ευρωπαϊκού χρέους επιδεινώνεται. Τα αυξανόμενα επιτόκια στις ΗΠΑ και οι ανησυχίες για τον πληθωρισμό στη δεύτερη θητεία του Τραμπ αυξάνουν το κόστος δανεισμού της Ιταλίας.
Τους τελευταίους έξι εβδομάδες, το κόστος δανεισμού της Ιταλίας έχει αυξηθεί κατά 0,6 ποσοστιαίες μονάδες, φτάνοντας πάνω από 3,8%.
Η κύρια ανησυχία της κυβέρνησης αφορά τη συγχώνευση ύψους 2 τρισεκατομμυρίων ευρώ μεταξύ της Generali και του γαλλικού χρηματοοικονομικού ομίλου Natixis.
Ορισμένοι αξιωματούχοι φοβούνται ότι η Generali, που ήταν ιστορικά ένας από τους μεγαλύτερους κατόχους ιταλικών κρατικών ομολόγων, θα χάσει τη δέσμευσή της στην Ιταλία αν γίνει μέρος ενός γαλλοκρατούμενου ομίλου.
Παρόμοιες ανησυχίες περιβάλλουν τη UniCredit, η οποία εξετάζει συγχώνευση με την Commerzbank, τη δεύτερη μεγαλύτερη τράπεζα της Γερμανίας.
Η κίνηση αυτή προκάλεσε αντιδράσεις όχι μόνο στη Ρώμη, αλλά και στο Βερολίνο.
Ιταλογαλλικές εντάσεις: «Η υποκρισία της Γερμανίας»
Η κυβέρνηση της Ιταλίας βλέπει αυτές τις εξελίξεις ως μέρος ενός ευρύτερου μοτίβου, όπου οι ξένες εταιρείες αποκτούν ιταλικές επιχειρήσεις, αλλά το αντίστροφο σπάνια συμβαίνει.
Για πολλούς Ιταλούς αξιωματούχους, η υπεράσπιση της Commerzbank από το Βερολίνο φαίνεται υποκριτική, δεδομένου ότι πρόσφατα η Lufthansa εξαγόρασε την ιταλική ITA Airways.
Η συμφωνία της Generali με τους Γάλλους έχει επίσης αναζωπυρώσει φόβους οικονομικού ιμπεριαλισμού από το Παρίσι.
Ορισμένες από τις μεγαλύτερες ιταλικές τράπεζες, όπως η Banca Nazionale del Lavoro, εξαγοράστηκαν από γαλλικές εταιρείες (BNP Paribas, Crédit Agricole). Αντίθετα, οι ιταλικές επιχειρήσεις δυσκολεύονται να εξαγοράσουν γαλλικές εταιρείες, όπως φάνηκε από την αποτυχημένη συγχώνευση των Fincantieri με τη γαλλική Chantiers de l’Atlantique.
Μελόνι: «Η Ιταλία πρέπει να εξαγοράζει, όχι μόνο να πωλεί»
Η Ιταλίδα πρωθυπουργός Τζόρτζια Μελόνι έχει επικρίνει πολλές από αυτές τις συμφωνίες, παρουσιάζοντάς τες ως «ξένες αρπαγές» ιταλικών περιουσιακών στοιχείων.
Τελικά, όπως σχολίασε ο γεωπολιτικός αναλυτής Αλεσάντρο Αρέσου, «ο φόβος της Ρώμης για τη Generali δεν είναι αδικαιολόγητος».
«Η εμπιστοσύνη της Ιταλίας δεν θα αποκατασταθεί, μέχρι να υπάρξουν μεγάλες συμφωνίες όπου ο ιταλικός παράγοντας θα είναι ο αγοραστής – και όχι ο πωλητής».
Source link
