Το “μαρτύριο της σταγόνας” που υφίστανται οι συμβασιούχοι είναι απαράδεκτο
Λίγοι θα μπορούσαν να αντέξουν την ψυχολογική πίεση, την παρατεταμένη ανασφάλεια και τον φόβο της απόλυσης, που βιώνουν σε σχεδόν καθημερινή βάση οι υπάλληλοι της Υπηρεσίας Καθαριότητας των Δήμων, οι οποίοι έχουν προσληφθεί με συμβάσεις ορισμένου χρόνου.
Οι άνθρωποι αυτοί αποτελούν το πιο χρήσιμο, το πιο ουσιαστικό και το πιο αποτελεσματικό σώμα εργαζομένων, καθώς προσφέρουν κοινωνικό έργο φροντίζοντας για την καθαριότητα και την υγιεινή των πολιτών.
Το “μαρτύριο της σταγόνας” που είναι αναγκασμένοι να υποφέρουν, οι αλλεπάλληλες ανανεώσεις ολιγόμηνων εργασιακών συμβάσεων, οι συνεχόμενες προσφυγές τους στα δικαστήρια, περιμένοντας οι δύσμοιροι να βρουν το δίκιο τους, πληρώντας από την τσέπη τους τα δικαστικά έξοδα, αποτελούν την πιο απαράδεκτη, για να μην πω απάνθρωπη συμπεριφορά ενός κράτους, που αμείβει γενναιόδωρα όσους το καταδυναστεύουν και απαξιώνει όσους προσφέρουν πραγματικά σε αυτό, παρέχοντας τις πολύτιμες υπηρεσίες τους προς όφελος του κοινωνικού συνόλου.
Αν επιχειρήσουμε να δώσουμε ένα απτό και ρεαλιστικό παράδειγμα εργασιακού μεσαίωνα στην Ελλάδα, από τα πρώτα που έρχεται στο μυαλό κάποιου είναι οι καταστάσεις που αντιμετωπίζουν οι υπάλληλοι της καθαριότητας. Για ακόμα μία φορά σε τοπικό επίπεδο, στις δικαστικές αίθουσες κρίνεται η τύχη των υπαλλήλων αυτού του νευραλγικού τομέα, 128 ατόμων παρακαλώ, για το αν θα συνεχίσουν να εργάζονται δίνοντας τις ανεκτίμητες, τονίζω, υπηρεσίες τους ή όχι. Δηλαδή, οι νομομαθείς δικαστές μας θα βγάλουν το συμπέρασμα αν η πόλη του Ηρακλείου χρειάζεται εργατικά χέρια που θα την καθαρίζουν και θα τη φροντίζουν, διασφαλίζοντας για όλους μας αξιοπρεπείς συνθήκες διαβίωσης.
Στην ελληνική Δικαιοσύνη έχουμε εμπιστοσύνη και πρέπει να συνεχίσουμε να έχουμε γιατί είναι το τελευταίο “αποκούμπι” και στήριγμα για όλους εμάς τους απλούς πολίτες. Ωστόσο, την ίδια εμπιστοσύνη δεν μπορούμε να έχουμε προς ορισμένους νόμους, όχι σε όλους βέβαια, που έχουν θεσπιστεί χωρίς να λαμβάνουν υπόψη τις πραγματικές ανάγκες των πολιτών.
Οι άνθρωποι που παίρνουν την απόφαση να εργαστούν στις Υπηρεσίες Καθαριότητας θα πρέπει να αντιμετωπίζονται με απόλυτο σεβασμό από το σύνολο της κοινωνίας, γιατί αναλαμβάνουν την υποχρέωση να φέρουν σε πέρας ένα έργο απίστευτα δύσκολο και συγχρόνως αναγκαίο. Οι άνθρωποι αυτοί θυσιάζουν πολλά, ακόμα και την προσωπική τους υγεία. Δεν είναι τυχαίο, άλλωστε, ότι πολλοί από τους εργαζόμενους στη συγκεκριμένη υπηρεσία έχουν πολλές πιθανότητες να αντιμετωπίσουν μελλοντικά προβλήματα υγείας, μιας και οι υπηρεσίες δε φροντίζουν να τους παράσχουν ούτε τον απαραίτητο εξοπλισμό για να προστατευτούν.
Ως ελάχιστη αναγνώριση της υπερ-πολύτιμης προσφοράς αυτών των ανθρώπων, η Πολιτεία θα έπρεπε τουλάχιστον να διασφαλίσει τα εργασιακά τους δικαιώματα. Δε συζητώ ότι η μονιμοποίησή τους θεωρείται αυτονόητη και απαραίτητη, αλλά θα έπρεπε επίσης να βελτιωθούν, όσο είναι αυτό εφικτό, οι εργασιακές συνθήκες που αντιμετωπίζουν οι εργαζόμενοι της καθαριότητας, οι οποίες είναι φρικτές και άκρως επικίνδυνες για τους ίδιους. Ο σεβασμός επιβάλλεται, για εκείνους που έχουν αναλάβει να φέρουν σε πέρας μία αποστολή, την οποία ελάχιστοι θα μπορούσαν να υλοποιήσουν.
Source link
